Τον τελευταίο καιρό πυκνώνουν οι διαμαρτυρίες για την υπόθεση δανείων πυροπλήκτων και οι κινήσεις των Επιμελητηρίων στους νομούς που επλήγησαν το 2007. Την ίδια ώρα η κυβέρνηση επισήμως φαίνεται ανένδοτη και διαμηνύει πως δεν θα κάνει δεκτά τα αιτήματα που έχουν υποβληθεί. Πρόκειται για μια πολύ σοβαρή υπόθεση η οποία δεν έχει προβληθεί και αξιολογηθεί στις πραγματικές της διαστάσεις. Αφορά χιλιάδες δανειολήπτες και λειτουργεί ως "θηλιά" πλέον για πολύ μεγάλο αριθμό επαγγελματιών και επιχειρηματιών στην Πελοπόννησο και την Εύβοια.
Μια εκτίμηση για το ύψος των οφειλών που έχουν οι δικαιούχοι (ως πληγέντες ιδιώτες ή και επιχειρηματίες) τις ανεβάζει συνολικά σε ένα ποσό περίπου 1,2 δισ. ευρώ. Το ποσό είναι ενδεικτικό του μεγέθους που έχει το πρόβλημα αλλά και της ανάγκης να δοθεί λύση-ανάσα για τους δανειολήπτες και την οικονομία της περιοχής.
Επί της ουσίας η χορήγηση δανείων με ευνοϊκούς όρους ήταν ένα από τα μέτρα τα οποία πάρθηκαν μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές με τη λογική αντιμετώπισης των επιπτώσεων που είχαν στην τοπική οικονομία. Το μέτρο μπορεί να ελέγχεται όσον αφορά την σκοπιμότητα και το κατά πόσον οι πυρκαγιές πραγματικά είχαν σοβαρή επίπτωση στην τοπική οικονομία κατά περίπτωση. Από τη στιγμή όμως που πάρθηκε, έδωσε τη δυνατότητα να αξιοποιηθεί από σειρά επιχειρήσεων με βάση τις ιεραρχήσεις και τους στόχους της καθεμιάς, χωρίς να λείπουν και εκείνοι που θεώρησαν πως έχουν να κάνουν με ένα ακόμη… θαλασσοδάνειο.
Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι τα δάνεια αυτά δόθηκαν σε μια εποχή κατά την οποία δεν είχε ξεσπάσει η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση που ήρθε ένα χρόνο αργότερα, ούτε φυσικά η κρίση χρέους στην Ελλάδα που εκδηλώθηκε μετά από 2 χρόνια. Ως εκ τούτου είναι φανερό ότι πλείστοι όσοι επαγγελματίες και επιχειρηματίες πήραν το δάνειο έχοντας δεδομένα οικονομικής δραστηριότητας τα οποία κατέρρευσαν σαν χάρτινος πύργος και φυσικά αδυνατούν να προχωρήσουν σε αποπληρωμές. Ο καθένας παίρνοντας το δάνειο είχε κάνει τους σχεδιασμούς και τους υπολογισμούς του. Σήμερα όμως τίποτε δεν ισχύει από όλα αυτά, η κρίση σαρώνει τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις ενώ πολλοί πραγματικά πυρόπληκτοι αδυνατούν πλέον να αποπληρώσουν τα ατομικά τους δάνεια.
Η υπόθεση των πυροπλήκτων δανείων λειτουργεί ως βραδυφλεγής βόμβα στα θεμέλια της τοπικής οικονομίας που έχει ήδη υποστεί σοβαρότατες ζημιές. Εφόσον δεν δοθεί οριστική λύση ο κίνδυνος της κατάρρευσης για πολλές επιχειρήσεις είναι ορατός, κάποιες άλλες θα οδηγηθούν σε λουκέτο, εργαζόμενοι θα βρεθούν στο δρόμο και φυσικά οι τράπεζες θα θυμηθούν το "ουκ αν λάβοις παρά τού μη έχοντος". Δεν φαίνεται αυτή τη στιγμή, αλλά το σενάριο είναι εφιαλτικό σε πολλές περιπτώσεις. Εξαιρουμένων εκείνων που κατ’ επάγγελμα θεωρούν τα δανεικά… αγύριστα, οι υπόλοιποι -και είναι πολλοί- θα βρεθούν από το καλοκαίρι στη δυσχερέστατη θέση να μην μπορούν να αποπληρώσουν τις δόσεις των δανείων που τρέχουν. Κάτι τέτοιο ενδεχομένως λειτουργήσει και ως ντόμινο καθώς ο τραπεζικός δανεισμός δεν περιορίζεται στα πυρόπληκτα.
Δεδομένων τούτων ένα σημαντικό μέρος της τοπικής οικονομίας είναι με τη θηλιά στο λαιμό ως αποτέλεσμα μέτρων που είχαν ληφθεί πριν από την κρίση και έχουν γίνει πλέον εφιάλτης. Για να γίνει κατανοητό πόσο εκτός προγραμματισμών βρέθηκαν εκείνοι που προσέφυγαν στα δάνεια πυροπλήκτων, θα πρέπει να τονίσουμε ότι το επιτόκιο ήταν συνδεδεμένο με το μέσο όρο επιτοκίων των εντόκων γραμματίων του Δημοσίου. Ετσι ξεκίνησαν να δανείζονται με 1,6% επιτόκιο (το 50% ήταν αρχικά επιδοτούμενο) και τώρα θα πάει σχεδόν στο 8,5%. Οι λογαριασμοί δίνουν τραγικές αποκλίσεις ακόμη και για εκείνους που θα μπορούσαν να αποπληρώσουν αλλά με τις αρχικές προβλέψεις όσον αφορά το πιθανό ύψος των επιτοκίων.
Δεν χρειάζονται πολύ περισσότερα πράγματα για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος του προβλήματος. Το ζητούμενο όμως είναι να γίνει κατανοητό από την πολιτική εξουσία και τους... λογιστές της τρόικας που αδιαφορούν για τις τεράστιες επιπτώσεις που έχει η ακολουθούμενη πολιτική και η πιστωτική ασφυξία. Τα Επιμελητήρια έχουν κάνει ορισμένες κινήσεις προσπαθώντας να αναδείξουν την έκταση και τη σημασία του προβλήματος, επικεντρώνοντας κυρίως σε δύο σημεία: Το πρώτο έχει να κάνει με την παράταση έναρξης της αποπληρωμής κατά 8 χρόνια και το δεύτερο με την αποσύνδεση του επιτοκίου από τα έντοκα γραμμάτια του Δημοσίου και την σύνδεση με το Euribor. Πλην όμως "στου κουφού την πόρτα, όσο θέλεις βρόντα". Και αυτό παρά το γεγονός ότι ορισμένοι επιμελητηριακοί παράγοντες θεωρούν πως η υπόθεση δεν έχει κλείσει όπως το παρουσιάζουν παράγοντες του υπουργείου Οικονομικών σε απαντήσεις τους προς τους βουλευτές που καταθέτουν ερωτήσεις.
Για να έχουν αποτελεσματικότητα οι κινήσεις θα πρέπει να γίνει μεγάλη κινητοποίηση έτσι ώστε και το μέγεθος του προβλήματος να γίνει αντιληπτό αλλά και να γίνει αισθητή η πίεση στην κυβέρνηση και τα κομματικά επιτελεία. Αυτό προϋποθέτει ότι θα συνεχιστεί με διάφορες μορφές η κινητοποίηση των Επιμελητηρίων, με πρώτη την κοινή δράση όλων των βουλευτών πυρόπληκτων περιοχών για το θέμα αυτό. Και φυσικά την κινητοποίηση συλλογικών οργανώσεων των περιοχών αυτών έτσι ώστε να δημιουργηθεί ένα μέτωπο διεκδίκησης που μπορεί να δημιουργήσει ρήγματα στην κυβερνητική ακαμψία.
Τα πράγματα είναι απλά αλλά καθόλου εύκολα. Αν η ιστορία αυτή δεν βγει από το χώρο των συσκέψεων στην κοινωνία, η οικονομία της Πελοποννήσου αυτή τη φορά κινδυνεύει πραγματικά να καταστραφεί από την φωτιά που θα βάλουν οι απαιτήσεις αποπληρωμής των δανείων πυροπλήκτων με όρους που συνομολογήθηκαν όταν η κρίση φάνταζε ως σενάριο επιστημονικής φαντασίας.