Φθάσαμε έτσι σε μια πόλη που διαθέτει ένα και μοναδικό πάρκο - ανάσα ζωής, το οποίο αναπτύχθηκε σε ένα χώρο ο οποίος ως δημόσιος διασώθηκε από την καταστροφική… ανάπτυξη. Δυστυχώς αυτό το πάρκο δεν σήμανε και την αντιστροφή των αντιλήψεων για το πράσινο παρά την τεράστια επιβάρυνση της πόλης και τις εμφανείς κλιματολογικές επιπτώσεις καθώς ένας τοίχος πολυκατοικιών κόβει τη θαλάσσια αύρα και μετατρέπει το ευρύτερο κέντρο σε ένα καζάνι που βράζει. Γιατί ακολούθησε η πολιτική των "αναπλάσεων" που αποθεώνουν το τσιμέντο και την πλακόστρωση περιορίζοντας το πράσινο σε μικρές νησίδες με θάμνους, λουλούδια και γκαζόν. Ο ελεύθερος χώρος αντιμετωπίστηκε ως επιφάνεια καλλιτεχνικών σχεδιασμών και όχι ως μια μοναδική ευκαιρία δημιουργίας πνευμόνων πρασίνου στις ευαίσθητες περιοχές.

Πρόκειται για μια επιλογή η οποία σημάδεψε τις επεμβάσεις στο δημόσιο χώρο εδώ και δεκαετίες, η οποία κορυφώθηκε με την ανάπλαση του χώρου της κεντρικής πλατείας.

Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι σε έρευνα της Eurostat η οποία δημοσιεύτηκε το καλοκαίρι του 2008, "οι πράσινοι χώροι στους οποίους το κοινό έχει πρόσβαση" ήταν… μηδέν τετραγωνικά ανά άτομο. Οσο και αν φαίνεται περίεργη αυτή η διαπίστωση, επειδή η μελέτη αφορά τον αστικό ιστό, η μόνη περιοχή πρασίνου είναι το Πάρκο Σιδηροδρόμων. Η… διαίρεση του πληθυσμού με τα τετραγωνικά του μέτρα μπορεί να μην είναι ακριβώς μηδέν, στην ουσία όμως το γεγονός ότι η δενδροφυτεμένη έκταση περιορίζεται σε ένα σημείο της πόλης καθιστά στην πράξη μηδενική την αναλογία για μεγάλο τμήμα του πληθυσμού.

Με δεδομένη αυτή την επισήμανση θα έπρεπε να ακολουθηθεί η ακριβώς αντίθεση πρακτική, δηλαδή η δημιουργία ενός μικρού άλσους στην πλατεία και όχι η διακόσμηση της "χύτρας" στην οποία βράζει η πόλη με γκαζόν, λουλουδάκια και ολίγη από δέντρα. Με ενοποίηση του χώρου της πλατείας και την κατασκευή μιας μεγάλης αλέας που θα ένωνε το Πάρκο Σιδηροδρόμων με την περιοχή βορείως της Κεντρικής Αγοράς για να συναντήσει το οικοσύστημα του Νέδοντα που χρειάζεται επειγόντως αναγέννηση. Μιας συνεχούς "πράσινης γραμμής" προσαρμοσμένης στην αρχιτεκτονική και τις λειτουργίες του χώρου κάθε φορά, που θα έδινε ανάσες στην πόλη, θα απέτρεπε τη χρήση τροχοφόρων το καλοκαίρι και θα ένωνε την παραλιακή ζώνη, το Ιστορικό Κέντρο και τις παρυφές του ορεινού όγκου Ταϋγέτου.

Το ζητούμενο σε κάθε περίπτωση είναι μπροστά από τη λέξη "ανάπλαση" να τοποθετήσουμε το προσδιοριστικό "πράσινη". Το πώς μπορούν να υλοποιηθούν διάφορες ιδέες είναι ασφαλώς υπόθεση των ειδικών. Οι οποίοι όμως θα πρέπει να δεσμεύονται από την δημοτική πολιτική η οποία χρειάζεται να έχει στο κέντρο της προσοχής της ανάπτυξη του ψηλού πρασίνου στην πόλη.