Στροφή για το τέλος των γιορτών με τα φώτα στραμμένα στο κέντρο της πόλης που προσέλκυσε ντόπιους και επισκέπτες, βοηθούντος και του καιρού που θύμιζε περισσότερο Πάσχα παρά Χριστούγεννα. Καθώς η γιορταστική κίνηση αρχίζει να υποχωρεί, είναι καιρός να επιστρέψουμε στο έδαφος της καθημερινότητας που διατρέχει την πόλη.

Δεν θα ήταν και άσχημη ιδέα να παραμείνουμε στο κέντρο κάνοντας γέφυρα με την εικόνα των ημερών που πέρασαν. Εκείνο που επιβεβαιώθηκε περίτρανα είναι το γεγονός ότι οι πεζοδρομήσεις αλλάζουν την όψη της πόλης, ακόμη και σε περίοδο κρίσης. Και θα ήταν τα πράγματα πολύ πιο διαφορετικά εφόσον η δημοτική αρχή είχε τολμήσει να προχωρήσει την πεζοδρόμηση της Αριστομένους μέχρι τη συμβολή με την Φραντζή, δημιουργώντας έναν ευρύ χώρο κοινωνικής συνάντησης όπου οι πεζοί μπορούν να κινηθούν με ασφάλεια κερδίζοντας χώρο από τα αυτοκίνητα. Ο δίαυλος της Αριστομένους το μόνο που προσφέρει στην πόλη είναι περισσότερο… εκνευρισμό σε οδηγούς και πεζούς. Βεβαίως υπάρχουν και λίγες θέσεις στάθμευσης οι οποίες αποτελούν επιβαρυντικό παράγοντα στο κυκλοφοριακό της πόλης στο σημείο που βρίσκονται και προσφέρουν απλώς έσοδα στο δήμο είτε άμεσα με το τέλος στάθμευσης, είτε έμμεσα με τα πρόστιμα.

Το γεγονός ότι χρειάστηκε κάποιες ημέρες να βγει μετά από πολύ καιρό στους δρόμους η Τροχαία για να ρυθμίσει την κυκλοφορία στην Αριστομένους, είναι ενδεικτική του προβλήματος που δημιουργείται σε κρίσιμα σημεία εξ αιτίας της επιμονής των δημοτικών αρχόντων να κρατούν ανοικτό τον αυλό σε ένα τμήμα λίγων εκατοντάδων μέτρων. Οι διευθύνοντες τις τύχες της πόλης θα έπρεπε να ανησυχούν μόνον από αυτή την εικόνα. Η οποία προειδοποιεί για εκείνα που θα συμβούν όταν (και αν) κατασκευαστεί ο περιφερειακός δρόμος, κάτι που θα έχει σαν αποτέλεσμα το μεγαλύτερο μέρος της κυκλοφορίας εισόδου στην πόλη να πέσει στην Αρτέμιδος και από εκεί στην Αριστομένους. Εκτός και αν ελπίζουν βεβαίως ότι θα μπουν διόδια στον περιφερειακό οπότε η κυκλοφορία σε αυτόν θα περιοριστεί στο ελάχιστο. Το γεγονός ότι κανένας δεν έχει ασχοληθεί ακόμη με το ζήτημα αυτό, για το οποίο δεν φαίνεται να υπάρχει ανησυχία για τις εν γένει ρυθμίσεις του, είναι ένα θέμα το οποίο δείχνει ότι η θεωρία του "ό,τι κάτσει" έχει εδραία θέση στο σύστημα διεύθυνσης της πόλης.

Η υπόθεση της Αριστομένους ασφαλώς δεν είναι και το μοναδικό ζήτημα που έχει να κάνει με το κέντρο και τις σχέσεις των πολιτών με αυτό. Γιατί λίγα βήματα από τις αναπλάσεις και τη γιορταστική ατμόσφαιρα υπάρχει η πληγή των πεζοδρομίων που έχουν γίνει αδιάβατα ειδικά για ανθρώπους με κινητικά προβλήματα. Γιατί απουσιάζουν οι ποδηλατόδρομοι κάθετης πρόσβασης στον κεντρικό με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν οι ποδηλάτες στους δρόμους στριμωγμένοι ανάμεσα σε αυτοκίνητα και το άθλιο οδόστρωμα. Γιατί οι ράμπες διευκόλυνσης των ατόμων με κινητικά προβλήματα είτε απουσιάζουν, είτε κλείνουν από τα αυτοκίνητα. Αυτά και πολλά ακόμη "γιατί" προσδιορίζουν την καθημερινότητα που δεν… γελιέται με αναπλάσεις και φωτάκια που δεν υπηρετούν σε τελευταία ανάλυση τις πραγματικές ανάγκες των πολιτών.