Ας ξετυλίξουμε όμως το κουβάρι της ανάλυσης, ξεκινώντας από το δεξιό στρατόπεδο που, για πρώτη φορά στα χρόνια της μεταπολίτευσης, δείχνει ικανό να αμφισβητήσει τόσο την ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς όσο και την πρωτοκαθεδρία της στον προνομιακό για εκείνη πολιτικό χώρο της αυτοδιοίκησης. Η ενίσχυση της Δεξιάς, ενώ βασίζεται στα κύματα απογοήτευσης από την “πρώτη φορά Αριστερά”, έχει τις ρίζες της στην συντηρητικοποίηση του εκλογικού σώματος που προκάλεσε η οικονομική κρίση, καθώς ένας μεγάλος αριθμός ψηφοφόρων θεωρεί επικίνδυνο το μέλλον και αναζητεί ασφαλές λιμάνι μόνο στο… παρελθόν.
Σε θεωρητικό βεβαίως επίπεδο, η σημερινή ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας ευαγγελίζεται μεταρρυθμίσεις. Στην πραγματική ζωή όμως, ο μέσος ψηφοφόρος της ελληνικής επαρχίας καλείται τελικά να ψηφίσει δεξιούς υπερσυντηρητικούς πολιτικούς που τον καθησυχάζουν λέγοντάς του ότι δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα στο βαθύ κράτος της αυτοδιοίκησης - κι ότι η Δεξιά μπορεί να διαχειριστεί καλύτερα, όχι μόνο τους θεσμούς που δημιούργησαν στο παρελθόν αριστεροί δήμαρχοι, αλλά και το χάος ακυβερνησίας που ενδεχομένως θα προκληθεί εξαιτίας της απλής αναλογικής.
Την ίδια στιγμή στο στρατόπεδο της Αριστεράς, και ενώ η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία πνέει τα λοίσθια επειδή δεν έχει απάντηση στα οικονομικά προβλήματα του 21ου αιώνα, οι αυτοδιοικητικοί υποψήφιοι, πατώντας ταυτόχρονα στις βάρκες του λαϊκισμού και του εκσυγχρονισμού, επιχειρούν να πείσουν το εκλογικό σώμα ότι στην κάλπη η επιλογή πρέπει να γίνεται με γνώμονα την ικανότητα των υποψηφίων και όχι με ιδεολογικο-πολιτικά κριτήρια. Η θεολογική αυτή προσέγγιση επιχειρεί να καλύψει την απουσία αριστερής πρότασης για τη δημιουργία πλούτου, καθώς έχει περάσει ανεπιστρεπτί η εποχή που και στην αυτοδιοίκηση κυριαρχούσε η συζήτηση για την αναδιανομή των... δανεικών.
Παράλληλα, και με δεδομένο ότι δεν υπάρχει «ικανόμετρο», η θεολογική προσέγγιση των αυτοδιοικητικών εκλογών επιτρέπει στο ιερατείο της Αριστεράς να χρίζει ικανότερο όποιον θέλει. Αρκεί εκείνος να μην αμφισβητήσει το αλάθητό της, και κυρίως την ικανότητά της να επιλέγει υποψήφιους σωτήρες με μεταφυσικά κριτήρια.
Ετσι κι αλλιώς, ούτε και σε αυτές τις αυτοδιοικητικές εκλογές πρόκειται να συζητήσουμε ποιο είναι τελικά το ζητούμενο: ένας αποτελεσματικός δήμος, ή μια περιφέρεια-πατερούλης που θα παρέχει δάνεια με ένα τηλέφωνο από το γραφείο του περιφερειάρχη.
Κατά τα άλλα είναι μάλλον βέβαιο ότι, αν μεθαύριο, εκτός από την ελληνική οικονομία χρεοκοπήσουν αυτή τη φορά και οι ΟΤΑ, αριστεροί και δεξιοί θα φωνάξουν όπως και το 2010 με μία φωνή: Οι ξένοι φταίνε για όλα.
Θανάσης Λαγός
Εmail: lathanasis@yahoo.gr
