Ας πάμε όμως στον πολιτισμό της καθημερινότητας ή της κυκλοφοριακής βαρβαρότητας που παρουσιάζει πλείστες όσες πλευρές και δυσκολεύει τη ζωή στην πόλη. Φυσικά με ευθύνη του δήμου αλλά και με τους πολίτες σε πολλές περιπτώσεις συμμέτοχους. Πιάνουμε από ψηλά, εκεί που ο δήμος αποφάσισε να εφαρμόσει σύστημα ελεγχόμενης στάθμευσης σε τμήμα της Κεντρικής Αγοράς. Ως συνήθως βεβαίως, το πρόβλημα μετατοπίστηκε και μάλιστα από την άλλη πλευρά. Εκεί που έβρισκε κάποιος να παρκάρει σχετικά κοντά σε δρόμους, όπως αυτός που ανοίχτηκε για τα συνεργεία που δούλευαν στη μεγάλη γέφυρα, τώρα τα πράγματα δυσκόλεψαν. Ηδη η ουρά μεγαλώνει και όταν πιάσουν οι βροχές με τις λάσπες, το σημείο εκείνο θα είναι απλησίαστο. Αυξήθηκαν όμως και εκείνοι που επιχειρούν να παρκάρουν μέσα στο χώρο της Αγοράς. Η εικόνα το Σάββατο (ήταν και η πρώτη λαϊκή μετά την καταβολή μισθού και σύνταξης για όσους παίρνουν) ήταν επιεικώς τραγική. Μέχρι και κάτω από το ΚΤΕΛ η ουρά των αυτοκινήτων, καθώς οι προπορευόμενοι αναζητούντες θέση εντός του χώρου αυτού, έκλειναν ουσιαστικά την κυκλοφορία. Προς τα κάτω η κίνηση μια από τα ίδια. Η απορία διπλή: Εχει σκεφθεί κανένας τι θα γίνει όταν ανοίξει ο περιφερειακός; Και μέχρι τότε γιατί δεν ασχολείται ο δήμος με ένα σχέδιο αναμόρφωσης των χώρων στάθμευσης ώστε να μην γίνεται αυτός ο [μύλος] τις ημέρες με λαϊκή;
Θα λειτουργήσει ο περιφερειακός και οι επισκέπτες θα ακολουθήσουν φυσικά το δρόμο που τους «ανοίγει» ο δήμος: Θα κατηφορίσουν Αρτέμιδος, ελιγμός, Νέδοντος, Κροντήρη, Αριστομένους, Βασ. Γεωργίου. Το οδικό «φιδάκι» στο κέντρο της πόλης απόκτησε και ουρά, αλλά έβαλε σε πολλούς πονοκεφάλους κατοίκους, επαγγελματίες και οδηγούς. Η περιβόητη αμφιδρόμηση της Βασ. Γεωργίου, όπως πλειστάκις στο παρελθόν είχα προειδοποιήσει, ήδη κατέστρεψε την τελευταία γειτονιά του κέντρου, αυτή γύρω από την πλατεία Ταξιαρχών. Διέρρηξε την ενότητά της, δυσκόλεψε τις μετακινήσεις πεζών και βεβαίως ακόμη περισσότερο την κίνηση και τη στάθμευση. Είναι προφανές ότι οι αρμόδιοι του δήμου ψάχνουν να βρουν τρόπους έτσι ώστε να «ρυθμίσουν» το κυκλοφοριακό χάος που δημιούργησαν και ακόμη δεν έχει φανεί στην ολότητά του. Οταν αρχίσει το πέρα - δώθε στο τμήμα από Αριστομένους μέχρι Φαρών και η κίνηση προς Ακρίτα από τη Βασ. Γεωργίου, τότε θα αναμετρηθούν ο ερασιτεχνισμός και η ιδιάζουσα εμμονή του δημάρχου να επιμένει στο λάθος όταν του το επισημαίνουν άλλοι, με την πραγματικότητα μιας ρύθμισης την οποία ζητούσαν εδώ και χρόνια μόνον ταξιτζήδες και φορτηγατζήδες για να γλιτώνουν μια παράκαμψη ελαχίστων μέτρων από την Βασ. Ολγας. Φυσικά και εδώ έρχεται η ώρα της ελεγχόμενης στάθμευσης για να γεμίσουν τα ταμεία και να μεταφερθεί το πρόβλημα στους παράπλευρους δρόμους και πέραν της Ακρίτα.
Ως γνωστόν η κυκλοφορία και η στάθμευση στην πόλη λειτουργεί με διπλό σύστημα το οποίο συμπυκνώνεται στο εξής: «Ελεγχόμενη στάθμευση, ανεξέλεγκτη παραβίαση». Το θέαμα είναι για κυκλοφοριακό βραβείο: Αδειες θέσεις στα δημοτικά πάρκινγκ και στους γύρω δρόμους το αδιαχώρητο. Φυσικά και δεν ήταν πάντα έτσι στην Υδρας, στη Νέδοντος, στις γέφυρες και σε άλλα σημεία πέραν του πάρκινγκ και πέραν των σημείων ελεγχόμενης στάθμευσης. Η λογική του δήμου δεν έχει ως στόχο τη συνολική ρύθμιση του κυκλοφοριακού προβλήματος, αλλά την υγεία του ταμείου που διασφαλίζεται με το σύστημα «ευρούλι το ευρούλι, γεμίζει το σακκούλι» και κάνει ο δήμος πολιτική. Οι δημοτικοί αστυνομικοί φιλοτίμως επιτηρούν τα σημεία ελεγχόμενης στάθμευσης και μοιράζουν (προσ)κλήσεις για το δημοτικό μπεζαχτά. Μέχρι εκεί όμως και από εκεί και ύστερα επεμβαίνουν σφυρίζοντας αν κάποια στιγμή κλείσουν οι δρόμοι. Φυσικά δεν φταίνε αυτοί όχι μόνον γιατί αυτές είναι οι οδηγίες που έχουν, αλλά και γιατί η σήμανση πλέον στους δρόμους της πόλης με τις παντοειδείς απαγορεύσεις είναι για τους αφελείς. Και δεν τηρείται αλλά και δεν είναι δυνατόν να τηρηθεί αφού δεν υπακούσει σε καμία λογική. Κανόνες υπάρχουν μόνον για τα σημεία που ο δήμος «νοικιάζει» στους οδηγούς, στα υπόλοιπα το «έλα να δεις» και «κανόνας είναι το δίκιο του οδηγού».
Πάμε νότια τώρα, εκεί που έχει καταλυθεί κάθε λογική. Παραλιακή της ασυδοσίας και της παράνοιας. Η καλύτερη εποχή για να χαρεί κάποιος στην παραλιακή Καλαμάτα θεωρητικά είναι το φθινόπωρο. Φυσικά αυτό αφορά πρωτίστως τους πολίτες, αλλά θα πρέπει να ενδιαφέρει και εκείνους οι οποίοι τριγυρνούν από ημερίδα σε ημερίδα για να υποστηρίξουν την ανάγκη «επιμήκυνσης της τουριστικής περιόδου». Αυτή η ζώνη θα έπρεπε να είναι μια περιοχή που αναδεικνύει τη φυσική ομορφιά και τη γαλήνη του τοπίου, αλλά συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Μόλις πριν λίγες ημέρες καθόμουν κοντά σε 2-3 παρέες επισκεπτών από το εξωτερικό οι οποίοι ατένιζαν ανέμελα το Μεσσηνιακό απολαμβάνοντας τον καφέ και το τσιμπολόγημα. Αλλά πετάχτηκαν όρθιοι όταν κάποια στιγμή "κάπνισε" στο μηχανάκι που έκοβε ασκόπως βόλτες στη Ναυαρίνου, να μαρσάρει για να κάνει σούζες. Και φυσικά δεν ήταν ο μόνος θορυβοποιός, ούτε και ο θόρυβος το μόνο πρόβλημα. Η ανοιχτή λεωφόρος το φθινόπωρο προσφέρεται για γκάζια (διτρόχων αλλά και τετρατρόχων) καταργουμένων διαβάσεων και άλλων τινών που εφαρμόζουν πιστά οι κουτόφραγκοι επισκέπτες στις χώρες τους και απαιτούν κάτι γραφικοί τύποι στον τόπο μας. Αλλά και τη λεωφόρο να αφήσουμε, στην από κάτω πλευρά η κατάσταση δεν είναι καλύτερη: Η θάλασσα ξεβράζει καθημερινά ό,τι εγκαταλείπει ο άνθρωπος το καλοκαίρι, ο δημόσιος χώρος έχει γίνει αποθήκη και οι εγκαταστάσεις έχουν εγκαταλειφθεί δίνοντας την χειρότερη εικόνα, που με μια λέξη χαρακτηρίζεται «εγκατάλειψη». Κατά τα άλλα πάμε στο αρχικό: Η υποψήφια Πολιτιστική Πρωτεύουσα περιφρονεί τον πολιτισμό της καθημερινότητας. Και κάνει τη ζωή μας δύσκολη.
