Δυσάρεστες σκέψεις μια ευχάριστη ημέρα, ανάμεσα σε ευχές… "και του χρόνου". Με την ελπίδα ότι η "εθνική κατάθλιψη" τουλάχιστον δεν θα κόψει το νήμα που μας συνδέει με την παράδοση, ότι δεν θα μας πάρει εντελώς από κάτω κι ότι η αλληλεγγύη δεν θα αποτελεί απλώς ευχολόγιο.

Η περίοδος της αποκριάς ήταν πάντα μια περίοδος κατά την οποία είχε ξεχωριστή θέση η "κοινότητα". Με τη μορφή της οικογένειας, της παρέας, της γειτονιάς κατά περίπτωση, έφερνε κοντά τους ανθρώπους, που αισθάνονταν πιο δυνατοί στο γύρισμα αυτό της εποχής: από το χειμώνα στην άνοιξη, από το θάνατο στη γέννηση, μέσα από το αναρχικό ξέσπασμα της καρναβαλικής γιορτής που έφερνε τα πάνω κάτω με την απελευθερωτική δύναμη της λαϊκής έκρηξης.

Αυτή η αρχέγονη διαδικασία κράτησε μέχρι τα νεότερα χρόνια και μέχρι την εποχή που η λαϊκή γιορτή άρχισε να μεταλλάσσεται σε θέαμα και το καρναβάλι έγινε προάγγελος της εποχής του… καναπέ.

Αντε λοιπόν να πιάσουμε πάλι το νήμα που μας ενώνει με την παράδοση όχι φαινομενικά, αλλά στην ουσία της. Η λέξη "αναβίωση" ακούγεται πολύ συχνά και δεν μου αρέσει καθόλου, ιδίως όταν επιχειρείται από αυτούς που δεν έχουν... βιώσει μια κατάσταση και το πνεύμα της - όπως συμβαίνει στην πλειοψηφία των περιπτώσεων. Αυτό που διακόπτεται και χάνει το νήμα με το παρελθόν, χάνει και το βαθύτερο νόημά του, γίνεται καρικατούρα χωρίς νόημα πολλές φορές.

Το ζητούμενο λοιπόν είναι να φτιάξουμε τις δικές μας "κοινότητες", εγκαταλείποντας τους κλειστούς κύκλους μέσα από μια διαδικασία επανακοινωνικοποίησης και υπέρβασης. Με ευαισθησία για τον άνθρωπο και τις ανάγκες του, με νέες μορφές αλληλεγγύης, και μέσα από μια προσπάθεια να επαναδιατυπώσουμε αξίες και προτεραιότητες του κοινωνικού βίου.

Το καρναβάλι είναι προφανώς η αφορμή για να τονίσουμε την ανάγκη βαθιών αλλαγών στην κοινωνική συμπεριφορά και στα καταναλωτικά μας πρότυπα, σε μια εποχή που η κρίση σαρώνει τα πάντα και η απελπισία κάνει τον άνθρωπο ευάλωτο στην προπαγάνδα. Σε μια εποχή που όλοι μιλούν για αλληλεγγύη αλλά πολλοί αντιμετωπίζουν ως "εχθρό" τον διπλανό τους κι όχι τον απέναντι. Οι δικές μας νέες "κοινότητες" δεν μπορούν να "αναβιώσουν" το παρελθόν, αλλά πρέπει να αντλήσουν διδάγματα από τις καλύτερες στιγμές του. Δύσκολα πράγματα αλλά αναγκαία για να περιοριστούν οι επιπτώσεις της ανθρωπιστικής κρίσης, η κατάρρευση της κοινωνίας και η επικράτηση των ανθρωποφαγικών αντιλήψεων, τις οποίες σπέρνουν τα συστήματα  που στηρίζουν την εξουσία και διαπλέκονται με αυτή σε όλα τα επίπεδα.

Σήμερα περισσότερο από ποτέ η αυτοδιοίκηση είναι ο θεσμός που μπορεί και πρέπει να ενθαρρύνει τη νέα συλλογικότητα στην πόλη και το χωριό. Αλλά χρειάζεται από αυτή να αναδειχθεί το πολιτικό προσωπικό που μπορεί να πραγματοποιήσει αυτές τις αλλαγές και θα βάλει σε προτεραιότητα τη διασφάλιση των δημόσιων αγαθών.