Δυστυχώς όμως, για λόγους που έχουν αναλυθεί επαρκώς από πολλούς επιστήμονες, αντί να προχωρήσει ο εκσυγχρονισμός των επιχειρήσεων και του δημόσιου τομέα, τόσο η Δεξιά όσο και η Αριστερά πίστεψαν ότι αρκεί η αύξηση της κατανάλωσης με δανεικά και επιδοτήσεις από τη Δύση για να αναπτυχθεί η ελληνική οικονομία. Η συνέχεια είναι βεβαίως γνωστή σε όλους - αλλά ακόμα και σήμερα, μετά από 10 χρόνια ύφεσης και συρρίκνωσης των εισοδημάτων, σχεδόν κανένας δεν συζητάει για την ανάγκη εκσυγχρονισμού των ελληνικών θεσμών και επιχειρήσεων.
Σε κάθε περίπτωση και για να μη μηδενίζουμε τα πάντα, θα πρέπει να σημειώσουμε ότι έχουν γίνει δειλά βήματα εκσυγχρονισμού σε όλους τους τομείς. Μόνο που δεν αρκούν, γιατί αφενός η τεχνολογία εξελίσσεται ραγδαία δημιουργώντας νέες ανάγκες και αφετέρου οι ανταγωνιστές κάνουν άλματα πολύ μεγαλύτερα από τα ελληνικά βηματάκια, διευρύνοντας το χάσμα που χωρίζει την ελληνική από τις αναπτυγμένες οικονομίες.
Για παράδειγμα: Στην τοπική αυτοδιοίκηση, ενώ έχουν γίνει αναγκαία βήματα εκσυγχρονισμού με τον “Καποδίστρια” και τον “Καλλικράτη”, οι δήμοι και οι περιφέρειες εξακολουθούν να μην μπορούν να καλύψουν τις σύγχρονες ανάγκες. Την ίδια ώρα οι τοπικοί άρχοντες το μόνο που διεκδικούν είναι προσλήψεις και χρήματα από την κεντρική διοίκηση, ώστε να μην αυξήσουν τα δημοτικά τέλη. Στην πραγματικότητα αναπαράγουν το οικονομικό μοντέλο που κυριάρχησε στη μεταπολίτευση, σύμφωνα με το οποίο είναι εφικτή η διαρκής αύξηση των δημόσιων δαπανών... χωρίς αντίστοιχη αύξηση των εσόδων. Είμαι σίγουρος ότι αν υπήρχε λεφτόδεντρο, οι δήμαρχοι και οι περιφερειάρχες αρχικώς θα προσλάμβαναν οποιονδήποτε υπέβαλλε αίτηση (με πρόσχημα τη μείωση της ανεργίας) και στη συνέχεια θα έκαναν αναπλάσεις μέχρι και στα σαλόνια των ψηφοφόρων τους.
Αντιθέτως, ελάχιστοι είναι έτοιμοι να συζητήσουν ποιες υπηρεσίες θα πρέπει να προσφέρουν οι ΟΤΑ και πόσους εργαζόμενους θα απασχολούν για το έργο αυτό.
Βεβαίως, για να κάνουμε διάλογο αναφορικά με τον αριθμό των εργαζόμενων που χρειάζεται ένας αποτελεσματικός ΟΤΑ, θα πρέπει προηγουμένως να συζητήσουμε αν είναι συμφέρουσα μακροπρόθεσμα η διατήρηση αντιπαραγωγικών θέσεων εργασίας ή αν είναι προτιμότερη η απελευθέρωση παραγωγικών συντελεστών. Αν τουλάχιστον συμφωνήσουμε ότι… διαφωνούμε στα παραπάνω, με όρους οικονομίας, τότε ίσως να μπορέσουμε να συζητήσουμε για τον καταμερισμό έργων μεταξύ ΟΤΑ και ιδιωτικών επιχειρήσεων.
Τότε και μόνο τότε, ίσως μπορέσει κάποιος αιρετός να μας εξηγήσει γιατί ενώ οι ιδιωτικές επιχειρήσεις είναι ικανές να κατασκευάσουν δύσκολα τεχνικά (δημόσια) έργα, ο νόμος τούς απαγορεύει να… μαζέψουν τα σκουπίδια. Τότε και μόνο τότε θα συζητήσουμε ποιοι ΟΤΑ θα πρέπει να αναλάβουν τη δημόσια εκπαίδευση ή αν η κεντρική διοίκηση και η περιφέρεια θα συνεχίζουν να χτίζουν σχολεία που θα επισκευάζουν οι δήμοι. Βεβαίως, θα συζητήσουμε και γιατί στις φιλελεύθερες ΗΠΑ η μεταφορά των μαθητών γίνεται από δημοτικά λεωφορεία, ενώ στην Ελλάδα από ιδιώτες.
Αλλά δεν συζητάμε. Απλώς ανταλλάσσουμε συνθήματα και πολιτικολογούμε με όρους καφενείου μεταξύ ούζου και τσίπουρου.
Θανάσης Λαγός
Εmail: lathanasis@yahoo.gr
