Σε περιόδους μεγάλης ύφεσης η πολιτική ρευστότητα είναι αντιστρόφως ανάλογη της χρηματικής καθώς ολοένα και περισσότεροι πολιτικοί φαντασιώνονται ότι ήρθε η ώρα για να γνωρίσει η οικουμένη το μεγαλείο της σκέψης τους.  Η… φαντασίωση ξεκινά όταν οι ψηφοφόροι αρχίζουν να εγκαταλείπουν τις τάξεις των κατεστημένων κομμάτων επειδή διαπιστώνουν ότι δεν μπορούν πλέον να υπηρετήσουν τα συμφέροντα που υπηρετήσαν στο παρελθόν. Για την ακρίβεια. Οι πολιτικές φαντασιώσεις καλύπτουν το κενό που προκαλείται όταν καταρρέουν τα κατεστημένα κόμματα εξουσίας και δεν υπάρχουν υγιείς κοινωνικές δυνάμεις για να το αναπληρώσουν. Πιο συγκεκριμένα. Στην Ελλάδα η κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ και η… ημικατάρρευση της Νέας Δημοκρατίας έφεραν στο προσκήνιο δεκάδες πολιτικές φαντασιώσεις που σε άλλη περίοδο θα έμεναν στα αζήτητα της Ιστορίας. Ετσι λοιπόν πολλοί ονειρεύονται ότι η Ελλάδα θα γίνει… σοσιαλιστική. Κάποιοι άλλοι θεωρούν ότι η Ελλάδα θα γίνει… εθνικοσοσιαλιστική. Αλλοι πάλι πιστεύουν ότι  ήρθε η ώρα  του… Δωδεκάθεου. Οι πιο "τολμηροί" διαβάζουν τα βιβλία του Λιακόπουλου και αφήνουν την αχαλίνωτη φαντασία τους να δημιουργήσει την ιδανική ελληνική πολιτεία. Οι πιο… συντηρητικοί πιστεύουν ότι η Ελλάδα θα σωθεί όταν επιστρέψει ως πρωθυπουργός ο Κώστας Καραμανλής και βάλει φρένο στα ενεργειακά σχέδια των Αμερικανών. Οι αμετανόητοι Πασόκοι πιστεύουν ότι θα επιστρέψει ο Γιώργος Παπανδρέου για να τιμωρήσει τους συνωμότες που τον έδιωξαν από την εξουσία για να μην συγκρουστεί με τα διαπλεκόμενα συμφέροντα. Υπάρχουν επίσης Ελληνες που πιστεύουν ότι ο Τέρενς Κουίκ είναι πραγματικά ανεξάρτητος και ότι ως τηλεπαρουσιαστής δεν υπηρέτησε τα συμφέροντα που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία. Τέλος ειδική περίπτωση αποτελούν όσοι πιστεύουν ότι η Ελλάδα θα σωθεί αν διοριστούν… Μεσσήνιοι σε όλες τις υπεύθυνες θέσεις. 
Το οξύμωρο και ταυτόχρονα τραγικό είναι ότι όλες αυτές οι φαντασιώσεις φαντάζουν στα μάτια της κοινής γνώμης ως νέες και ελκυστικές σε σχέση με το πελατειακό κράτος του δικομματισμού. Στην πραγματικότητα όμως αυτές οι φαντασιώσεις δεν φέρνουν τίποτα το νέο. Απλώς φαντάζουν ως νέες επειδή   ο πελατειακός δικομματισμός έχει σαπίσει και καταρρέει. Στην πραγματικότητα πίσω από τις φαντασιώσεις στοιχίζονται οι πολιτικές δυνάμεις αλλά κυρίως οι κοινωνικές δυνάμεις που θέλουν να αλλάξουν μόνο τα ονόματα των κομμάτων που κυβερνούν προκειμένου να διατηρηθεί η κατεστημένη τάξη πραγμάτων. Σύμφωνα λοιπόν με την εθνική μας φαντασίωση οι δανειακές ημέρες ευτυχίας θα συνεχιστούν όταν θα εξαφανιστούν από το πολιτικό προσκήνιο η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ. Αυτή τη φαντασίωση πιστεύουν οι περισσότεροι Ελληνες που αρνούνται να πιστέψουν ότι η ελληνική έκφραση της κρίσης είναι πολύ πιο βαθιά και ότι έχει τις ρίζες της στον τρόπο οργάνωσης της ελληνικής κοινωνίας. Με άλλα λόγια: Οι περισσότεροι Ελληνες πιστεύουν τις απλοϊκές φαντασιώσεις γιατί δε θέλουν να παραδεχτούν ότι στο παρελθόν εξέλεξαν τις κυβερνήσεις που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία. Δεν θέλουν να παραδεχτούν ότι οι κυβερνήσεις της χρεοκοπίας προίκισαν τα 2/3 των Ελλήνων  με προνόμια προκειμένου να διασφαλιστεί η… ομερτά στο έγκλημα της διάλυσης του παραγωγικού ιστού της οικονομίας.
Αλλωστε και πριν την κρίση με φαντασιώσεις ζούσαν οι Ελληνες. Αλλοτε πιστεύοντας ότι η Ψωροκώσταινα "ανήκει εις την Δύση" και άλλοτε ότι "Εδώ και τώρα" η Ελλάδα θα γίνει σοσιαλιστική. Τις επόμενες δεκαετίες πίστεψαν ότι θα γίνει "κάθαρση", ότι θα εκσυγχρονιστεί η Ψωροκώσταινα και ότι θα επανιδρυθεί το κράτος. Πίσω από αυτές τις φαντασιώσεις και τα δανεικά κρυβόταν πάντα το πραγματικό πρόσωπο του πελατειακού κράτους και της αναξιοκρατίας. Οταν τελείωσαν τα δανεικά απλώς ήρθε στο προσκήνιο ό,τι κρυβόταν πίσω από τις φαντασιώσεις της μεταπολίτευσης. Μαζί τους ήρθαν στο προσκήνιο και οι φαντασιώσεις όσων θέλουν να μην αλλάξει τίποτα παρά μόνο τα ονόματα των κομμάτων που κυβερνούν.
Για να παραμείνει όμως ενεργό το πελατειακό κράτος και η φαντασίωση της δανειακής ευημερίας θα πρέπει να υπάρχουν… δανεικά. Κανένας όμως δεν φαίνεται πρόθυμος να ξαναδανείσει μια χώρα που ζει με φαντασιώσεις και στην οποία δεν υπάρχουν κοινωνικές παραγωγικές δυνάμεις ικανές να την οδηγήσουν στην ανάπτυξη. Κανένας δεν πρόκειται να ξαναδανείσει μια χώρα που προσπαθεί να καλύψει το παρόν έλλειμμα υγειών κοινωνικών δυνάμεων με  πλεόνασμα φαντασιώσεων για μέλλον.   
Οι πολιτικές φαντασιώσεις καλοκαιρινής νύχτας τελειώνουν το… Σεπτέμβριο.