Καταρχάς για να συνεννοούμαστε, και για να μη συμπεριφερόμαστε σαν τη γνωστή μυλωνού που μπερδεύει τον δυστυχή σύζυγό της με τους πραματευτάδες, θα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι η Καλαμάτα ποτέ δεν υπήρξε καταξιωμένος διεθνής τουριστικός προορισμός όπως η Κρήτη, η Ρόδος, η Κέρκυρα, η Μύκονος κ.λπ. Αντιθέτως, και ειδικά τα χρόνια των παχιών αγελάδων, ήταν απλώς αγαπημένος τόπος ολιγοήμερων διακοπών για Μεσσήνιους συγγενείς και φίλους που ζούσαν κι εργάζονταν σε άλλους νομούς της Ελλάδας.
Εκείνη την εποχή λοιπόν γεννήθηκε και ο αστικός μύθος σύμφωνα με τον οποίο αρκούσε η κατασκευή ενός σύγχρονου αυτοκινητόδρομου για να μπει η Καλαμάτα σε τροχιά τουριστικής ανάπτυξης. Παράλληλα, την ίδια εποχή κυριαρχούσε σε ολόκληρη την Ελλάδα, και όχι μόνο στη Μεσσηνία, η στερεότυπη αντίληψη που ήθελε τους κουβαρντάδες Ελληνες να κάνουν μεγάλους λογαριασμούς στις ταβέρνες και τους… βάρβαρους να τη βγάζουν με μια σαλάτα επειδή είναι τσιγκούνηδες. «Δε θέλω ξένους στο μαγαζί μου, προτιμώ τους Ελληνες» άκουγα κάποτε από το στόμα πολλών επιχειρηματιών ενώ προσπαθούσα να εξηγήσω ότι τα διακοποδάνεια δεν είναι… αιώνια.
Με τέτοιους αστικούς μύθους -και κυρίως πιστεύοντας ότι οι Ελληνες είναι ο περιούσιος λαός- φτάσαμε στη χρεοκοπία του 2010 και στις διαδηλώσεις των “Αγανακτισμένων” επειδή οι δανειστές ζητούσαν τα λεφτά τους πίσω και δεν μας έδιναν νέα… διακοποδάνεια. Οκτώ χρόνια μετά τη χρεοκοπία, και ενώ ο διεθνής τουρισμός έχει πάρει πρωτοφανή στην Ιστορία έκταση, στην Καλαμάτα η μισή τουλάχιστον πόλη περιμένει με σταυρωμένα χέρια να τελειώσει το μνημόνιο για να ξαναπάρουν οι Ελληνες διακοποδάνεια.
Η άλλη μισή ετοιμάζει βαλίτσες για να φύγει μόνιμα στο εξωτερικό, επειδή κουράστηκε να ζει με αστικούς μύθους και σχέδια για τη συγκρότηση μιας ενδεκαμελούς επιτροπής (με καμιά… τριανταριά μέλη, όπως θα έλεγε και ο Βαμβακούλας) που θα διοργανώσει το συνέδριο στο οποίο θα αποφασιστούν οι όροι ανάθεσης της αναπτυξιακής μελέτης για τον τουρισμό της Καλαμάτας.
Θανάσης Λαγός
