Και η καθημερινότητα της Καλαμάτας πόρρω απέχει από τους επικοινωνιακούς διθυράμβους διαφόρων περιοδικών και ιστοσελίδων, που όλοι λίγο ως πολύ γνωρίζουμε πώς γράφονται και τι προβάλλεται.
Εδώ και πολλά χρόνια από τις στήλες της “Ελευθερίας” επιμένω στα αυτονόητα όσο και αν η επανάληψη γίνεται κουραστική. Γιατί επιμένουν και τα... προβλήματα ανυποχώρητα -θα έλεγα επιδεινώνονται- πράγμα που σημαίνει ότι δεν γίνονται εκείνα που θα έπρεπε να γίνουν. Αφορμή για το σημείωμα αυτό ένα προχθεσινό περιστατικό στην Ακρίτα, την ώρα που περιμένω τη... σειρά μου για να την διασχίσω και ως εκ τούτου έχω το νου μου στην κίνηση σε αυτήν. Πάνω στη νησίδα στέκεται μια κυρία η οποία κρατάει ένα πιτσιρίκι από το χέρι, έτοιμη να περπατήσει πάνω στη διάβαση. Κάνει να πατήσει το πόδι της και ο οδηγός του αυτοκινήτου που ερχόταν από 50 μέτρα και βάλε μακρύτερα, όχι μόνο δεν φρενάρει για να δώσει χώρο ώστε να περάσει όπως επιτάσσει ο κώδικας, αλλά επιταχύνει και κορνάρει. Η γυναίκα αναγκαστικά πισωπάτησε και περιορίστηκε να σιχτιρίζει τον άθλιο ο οποίος μάλιστα ήταν και μιας ηλικίας που θα μπορούσε το παιδί να είναι εγγονάκι του. Για να μην νομίζει κανένας ότι κάγκουρες είναι μόνο κάποιοι... νεαροί “άσοι” του βολάν. Εννοείται πως δεν είναι το μόνο περιστατικό, καθημερινά συμβαίνουν πολλά τέτοια. Κάποια στιγμή μάλιστα την πλήρωσα γιατί θεώρησα σκόπιμο να σταματήσω στην διάβαση έξω από τη ΔΕΗ παρότι οι πεζοί περίμεναν στη νησίδα. Από πίσω ήρθε ο νέος και στούκαρε πάνω μου με ό,τι συνεπάγεται αυτό -ευτυχώς που δεν μου έφυγε το αυτοκίνητο, καθώς εκείνη την ώρα διέσχιζαν οι... ξεθαρρεμένοι πεζοί τη διάβαση. Αμέτρητα και καθημερινά ανάλογα περιστατικά, μερικές φορές με αναγκάζουν να μην σταματήσω στη διάβαση. Οξύμωρο αλλά την έχω πατήσει όταν κάποια στιγμή σταματάω να περάσουν τα παιδιά την Υπαπαντής για να πάνε σχολείο και την ώρα που περνούν από μπροστά πετάγεται ένα μηχανάκι και με προσπερνάει, περνώντας μπροστά από τις μύτες των παπουτσιών τους.
Το επόμενο ζήτημα είναι αν... υπάρχουν διαβάσεις. Και δεν συζητάμε για εκείνες που έχουν σβήσει ή ίσα που φαίνονται και όλοι έχουν δικαιολογία γιατί είναι... αόρατες. Αλλά για εκείνες που διακρίνονται πεντακάθαρα, αλλά γίνονται... πάρκινγκ των πονηρών. Και μάλιστα εκ συστήματος ορισμένες φορές, στην καλύτερη των περιπτώσεων μπορεί να το πάρουν από εκεί αν εμφανιστεί όργανο της εξουσίας και σφυρίζει. Και η ιστορία αυτή δεν αφορά μόνο στις διαγραμμισμένες διαβάσεις πεζών αλλά και στις ράμπες στα πεζοδρόμια που προορίζονται για τη μετακίνηση ανθρώπων με αναπηρία ή ανθρώπων με καροτσάκια. Εκεί γίνεται καθημερινά ένας χαμός, μια κατάσταση που δεν τιμά την πόλη και τους ανθρώπους της. Είναι που είναι ελλιπές το δίκτυο, παρκάρουν μπροστά από τις ράμπες, στο οδόστρωμα οι άνθρωποι δυνάμενοι και μη. Σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα όχι μόνο παρκάρουν αλλά και “χώνονται” στο χώρο αν η ράμπα είναι φαρδιά. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης φιλοξενούν καθημερινά φωτογραφίες με “πίξελ” στις πινακίδες των παραβατών, γιατί υπάρχουν και τα... προσωπικά δεδομένα. Ο καθένας μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει αυτό, κανένας παραβάτης δεν φοβάται τα... αδιάκριτα μάτια γιατί απαγορεύεται να μεταφέρουν αυτά που βλέπουν. Ως εκ τούτου ο πολίτης θα πρέπει να τηλεφωνεί κάθε τρεις και λίγο μέχρι να πετύχει τον αρμόδιο, καθόσον μάλλον είναι μπερδεμένα τα πράγματα των αρμοδιοτήτων όσον αφορά στην ευθύνη της αστυνόμευσης στην πόλη. Και είναι τέτοια η αδιαφορία των αρμοδίων που δεν μπαίνουν στον κόπο ούτε να ανακοινώσουν για να γνωρίζει ο κόσμος ποιος είναι αρμόδιος και για ποιες παραβάσεις του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας. Η Τροχαία άλλοτε πηγαίνει και άλλοτε παραπέμπει στη Δημοτική Αστυνομία.
Και είναι αλήθεια πως τον τελευταίο καιρό σε κάποια σημεία της πόλης βγήκαν... κατσαβίδια και αφαιρέθηκαν πινακίδες από την Τροχαία, σε περιπτώσεις που καταλαμβάνεται ο χώρος που προορίζεται για τη στάθμευση ατόμων με ειδικές ανάγκες και υπάρχει η σχετική σήμανση. Αλλά αν μεταφέρθηκε η συνομιλία σωστά, το παράνομα παρκαρισμένο αυτοκίνητο πάνω στη διάβαση δεν είναι δική της αρμοδιότητα. Οπως και να έχουν τα πράγματα, όποιος και αν είναι αρμόδιος, εκείνο που μένει είναι η εικόνα μιας πόλης στην οποία οι πεζοί χρειάζεται να κάνουν... ευχέλαιο για να κυκλοφορήσουν με ασφάλεια. Υπερβολικό ασφαλώς, αλλά μέσα από την υπερβολή θέλω να τονίσω την εικόνα του κυκλοφοριακού ξεχαρβαλώματος που παρουσιάζει η πόλη ακόμη και αν υπάρχουν ουκ ολίγοι οδηγοί, οι οποίοι σέβονται και το νόμο και τον άνθρωπο. Και αυτή η εικόνα είτε το θέλουμε, είτε όχι, είναι η εικόνα του “πολιτισμού” μας. Η “συλλογή” καθημερινών εικόνων είναι πλούσια σε κάθε είδους τροχαίες παραβάσεις, από “ανώδυνες” μέχρι “εν δυνάμει” θανατηφόρες. Και σε αυτό συντελεί το γεγονός ότι στις περισσότερες διασταυρώσεις σε αρτηριακούς δρόμους είναι προβληματικό ακόμη και να ξεμυτίσει κάποιος, καθώς η ορατότητα είναι μηδενική. Ενώ δεν λείπουν εκείνοι που ξεμπουκάρουν από το πουθενά και πάνε να διασχίσουν χωρίς να ελέγξουν τίποτε. Αλλά για να λέμε και του στραβού το δίκιο, παραβάτες δεν είναι μόνο οι οδηγοί, αλλά και οι πεζοί και οι ποδηλάτες. Κόκκινο δεν υπάρχει μόνο για αυτοκίνητα και μηχανάκια, δικαίωμα του πεζού δεν είναι να πετάγεται ανάμεσα από τα αυτοκίνητα αδιαφορώντας αν τον βλέπει ο οδηγός, δικαίωμα του πεζού ούτε να... πιάνει κουβέντα στη διάβαση, ούτε να διασχίζει διαγώνια τις μεγάλες διασταυρώσεις, όπως για παράδειγμα στο παλιό ΚΤΕΛ για να... κόψει δρόμο σαν να βρίσκεται στα χωράφια. Οσο για τους ποδηλάτες, μόνο αυτό που γίνεται στον παραλιακό πεζόδρομο είναι αρκετό για να περιγράψει τη συμπεριφορά ουκ ολίγων.
Πάμε λοιπόν στο... “τι(ς) πταίει”. Οσο και αν θεοποιήσουμε την αγωγή “αυτό” κατά την ταπεινή μου γνώμη ελάχιστα έχει σχέση με την πραγματικότητα. Γιατί η αγωγή ξεκινάει από το σπίτι και σε μια κοινωνία σε κατάσταση αποδιοργάνωσης δίνεται το χειρότερο παράδειγμα. Οταν ο γονιός πάει σχολείο και παίρνει το παιδί χωρίς να φοράει κράνος και χωρίς καμία προφύλαξη για το πιτσιρίκι, κάθε μέρα να κάνουν στο σχολείο “αγωγή” τον πατέρα του θα θυμηθεί. Οταν η ζώνη θεωρείται εξάρτημα για χαζούς που δυσκολεύει τη ζωή μας, τα βίντεο του τρόμου που απεικονίζουν τις συνέπειες μιας σύγκρουσης ελάχιστη απήχηση έχουν. Και επειδή... στους δρόμους κυκλοφορούμε, βλέπουμε πώς συμπεριφέρονται πλείστοι όσοι εκείνων των επισκεπτών από χώρες στις οποίες υποτίθεται πως οι οδηγοί είναι πειθαρχημένοι, μπορούμε να καταλάβουμε πως δεν φτάνει η “αγωγή”. Αλλά χρειάζεται κυρίως ο έλεγχος και η αυστηρή αντιμετώπιση των παραβάσεων χωρίς δεύτερη κουβέντα. Χρειάζονται “σαμάρια” (όπως γίνεται σε όλον τον κόσμο), κατσαβίδια (για τη στάθμευση σε θέση που απαγορεύεται), χρειάζονται ραντάρ (στους αρτηριακούς κυρίως δρόμους), χρειάζεται χαμηλότερο όριο ταχύτητας (όπως συμβαίνει σε κρίσιμες περιοχές σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις), χρειάζεται αφαίρεση διπλώματος (σε πολύ περισσότερες περιπτώσεις), χρειάζεται τέλος πάντων πραγματική αστυνόμευση της κυκλοφορίας. Ασφαλώς αντιδημοφιλή μέτρα που οι άρχοντες δεν τολμούν όχι μόνο να πάρουν, αλλά ούτε και να... ξεστομίσουν. Τώρα θα μου πείτε αυτό είναι... καταστολή. Δεν αντιλέγω, αλλά αν δεν γίνει αυτό, κάθε τόσο θα θρηνούμε θύματα στους δρόμους για τις πλέον διαφορετικές αιτίες, αλλά πάντα μετά από “ανθρώπινο λάθος” που το επέτρεψε η έλλειψη αυστηρών και αποτελεσματικών ελέγχων. Ενα ή περισσότερα σε κάθε περίπτωση.
