Πάμε από ένα καλό για να δούμε το... αποτέλεσμα. Και το καλό δεν μπορεί παρά να είναι η κατασκευή πεζοδρομίων στην Αύρας, απολύτως αναγκαία για την ασφαλή κίνηση των πεζών. Δεν θα ασχοληθώ με κατασκευαστικές λεπτομέρειες των οποίων τη σημασία θα δείξει ο χρόνος. Αλλά με το γεγονός ότι η λειτουργία του έργου ακυρώνεται σε ορισμένες περιπτώσεις καθώς το “στρίμωγμα” στη στάθμευση (παρά το γεγονός ότι ακόμη επιτρέπεται και από τις δύο πλευρές), καταργεί βασικά ρυθμίσεις. Σπρώχνεις λοιπόν το καροτσάκι στο πεζοδρόμιο και ξαφνικά διαπιστώνεις πως θα πρέπει να κατεβείς... αλά παλαιά στο δρόμο. Γιατί κάποιος οδηγός αποφάσισε ότι είναι δική του η ράμπα του πεζοδρομίου με αποτέλεσμα να τη φράζει προκειμένου να χωρέσει το αυτοκίνητο στον κάθετο δρόμο. Οπότε κατεβαίνεις κάτω στον πολύ πιο επικίνδυνο πλέον δρόμο, καθώς τα αυτοκίνητα σχεδόν... πλαγιοφιλιούνται, και ψάχνεις να βρεις ένα ελάχιστο πέρασμα ανάμεσα στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα για να συνεχίσεις στο πεζοδρόμιο. Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα καβαλάνε κάθετα πάνω στο πεζοδρόμιο όπου το επιτρέπει η ευρύτερη διαμόρφωση του χώρου. Σε κάποια σήματα οι πονηροί δένουν ποδήλατα παρεμποδίζοντας ουσιαστικά τη διέλευση, ενώ δεν λείπουν και τα αντικείμενα πάνω στα πεζοδρόμια.

Φυσικά υπάρχουν κι άλλοι δρόμοι στην περιοχή όπου το πεζοδρόμιο έχει καταργηθεί, καθώς τα αυτοκίνητα καβαλάνε ανενόχλητα πάνω σε αυτά, σε μια επίδειξη νεοελληνικού κυκλοφοριακού τσαμπουκά. Και άντε να συνεχίσεις πεζός το δρόμο σου, σπρώχνοντας μάλιστα το καροτσάκι, όταν ο δρόμος έχει φρακάρει και το συναπάντημα δύο αντιθέτως κινουμένων αυτοκινήτων απαιτεί... ασκήσεις ακριβείας για να συνεχίσουν το δρόμο τους. Και ο πεζός θα πρέπει να... υπερπηδήσει τα φράγματα.

Κοινοτοπία θα μου πείτε με τις διαβάσεις, όπου διακρίνονται, αλλά τη μια μέρα με το καρότσι και την άλλη με τον πιτσιρικά... καλικούτσα προσπαθώ να περάσω τη διάβαση και πρέπει να πετύχω “καλό άνθρωπο” που θα μου κάνει τη χάρη να σεβαστεί τη διάβαση και το δικαίωμα του ανθρώπου να διασχίσει ασφαλώς το δρόμο. Στέκεσαι και περνάνε το ένα πίσω από το άλλο τα αυτοκίνητα χωρίς να δίνουν καμία σημασία. Μερικές φορές μάλιστα, αν σε δουν να είσαι έτοιμος για “κατέβασμα” στο οδόστρωμα, φροντίζουν να σε αποθαρρύνουν ανεβάζοντας ταχύτητα. Κάτω από τέτοιες συνθήκες αντιλαμβάνεται ο καθένας τα ρίσκα των αμέτρητων παιδιών που πηγαινοέρχονται από τη μια πλευρά του δρόμου στην άλλη, φορτωμένα με δίσκους παραγγελιών για να σερβίρουν τους πελάτες. Και τον κόπο τους όταν περιμένουν με μεγάλα βάρη στα χέρια, να δεήσει κάποιος να τους αφήσει να διασχίσουν το δρόμο χωρίς να αναγκαστούν να τον... αναγκάσουν να σταματήσει διά της σωματικής τους παρουσίας επί του οδοστρώματος.

Η απλή λογική οδηγεί στην ανάγκη αποθάρρυνσης της αρτηριακής κυκλοφορίας από έναν δρόμο για τον οποίο υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις, όπως η Κρήτης για παράδειγμα, ακόμη και ο περιφερειακός. Πράγμα που σημαίνει αν για διάφορους λόγους δεν θέλεις να απαγορεύσεις την κυκλοφορία (με πεζοδρόμηση για παράδειγμα), οφείλεις να την παρεμποδίσεις με τεχνικούς τρόπους όπως γίνεται σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις. Με (σημαντικά) υπερυψωμένες διαβάσεις που υποχρεώνουν τον οδηγό σχεδόν να ακινητοποιήσει το αυτοκίνητο για να περάσει, με “νησίδες” που στενεύουν εναλλάξ το δρόμο, με παρτέρια που υποχρεώνουν σε αργή οφιοειδή κίνηση και καθυστερήσεις, με... πολλά “με”. Πλην όμως ουδέποτε έχει συζητηθεί κάτι τέτοιο (ή ανάλογο) καθόσον σύμφωνα με τη λογική του δημάρχου το πρόβλημα είναι μόνον... 40 ημέρες το χρόνο. Τις πιο κρίσιμες δηλαδή, για τον τουρισμό που θέλει να... αυξήσει.

Εχουμε και ένα τεράστιο πεζόδρομο. Διαφημισμένο ως τον μεγαλύτερο και καλύτερο της χώρας από άποψη θέσης, ο οποίος όμως έχει γίνει άκρως επικίνδυνος. Γιατί κάποια στιγμή ουκ ολίγοι Καλαματιανοί ανακάλυψαν το ποδήλατο και τα... πάσης φύσεως οφέλη του, με αποτέλεσμα ο πεζόδρομος να μετατραπεί σε ποδηλατόδρομο στον οποίο οι πεζοί τελούν υπό... διωγμό. Δεν είναι λίγα τα επεισόδια ανάμεσα σε πεζούς και ποδηλάτες οι οποίοι δεν εννοούν να καταλάβουν ότι κατά παραχώρηση κινούνται πάνω σε αυτόν. Και πως ο πεζός έχει προτεραιότητα, δεν είναι πρόβατο να το σαλαγάνε με κουδουνίσματα. Οφείλουν να σταματήσουν καθώς δεν κινούνται απλώς πεζοί αλλά και μικρά παιδιά, τα οποία συνεχώς βρίσκονται στο δρόμο τους. Ο ποδηλατόδρομος σταματάει στην Ανάσταση - και αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά εκείνοι που έχουν την ελάχιστη σχέση με τα δημόσια πράγματα της πόλης. Και οφείλουν να το αντιλαμβάνονται οι πραγματικοί φίλοι του ποδηλάτου, καθώς από εκεί και πέρα δεν υπάρχει καμία σήμανση για ποδηλατόδρομο.

Εχουν δοθεί αμέτρητες υποσχέσεις στο παρελθόν για ολοκλήρωση του ποδηλατοδρόμου μέχρι το “Φιλοξένια” αλλά με χίλιες δυο δικαιολογίες η υπόθεση έχει πάει στο ράφι των... αζήτητων. Ο λόγος βεβαίως είναι πολύ απλός: ποδηλατόδρομος σημαίνει σε ορισμένα σημεία κατάργηση των θέσεων στάθμευσης. Αντιδημοφιλές μέτρο που δεν έχει σκοπό να το πάρει η δημοτική αρχή.

Ετσι, το αυτοκίνητο σπρώχνει το ποδήλατο στον πεζόδρομο και το ποδήλατο σπρώχνει τον πεζό στην άμμο ή το δρόμο. Μια παλιά ιστορία που την επαναφέρω καθώς διαπιστώνω πως όχι μόνον δεν συμμορφώνται κάποιοι με στοιχειώδεις κανόνες, αλλά έχουν το θράσος να κάνουν και παρατηρήσεις στους πεζούς γιατί... δεν προσέχουν. Κυκλοφορώντας με ποδήλατο από την εποχή που δεν υπήρχαν ποδηλατόδρομοι, και έχοντας αναλώσει αμέτρητες εργατοώρες με αρθρογραφία για ήταν αναγκαιότητά τους, ευθαρσώς γράφω ότι αν οι ποδηλάτες θέλουν ποδηλατόδρομο στην παραλιακή πρέπει να τον διεκδικήσουν.

Και πάμε τώρα στην “τήρηση της τάξης” και τους αρμοδίους τους οποίους... δεν γνωρίζω, καθόσον πολλοί οι εμπλεκόμενοι, ολίγοι οι αναλαμβάνοντες την ευθύνη. Κάποια στιγμή λοιπόν οι “φωστήρες” του δήμου αποφάσισαν να διαγραμμίσουν θέσεις στάθμευσης. Επιασαν μια άκρη, πήραν μια μεζούρα και άρχισαν να ζωγραφίζουν. Αν κάποια στιγμή σε όλες τις θέσεις σταθμεύσουν αυτοκίνητα, τότε οι σερβιτόροι των καταστημάτων και οι πελάτες θα πρέπει να... πηδήσουν πάνω από αυτά. Κανένας δεν σκέφθηκε ότι πρέπει να υπάρχει μια μικρή ζώνης ελεύθερης διέλευσης των πεζών. Και αντί να αντιμετωπιστεί το αυτονόητο, βγαίνει η Δημοτική Αστυνομία και απομακρύνει (με τον πλέον άκομψο τρόπο σας διαβεβαιώ), κάποιες κινητές πινακίδες που τοποθετούνται να κρατούν ανοικτό ένα μικρό διάδρομο. Σε άλλη περίπτωση τα αυτοκίνητα έχουν καβαλήσει το πεζοδρόμιο με.. άνεση χώρου, στον κάθετο δρόμο γίνεται το έλα να δεις, αλλά ο δημοτικός αστυνομικός σφυρίζει και γράφει ένα μηχανάκι παράλληλα παρκαρισμένο που αφήνει χώρο να περάσουν οι πεζοί. Από τα... περίεργα που βλέπει κάποιος σε μια περιοχή στην οποία ουσιαστικά δεν υπάρχει αστυνόμευση για την τήρηση των κανόνων κυκλοφορίας και στάθμευσης, την ώρα μάλιστα που ο πολίτης δεν γνωρίζει ποιος είναι αρμόδιος για ποιο πράγμα. Και πολλές φορές κρύβεται ο ένας πίσω από τον άλλον, πετάγοντας το μπαλάκι των ευθυνών. Γιατί απλώς ο δήμος δεν παίρνει την πρωτοβουλία να οργανώσει την στοιχειωδώς ανεκτή κυκλοφορία σε κρίσιμες περιοχές με υπηρεσιακές συνέργειες και αποφασιστικότητα.

Τα προβλήματα όλοι τα γνωρίζουν, και όχι μόνον, γνωρίζουν ποιοι και για ποιους λόγους τα προκαλούν. Το ζήτημα είναι αν βάζουν μπροστά το δημόσιο συμφέρον αδιαφορώντας για τους “πελάτες” ή απλώς κάνουν κινήσεις εντυπωσιασμού για το “φαίνεσθαι” χωρίς ουσία και νόημα, ενίοτε και κόντρα στην κοινή λογική.

Ολίγα από τα πολλά, τα οποία αθροιζόμενα κάνουν δύσκολη τη ζωή ντόπιων και ξένων, με το δήμο και τις διάφορες υπηρεσίες απλούς θεατές μιας προβληματικής πορείας. Μέχρι πότε το καράβι θα πηγαίνει μόνο του;