Το θέμα του τίτλου άλλωστε είναι αυτό που βασανίζει τη δημόσια ζωή για πάρα πολλά χρόνια:

«Το Δημοτικό Συμβούλιο μιας πόλης εκλέγεται για να προαγάγει τα

συμφέροντα των πολιτών και να προσδιορίσει πολιτικές οι οποίες θα

κάνουν καλύτερη τη ζωή τους. Με μια τέτοια παραδοχή, το δημόσιο

έχει προτεραιότητα έναντι του ιδιωτικού συμφέροντος και οι πολιτικές

οφείλουν να προσαρμόζονται σε αυτή την κατεύθυνση. Ως εκ τούτου

η δημοτική αρχή οφείλει να διαβουλεύεται σε κάθε περίπτωση με τις υπόλοιπες δυνάμεις, αναζητώντας την ευρύτερη δυνατή συναίνεση σε σημαντικά ζητήματα. 

Αυτός είναι ο κανόνας της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας που διασφαλίζει τη βιωσιμότητά της και την καθιστά αποτελεσματική. Εφόσον δε το ζήτημα είναι μείζον και οι απόψεις αποκλίνουσες, οφείλει να προσφύγει σε μορφές άμεσης δημοκρατίας όπως είναι το δημοψήφισμα. 

Στον αντίποδα αυτής της λογικής βρίσκεται η συναλλαγή με τις ομάδες πίεσης, που οδηγεί ευθέως στην ιδιωτικοποίηση του δημόσιου και -συνακόλουθα- στην εξυπηρέτηση ιδιωτών έναντι του συμφέροντος των πολιτών. 

Αυτή η συναλλαγή εκδηλώνεται με διαφορετικό τρόπο κάθε φορά. Σε ορισμένες περιπτώσεις οι δημοτικοί παράγοντες κρατούν ανοικτή γραμμή με τις ομάδες πίεσης και πλασάρουν ως πολιτική της δημοτικής αρχής τις... απόψεις τους. Συνήθως το περιτύλιγμα είναι ένα μείγμα λαϊκισμού και επιστημονικοφανούς προσέγγισης (η οποία ορισμένες φορές εφευρίσκεται από τον άλλο δρόμο, της συναλλαγής μεταξύ εξουσίας και άμεσα -παντοιοτρόπως- εξαρτημένων επιστημόνων).

Σε άλλες περιπτώσεις περνάει μέσα από τη λογική της δημόσιας διαβούλευσης που μεταλλάσσεται στη λογική τού "ό,τι θέλει ο λαός", καθώς η διαβούλευση είναι από χέρι μονομερής. Σε αυτήν εμφανίζονται μόνο οι άμεσα ενδιαφερόμενοι, καθώς είναι βέβαιο ότι δεν έχουν διαμορφωθεί κινήματα πόλης που θα μπορούσαν να εκφράσουν με την ευρύτερη έννοια το δημόσιο συμφέρον. 

Πρόκειται για διαπιστώσεις οι οποίες γίνονται όλο και περισσότερο έντονες προϊόντος του χρόνου, καθώς στο παιχνίδι κάνουν πιο έντονη την παρουσία τους οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα συνδεόμενα ευθέως με επικοινωνιακές δραστηριότητες. Στην ουσία πρόκειται για ένα παιχνίδι διαπλοκής με θύματα τη διαφάνεια και τη δημοκρατία. Ενα παιχνίδι στο οποίο επιλέγουν να μπουν οι "επιβήτορες της εξουσίας" και οι οπαδοί της λογικής τού "επιπλέοντος φελλού". Ολοι γνωρίζουν το παιχνίδι που παίζεται, και το κακό είναι πως οι περισσότεροι το θεωρούν και... φυσιολογικό. Γιατί έναντι του δημοσίου συμφέροντος προτάσσουν την προσωπική τους δημοσιότητα, και γιατί αντιλαμβάνονται την κοινωνία ως αντανάκλαση της εικονικής πραγματικότητας, την οποία ζουν ανάμεσα σε παρατρεχάμενους, ικέτες και (επιεικώς) συμφεροντολόγους.

Αυτά για όσους έχουν την απορία πόσο αντέχουν ακόμη η δημοκρατία και το πολιτικό σύστημα με τους πυλώνες που μέχρι πρότινος εθεωρούντο θεμελιώδεις για τη λειτουργία του».

Ηλίας Μπιτσάνης