Πριν από λίγο καιρό η Καλαμάτα θυμήθηκε τους σεισμούς οργανώνοντας εκδηλώσεις για τη συμπλήρωση 25 χρόνων από τότε που ο Εγκέλαδος ήρθε να αλλάξει τα πάντα στη ζωή μας. Ηταν μια καταστροφή που εκ των πραγμάτων σημάδεψε για πάντα την πόλη και τους κατοίκους της. Μετά από τόσα χρόνια θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι γιατρεύτηκαν όλες οι πληγές, εκτός από εκείνες που άφησε στην ψυχή των ανθρώπων η απώλεια των προσφιλών. Και όμως υπάρχουν ακόμη τα σημάδια εκείνης της καταστροφής. Δεν θα ήταν ίσως κάτι που ενοχλεί, αν αυτά δεν απειλούσαν ακόμη και σήμερα τη σωματική ακεραιότητα και την ίδια τη ζωή των κατοίκων.
Η εισαγωγή για τα δεκάδες κτήρια που κρέμονται πάνω από τα κεφάλια των περαστικών σε διάφορες περιοχές της Καλαμάτας και αφορμή μια διαμαρτυρία για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει εγκαταλελειμμένο κτήριο κοντά στη συμβολή Μπομπολέτη και Μπουλούκου. Σύμφωνα με τη διαμαρτυρία το κτήριο "ανοίγει" όλο και περισσότερο, έχει τοποθετηθεί και πινακίδα για να μην... παρκάρουν αυτοκίνητα, αλλά από εκεί και ύστερα... ο Θεός βοηθός. Δεν γνωρίζουμε ποια είναι η κατάσταση του εν λόγω κτηρίου, ούτε και αν αυτό έχει κηρυχθεί διατηρητέο όπως λένε κάποιες πληροφορίες. Εκείνο το οποίο όμως γνωρίζουμε είναι πως στην πόλη υπάρχει ένα πλήθος κτηρίων διαφόρων κατηγοριών που αργά ή γρήγορα θα σωριαστούν στο έδαφος. Το κακό είναι πως εδώ και χρόνια κανένας δεν ασχολείται με το θέμα αυτό, έχουν σταματήσει ακόμη και οι ενέργειες για άρση επικινδυνότητας.
Η ανθρώπινη ζωή είναι πολύτιμη και ασφαλώς δεν ανταλλάσσεται με τίποτε. Και αξίζει κάθε θυσία ώστε αυτή να προστατευτεί αποτελεσματικά από τους κινδύνους. Η θέση αυτή δεν μπορεί να οδηγήσει μονοσήμαντα στην άποψη ότι η λύση του προβλήματος βρίσκεται στην κατεδάφιση ερειπωμένων κτηρίων ανεξαρτήτως χαρακτηρισμών. Υπάρχουν "διαβαθμίσεις" ενεργειών οι οποίες θα πρέπει να γίνουν έτσι ώστε να υπάρχει το καλύτερο αποτέλεσμα.
Υπάρχουν περιπτώσεις κτηρίων τα οποία δεν είναι διατηρητέα και επειγόντως θα πρέπει να κατεδαφιστούν εξ αιτίας των σοβαρότατων κινδύνων που εγκυμονούν για περίοικους και περαστικούς. Ενα από τα ακραία παραδείγματα,  το διώροφο διαλυμένο πλέον κτήριο στη Λεΐκων που βρίσκεται πάνω σε στροφή, δέχεται καθημερινά τις δονήσεις των μεγάλων οχημάτων που... ζορίζονται να περάσουν και κάποια στιγμή το κακό θα γίνει.
Υπάρχουν κτήρια τα οποία έχουν χαρακτηρισθεί διατηρητέα αλλά δεν έχουν μείνει παρά μόνον κάποιοι τοίχοι έτοιμοι να μετατραπούν σε φονικούς σωρούς από πέτρες. Αν ψάχνουμε για παράδειγμα δεν μπορεί παρά να αναφέρουμε το κτήριο του Οικονομικού Γυμνασίου, το οποίο είναι ιδιοκτησίας του δήμου και άρση επικινδυνότητας σημαίνει κατεδάφιση όπως έγινε και με το ξενοδοχείο στα φανάρια του ΚΤΕΛ.
Υπάρχουν τέλος ένα πλήθος από διατηρητέα τα οποία σήμερα είναι πλέον ερειπωμένα και χρειάζεται άμεση παρέμβαση των αρμοδίων έτσι ώστε να γίνει άρση επικινδυνότητας για να δοθεί παράταση ζωής μήπως και κάποτε ανακατασκευαστούν.
Ο χειμώνας πλησιάζει και οι δημοτικοί παράγοντες θα πρέπει να ξεκινήσουν ενέργειες έτσι ώστε να εξαφανιστούν όσο περισσότερες εστίες κινδύνου είναι δυνατόν.
Ηλίας Μπιτσάνης
ilias.bitsanis@eleftheriaonline.gr