Η αρχή με ένα θέμα μείζονος σημασίας, το οποίο φαίνεται πως θα απασχολήσει για πολλά χρόνια τον τόπο καθώς στην ασιατική ζώνη από την Τουρκία και τη Συρία μέχρι το Πακιστάν μαίνονται οι πόλεμοι, τα φαινόμενα τρομοκρατίας γνωρίζουν έξαρση και οι παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων γίνονται πλέον επίσημο καθεστώς στο έδαφος της φτώχειας και της υπερεκμετάλλευσης των πλουτοπαραγωγικών πόρων. Τα σκληρά γεωπολιτικά παιχνίδια επιδεινώνουν με γεωμετρική πρόοδο την κατάσταση και αυξάνουν το κύμα φυγής. Κανένας δεν φεύγει από τον τόπο του αν δεν απειλείται η ζωή του και μπορεί να ζήσει έχοντας εξασφαλίσει τα ελάχιστα. Στη Μεσσηνία εδώ και πολλούς μήνες συζητείται η εγκατάσταση προσφύγων. Ολοι είναι με τους πρόσφυγες αρκεί να μην πάνε στη γειτονιά τους και οι αρμόδιοι αποφάσισαν να εφαρμόσουν μια παλιά δοκιμασμένη συνταγή. Εγραψα στο Facebook ως πρώτη αντίδραση και επαναλαμβάνω: "Ρίχνουν τους ανθρώπους στο βάλτο μέσα σε σκηνές με κίνδυνο να σαπίσουν από την υγρασία. Το ότι ο τόπος μαρτυρίου βρίσκεται κοντά στο αεροδρόμιο, είναι άνευ σημασίας. Πρόσφυγες είναι και όχι σκουπίδια για να "ενοχληθούν" οι τουρίστες. Ανθρωποι οι οποίοι δικαιούνται προστασία με βάση το Διεθνές Δίκαιο. Οταν κάποιοι ήθελαν να διώξουν τους τσιγγάνους και τους έριξαν στην ίδια περιοχή (σε λυόμενα μάλιστα), δεν ενοχλούσαν καθόλου τους... τουρίστες. Ούτε και η αθλιότητα του δρόμου και της περιοχής που τον περιβάλλει, ούτε και οι ρημαγμένες καλλιέργειες στον κάμπο. Ναι, δεν πρέπει να γίνει εκεί καταυλισμός. Οχι γιατί θα στραβομουτσουνιάσουν οι τουρίστες (πολλοί θα πρέπει και να συνειδητοποιήσουν πού οδηγεί η πολιτική των χωρών τόσο στον πόλεμο, όσο και στο προσφυγικό), αλλά γιατί δεν μπορούν να ζήσουν μόνιμα εκεί άνθρωποι. Δεν εκπλήσσει βεβαίως η επιλογή: Στους βάλτους είχαν ρίξει και τους πρόσφυγες που έφτασαν από τη Μικρασία και άλλες περιοχές".

Πάμε και στα μικρότερα με τη δήλωση του δημάρχου Καλαμάτας Π. Νίκα σχετικά με την περίφημη υπόθεση του δρόμου Καλαμάτα-Ριζόμυλος. Διαβάζουμε στο σχετικό ρεπορτάζ: «Ας γίνει μέχρι τον Πάμισο», αν δεν πρόκειται να γίνει όλο το έργο, και ας οδηγεί στο πουθενά, ζήτησε ο δήμαρχος Καλαμάτας Π. Νίκας, για το νέο δρόμο Καλαμάτα - Ριζόμυλος με την παραλιακή χάραξη. Απαντώντας σε ερώτηση στο Δημοτικό Συμβούλιο, ο κ. Νίκας επέμεινε για την υλοποίηση του συγκεκριμένου έργου. Είπε ότι «είναι καθοριστικό έργο για την ανάπτυξη» κι έκανε λόγο για «περιοχή που έχει εθνική σημασία από το Νέδοντα έως τον Πάμισο, 700 μέτρα από την παραλία». Ανέφερε ότι «αυτό το έχω εξηγήσει σε όλους τους πολιτειακούς και πολιτικούς παράγοντες και το ξέρει και ο πρωθυπουργός». Παραδέχθηκε, ωστόσο, ότι «σωστά είπε ο Χαρίτσης, να δούμε αν υπάρχουν χρήματα», αλλά εκτίμησε πως «μπορεί να γίνει με το 50% του προϋπολογισμού». Ο δήμαρχος ανέφερε ότι «το συμφέρον της πόλης είναι η ανάπτυξη της Δυτικής Παραλίας, που είναι 6,5 χιλιόμετρα. Πρέπει να δούμε το συμφέρον της πόλης και του δήμου». Καταλήγοντας, ευχήθηκε για τη μελέτη βελτίωσης του υφιστάμενου δρόμου που θα κάνει ο "Μορέας", «μακάρι να φέρει μια αξιόπιστη πρόταση ο "Μορέας", αλλά οι ευκαιρίες είναι μια φορά». Εδώ και πολύ καιρό από αυτή τη στήλη έχω γράψει ότι το ενδιαφέρον του κ. Νίκα για το Καλαμάτα-Ριζόμυλος έχει να κάνει μόνο και μόνο με το δρόμο στη Δυτική Παραλία. Ομολογεί λοιπόν ότι ουδόλως τον ενδιαφέρει πού οδηγεί ο δρόμος στην υπόλοιπη Μεσσηνία και ως εκ τούτου ας γίνει από το Νέδοντα μέχρι τον Πάμισο. Για να... αποτρελαθούμε για τα καλά, μας κάνει γνωστό ότι πρόκειται για 6,5 χιλιόμετρα... εθνικής σημασίας και ουσιαστικά δείχνει να παζαρεύει μικρότερο δρόμο που θα ενώνει τη Νέα Είσοδο με τον Πάμισο, με το μάτι στους οικοπεδούχους της περιοχής. Προς τούτο είναι εμφανής η προσπάθεια αξιοποίησης της θέσης και της δραστηριότητας του υφυπουργού Αλέξη Χαρίτση. Με τον οποίο ενδεχομένως σε επόμενη φάση βρεθούν στα... χαρακώματα διεκδικώντας το αυτό δημόσιο αξίωμα.

Αντε να μπούμε και λίγο μέσα στην πόλη όπου το πανηγύρι... καλά κρατεί. Καρναβάλια, λευκές νύχτες, βλαχογκλαμουριές και τώρα... τρενάκι. Αφού δεν έχουμε τραμ στην παραλιακή ζώνη για να θαυμάζουν οι τουρίστες τα τραπεζοκαθίσματα και τις μεγαλειώδεις κατασκευές με φόντο ολίγη από θάλασσα, τώρα θα κυκλοφορήσει τρενάκι και θα πληρωθεί ένα τεράστιο κενό που υπάρχει. Οι ιδιώτες καλά κάνουν και ζητούν να το δρομολογήσουν, υπολογίζοντας σε ένα κέρδος που μπορεί να έχουν λόγω του μεγάλου αριθμού επισκεπτών αυτή την εποχή στην Καλαμάτα. Η απορία είναι πώς το σκέφτηκαν στο δήμο, όταν στην παραλιακή το καλοκαίρι γίνεται ένας μύλος και το μποτιλιάρισμα κάποιες στιγμές φθάνει στα όρια της απελπισίας. Οι άνθρωποι έχουν δει αλλού στας Ευρώπας τρενάκια. Εκείνο που δεν έχουν παρατηρήσει όμως είναι πως αυτά δεν κυκλοφορούν σε οδικές αρτηρίες ή αν συμβεί κάτι τέτοιο είναι για ελάχιστο μήκος. Προσωπικά είμαι με το... τρενάκι. Ισως είναι μια ευκαιρία για να συνειδητοποιήσουν οι Καλαματιανοί για τα καλά την προχειρότητα με την οποία οι δημοτικοί άρχοντες αντιμετωπίζουν κρίσιμα ζητήματα, όπως είναι αυτό της κυκλοφορίας στη Ναυαρίνου. Στην οποία, ειρήσθω εν παρόδω, εν μέσω καλοκαιριού οι διαγραμμίσεις των διαβάσεων έχουν εξαφανιστεί και δεν έχει τοποθετηθεί ένα στοιχειώδες σύστημα προειδοποίησης πριν από αυτές και γενικώς επιβράδυνσης της κυκλοφορίας. Σε μια περιοχή από την οποία προσδοκούν πολλά στα λόγια οι παράγοντες, στην καλοκαιρινή αιχμή θα επικρατήσει το απόλυτο τουρλομπούκι: Αυτοκίνητα, μηχανάκια, άμαξες, τρενάκι, ποδήλατα και πεζοί σε ένα ανταγωνισμό ζωτικού χώρου ο οποίος στο τέλος καταλήγει να είναι επικίνδυνος, καθώς στην ουσία δεν υπάρχει καμία οριοθέτηση. Βαδίζουμε στην κορύφωση της κίνησης με την ελπίδα ότι δεν θα γίνει καμία στραβή και ατυχήματα σε ένα περιβάλλον το οποίο μόνον... Ευρώπη δεν θυμίζει. Ως γνωστόν άλλωστε, όπου δεν μας αρέσει είμαστε... Βαλκάνια.

Γενικό αλλά και τοπικής σημασίας το απίστευτο με την υπόθεση των παιδιών με ειδικές ανάγκες, τα οποία αρχικά είχαν αποκλειστεί από τους βρεφονηπιακούς σταθμούς με απόφαση της Ελληνικής Εταιρείας Ανάπτυξης και Αυτοδιοίκησης (ΕΕΤΑΑ). Μετά τις έντονες αντιδράσεις που εκδηλώθηκαν, η Εταιρεία έκανε ένα βήμα πίσω και έτσι τα παιδιά στις περιοχές που δεν υπάρχουν ειδικές δομές (δηλαδή σε όλη την Ελλάδα πλην μεγάλων πόλεων) μπορούν να πάνε όπως και πέρυσι στους παιδικούς σταθμούς. Αν τα δεχτούν φυσικά, καθόσον γενικώς τα ποια παιδιά θα δεχτούν -όπως καταγγέλλεται από τους φορείς συλλογικής έκφρασης των παιδιών με ειδικές ανάγκες- το αποφασίζουν οι ιδιοκτήτες παιδικών σταθμών. Και μάλιστα με την προβολή επιχειρημάτων που αναφέρονται σε έλλειψη εξειδικευμένου προσωπικού κλπ. Ετσι τα παιδιά από τα μικρά τους χρόνια κινδυνεύουν να βιώσουν τον κοινωνικό αποκλεισμό, ο οποίος ακολουθεί τα άτομα με ειδικές ανάγκες σε όλες τις εκδηλώσεις της καθημερινής ζωής. Από την απουσία των αναγκαίων υποδομών ακόμη και σε δημόσιες υπηρεσίες, μέχρι και την καταστρατήγηση ρυθμίσεων που αποσκοπούν να διευκολύνουν τη ζωή και την κίνησή τους στην πόλη: Κατάληψη θέσεων στάθμευσης, παρκάρισμα σε ράμπες, αποκλεισμός διαβάσεων και ένα πλήθος ακόμη προβλημάτων που όλοι βλέπουμε καθημερινά, αλλά οι περισσότεροι θεωρούν πως πρόκειται για κάτι που δεν τους αφορά. Για το λόγο αυτό άλλωστε, πολλοί δεν διστάζουν να κάνουν δύσκολη τη ζωή των ανθρώπων με ειδικές ανάγκες προκειμένου να εξυπηρετηθούν αυτοί ακόμη και παρανομώντας. Το γεγονός ότι κινδυνεύεις να αρπαχτείς με όποιον τολμήσεις να παρατηρήσεις, είναι ίσως η σημαντικότερη εκδήλωση αντικοινωνικής συμπεριφοράς η οποία παρατηρείται όλο και πιο συχνά. Η απάντηση "και εσένα τι σε πειράζει" έχει γίνει κλισέ για τους θρασείς που αδιαφορούν όχι γενικώς για τους κανόνες, αλλά ειδικά για το συνάνθρωπο και τις ανάγκες του.

Υ.Γ.: Ολίγα και χαρακτηριστικά από την ειδησεογραφία της προηγούμενης εβδομάδας. Γιατί οι ιστορίες καθημερινής (και όχι μόνον καλοκαιρινής) τρέλας είναι ατελείωτες...