Αυτή η εξέλιξη επιταχύνει πλέον τις διεργασίες για την εμφάνιση κινήσεων και υποψηφίων και εκ των πραγμάτων βάζει πολλούς “στο τρέξιμο” καθώς δεν υπάρχει πολυτέλεια χαμένου χρόνου. Αυτό σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η υπόθεση της περικοπής συντάξεων φαίνεται ότι θα γίνει αντικείμενο διαπραγματεύσεων τον Οκτώβριο, πάει παραπέρα το ενδεχόμενο ακόμη και πρόωρων εκλογών. Και ανεξαρτήτως της έκβασης που θα υπάρξει στην υπόθεση των συντάξεων ή ανεξαρτήτως της βασιμότητας που μπορεί να έχει η... αισιοδοξία της κυβέρνησης, ο χρόνος ροκανίζεται. Και δεν αφήνει περιθώρια επιλογών... στο περίμενε, ακόμη και αν υπάρχει εκτίμηση ότι μπορεί να ανατραπεί αυτό το σενάριο εργασίας. Ούτως εχόντων των πραγμάτων λογικά μέσα στο καλοκαίρι θα πρέπει να εκδηλωθούν οι προθέσεις ή να δρομολογηθεί η αποσαφήνιση προθέσεων. Η “αποδέσμευση” δυνάμεων και η έναρξη της διαδικασίας συγκρότησης συνδυασμών δημιουργεί πρόσθετες υποχρεώσεις στα πρόσωπα - κλειδιά για την έγκαιρη αποσαφήνιση επιδιώξεων. Κάποιοι βεβαίως έχουν “δεμένο το γάιδαρο” και θα είναι βρέξει-χιονίσει υποψήφιοι. Το θέμα τίθεται για τους άλλους, οι οποίοι διστάζουν να κάνουν το επόμενο βήμα και να ξεκαθαρίσουν τις προθέσεις τους, ειδικά αν τις εξαρτούν από το εκλογικό σύστημα. Και ως εκ τούτου από την πιθανότητα πρόωρων βουλευτικών εκλογών και την εκτίμηση για το αποτέλεσμά τους. Διαφορετικά κινδυνεύουν να παγιδευτούν οι ίδιοι και να παγιδεύσουν συνεργάτες τους στην εμφανή αμηχανία και τους... περίπλοκους σχεδιασμούς. Η λαϊκή σοφία διδάσκει πως “εκείνοι που έχουν τα γένια, έχουν και τα χτένια” αλλά και “από πίτα που δεν τρως, τι σε νοιάζει και αν καεί”. Αυτά προς αποσαφήνιση των προθέσεων που έχουν εντελώς δημοσιολογικό χαρακτήρα και δεν συνδέονται με πιθανές κινήσεις στο παρασκήνιο που δεν έχουν έρθει ακόμη στο προσκήνιο.
Για να περιοριστούμε στο δήμο της πρωτεύουσας, η καθημερινότητα της πόλης τρέχει χωρίς “σενάρια εργασίας”, κρίσιμα ζητήματα παραμένουν χωρίς απάντηση και η δημοτική αρχή δεν δείχνει καμία πρόθεση να ασχοληθεί μαζί τους. Για παράδειγμα ο δήμαρχος Παν. Νίκας πολύ συχνά επαναλαμβάνει τη φράση “σαράντα ημέρες το χρόνο υπάρχει πρόβλημα στη Ναυαρίνου”. Ενα τεράστιο ζήτημα αντιμετωπίζεται κάτι σαν... γρίπη είναι θα περάσει, λίγες ημέρες υπομονή και όλα θα... επανέλθουν στη θέση τους. Νομίζω πως είναι εμφανές ότι μια τέτοια οπτική “δεν βλέπει” το ζήτημα ως ένα δύσκολο θέμα, στου οποίου τη διαχείριση θα πρέπει να δοθεί μια οριστική λύση. Μια λύση που συνεκτιμώντας το γεγονός της συνύπαρξης χρήσεων θα επιδιώκει μια ισορροπία σε ένα ποιοτικά υψηλότερο επίπεδο απελευθερώνοντας τη δυναμική του παραλιακού μετώπου. Και αναδεικνύοντας το πλεονέκτημα της πόλης που κινδυνεύει να χαθεί από την απουσία πολιτικής βούλησης. Η αναφορά σε αυτό το θέμα δεν έχει να κάνει με την κριτική απέναντι στο δήμαρχο, αλλά να θέσει προώρως ένα θέμα συζήτησης και αποσαφήνισης ενόψει έναρξης της προεκλογικής περιόδου. Μετά από τόσα χρόνια “φαγούρας” αυτή τη φορά οι συνδυασμοί οφείλουν με ωριμότητα να παρουσιάσουν το δικό τους σχέδιο πριν τις εκλογές και να το θέσουν στην κρίση των συμπολιτών. Και φυσικά η λέξη “σχέδιο” δεν είναι μια από τις πολλές που διαθέτει η ελληνική γλώσσα, αλλά περιλαμβάνει έναν τελικό στόχο και το πλήθος των ενεργειών οι οποίες απαιτούνται για την επίτευξή του. Αν δεν υπάρχει κάτι τέτοιο και δεν τεθεί στην κρίση των πολιτών προκαταβολικά, τότε πολύ φοβάμαι ότι εξαιρετικά δύσκολα θα αλλάξει η σημερινή κατάσταση. Και αυτό γιατί είναι περίπλοκο ζήτημα που δεν αντιμετωπίζεται με προθέσεις, αλλά απαιτεί “κεντρική ιδέα”, χρονοδιάγραμμα και βήματα.
Και για να το λέμε πολύ καθαρά, με εξαίρεση το γενικό πολεοδομικό της δεκαετίας του 1980, δεν υπήρξε μέχρι σήμερα σε κανένα από τα μεγάλα ζητήματα της πόλης ένα σαφές σχέδιο αντιμετώπισης. Στάθμευση, συγκοινωνία, πεζοδρομήσεις, ποδηλατόδρομοι για παράδειγμα είναι ζητήματα που έχουν αφεθεί στην τύχη τους. Ακόμη και οι σημειακές παρεμβάσεις είναι τυχαίες, ορισμένες δεν είναι και συμβατές μεταξύ τους. Εννοείται πως δεν υπάρχουν ιεραρχήσεις και προτεραιότητες με βάση τη σπουδαιότητα των ζητημάτων, αλλά οι κινήσεις γίνονται με βάση τις επιθυμίες και τα προσωπικά γούστα παραγόντων. Πράγμα που σημαίνει ότι υπάρχει ένα μεγάλο εύρος θεμάτων, στα οποία οι ενδιαφερόμενοι για την ψήφο των Καλαματιανών θα πρέπει να παρουσιάσουν το δικό τους σχέδιο. Ολα αυτά σε πολλούς μπορεί να φαίνονται “περί διαγραμμάτων”, καθώς στις εκλογές πρυτανεύουν τα κριτήρια των προσωπικών και πολιτικών - κομματικών προτιμήσεων, αλλά και τις κρίνουν πολλές φορές η δράση των μηχανισμών που λειτουργούν μέσα από ένα σύστημα εξυπηρετήσεων σε διάφορα επίπεδα. Επιμένω να υπερασπίζομαι την άποψη ότι δεν πρέπει να συμβιβαστούμε με την ιδέα ότι “έτσι είναι τα πράγματα και δεν αλλάζουν”, αλλά αντιθέτως να επιμείνουμε στην ανάγκη να μας παρουσιάσουν υποψήφιοι και συνδυασμοί τις δικές τους απαντήσεις σε κρίσιμα ζητήματα σχετικά με την καθημερινότητα και το μέλλον της πόλης. Και να τιμήσουμε αυτούς που θα το κάνουν εφόσον εκτιμούμε ότι οι θέσεις τους ικανοποιούν βασικές απαιτήσεις για την υπεράσπιση και αναβάθμιση του δημόσιου χώρου και του δημόσιου συμφέροντος. Αυτή άλλωστε είναι “εκ γενετής” η βασική υποχρέωση των ανθρώπων που αναλαμβάνουν τις τύχες της πόλης.
Υπάρχει όμως και κάτι περισσότερο ακόμη και από τα σχέδια, όπως έχω αναφέρει και σε άλλα σημειώματα. Πέρα από τους χαχουχισμούς για “Μασσαλίες” και άλλα τερπνά, οι υποψήφιοι και οι συνδυασμοί θα πρέπει να παρουσιάσουν στους πολίτες το δικό τους όραμα για την πόλη. Τι στο καλό θέλουν να γίνει σε αυτή την πόλη και με ποιον τρόπο θα το επιδιώξουν. Είναι απίστευτο το γεγονός ότι η μοναδική “απάντηση” στο ερώτημα μέχρι τώρα κινείται περί τα... τραπεζοκαθίσματα και τη στεφάνη εξυπηρέτησης των επισκεπτών. Η κρίση αυτής της λογικής είναι κάτι παραπάνω από εμφανής και αποτυπώνεται στα ταμεία. Ομως αποτυπώνεται στις εργασιακές σχέσεις με χαμηλές αμοιβές, “μαύρη” και αδήλωτη εργασία, αλλά και στα... αδήλωτα εισοδήματα. Είναι αδιανόητο αυτό να αποτελεί το παραγωγικό και πολιτισμικό μοντέλο μιας πόλης σε συνθήκες βαθιάς κρίσης. Για να μην κοροϊδευόμαστε, δεν περιμένω στις εκλογές για την αυτοδιοίκηση να εμφανιστούν “θαυματοποιοί” που θα σαγηνεύσουν το κοινό της πόλης και θα το εμπνεύσουν περί τα σπουδαία. Επιθυμώ όμως -όπως και πάρα πολλοί άλλοι- εκείνοι που θα διεκδικήσουν την ψήφο των πολιτών να “ψηλαφήσουν” την πραγματικότητα που διαμορφώνεται, να ανησυχήσουν για το μέλλον και να φέρουν νέες ιδέες και αντιλήψεις για το παραγωγικό και πολιτισμικό μοντέλο, να πείσουν ότι μπορεί να υπάρχει και άλλος δρόμος πέρα από το “φραπεδόγαλο”, σε όποια... συσκευασία και αν παρουσιάζεται αυτό σήμερα. Επιθυμώ να μιλήσουν για τον κόσμο της εργασίας, για την ανεργία και το μέλλον των νέων παιδιών της πόλης. Επιθυμώ πολλά; Πολύ πιθανόν η απάντηση από πολλούς φίλους και συμπολίτες να είναι καταφατική. Θα ήταν αλλιώς τα πράγματα όμως αν όλοι μας επιθυμούσαμε κάτι περισσότερο στη διαχείριση των υποθέσεων της πόλης και πολύ περισσότερα για το μέλλον της.
