Η αποκάλυψη ενός ολόκληρου χωριού που είχαν στήσει Πακιστανοί κάτω από τη γέφυρα του Νέδοντα έρχεται να δείξει με καταλυτικό τρόπο το μέγεθος του προβλήματος που υπάρχει πλέον (και) στην περιοχή. Οπου υπάρχει ελεύθερος και σχετικά προστατευμένος χώρος γύρω από το κέντρο της Καλαμάτας, ο καθένας μπορεί να ανακαλύψει σημάδια καταυλισμών καθώς αμέτρητοι άνθρωποι μετακινούνται από σημείο σε σημείο για να "σβήσουν" τα ίχνη τους. Το καλοκαίρι επιτρέπει κάτι τέτοιο, πλην όμως όλοι μπορούν να αντιληφθούν πως τα πράγματα θα γίνουν εξαιρετικά δύσκολα το χειμώνα.
Σε διάφορα σημεία της πόλης, άνθρωποι που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, καταλαμβάνουν κάθε ερείπιο ή χώρο που θα μπορούσε να τους παρέχει στοιχειώδη προφύλαξη τόσο από τις καιρικές συνθήκες όσο και από τις ανησυχίες των περιοίκων. Πίσω από κλαριά, σε χαμόσπιτα, σε παλιά εργοστάσια και αποθήκες, εκεί που δεν τολμά να πλησιάσει κανένας από το φόβο των τρωκτικών, των φιδιών και των μολυσματικών ασθενειών, τα βράδια ακούγονται οι ψίθυροι των ανθρώπων που προσπαθούν να κρατηθούν στη ζωή με τα φιλοδωρήματα.
Ανθρωποι απελπισμένοι που ξεκίνησαν από τον τόπο τους με όνειρα για καλύτερη ζωή, πλήρωσαν αδρά τα κυκλώματα που εκμεταλλεύονται την αγωνία των ανθρώπων του "τρίτου κόσμου", έχασαν φίλους και συγγενείς στα ναρκοπέδια και τους σκυλοπνίχτες που τους φέρνουν στον "πολιτισμένο κόσμο". Αλλοι με ευρωπαϊκό διαβατήριο από γειτονικές χώρες που έφθασαν ή τους μετέφεραν κυκλώματα με αποκλειστικό σκοπό την επαιτεία και τη σιγουριά της όποιας νομιμότητας μπορεί να συνοδεύει την παρουσία τους. Οι πρώτοι κρύβονται τη νύχτα και προσπαθούν να μαζέψουν ελάχιστα ευρώ στα φανάρια, οι δεύτεροι ξεχύνονται… οικογενειακώς στους δρόμους με το πρώτο φως της ημέρας και ακροβολίζονται στα… στέκια που έχουν πλέον δημιουργήσει.
Και αν αυτές είναι νέες κατηγορίες, υπάρχουν και οι παλαιότεροι οικονομικοί μετανάστες που βιώνουν πλέον με δραματικό τρόπο την κρίση, καθώς οι δουλειές χάθηκαν, το μεροκάματο βγαίνει δύσκολα και αντιμετωπίζουν πλέον το φάσμα της πείνας.
Κανένας δεν μπορεί να εκπλήσσεται με τους ανθρώπους που τρέφονται από τους κάδους, εκείνους που κλέβουν το λάδι από τα καντήλια, τους άλλους που αρπάζουν οτιδήποτε μπορεί να γεμίσει το στομάχι τους. Οι επιχειρήσεις "καθαριότητας" δεν εξαφανίζουν, απλώς μεταθέτουν χωρικά το πρόβλημα. Και η οργανωμένη αλληλεγγύη του δήμου, της εκκλησίας, της κοινωνίας φαντάζει ανύπαρκτη. Ερχονται πολύ πιο δύσκολες ημέρες για όλους, αλλά για τους ανθρώπους που κυκλοφορούν χαμένοι στους δρόμους του πουθενά και του τίποτα, τίθεται πλέον ζήτημα ζωής και θανάτου. Ως εκ τούτου ζητείται ανθρωπιά, καθώς και ο φορέας που θα μπορέσει να την εκφράσει σε μια κοινωνία όπου κυριαρχεί το "εγώ" σε όλες τις εκφάνσεις του.
Ηλίας Μπιτσάνης
ilias.bitsanis@elefhteriaonline.gr