Έτσι και αλλιώς οι πολιτικοί μονόλογοι είναι πάντα αδιάφοροι και σε αυτές τις εκλογές σχεδόν κανένας επικεφαλής συνδυασμού δεν έδειξε διάθεση να ανεβάσει τους τόνους της πολιτικής αντιπαράθεσης επιδιώκοντας μια σύγκρουση δίχως αύριο. Κατακτήσαμε λοιπόν το επίπεδο του πολιτικού πολιτισμού ή απλώς οι υποψήφιοι διάβασαν σωστά το μήνυμα των εθνικών εκλογών, στις οποίες οι ψηφοφόροι «μαύρισαν» τον τοξικό πολιτικό λόγο; Η απάντηση είναι προφανής, καθώς το εκλογικό σώμα έχει κουραστεί από τις σφοδρές και ταυτόχρονα ανούσιες συγκρούσεις της μεγάλης ύφεσης μετά τη χρεοκοπία του 2010.
Ο μέσος ψηφοφόρος μετά τη μεγάλη τρικυμία αναζητά ηρεμία και για αυτό κλείνει τα αυτιά και τα μάτια όχι μόνο σε ακραίες φωνές και δημοσιεύματα, αλλά και σε οποιονδήποτε επιχειρήσει να ανοίξει μεγάλα θέματα, όπως το δημογραφικό ή το μεταναστευτικό. Ουσιαστικά πολλοί Έλληνες έχουν άρνηση να συζητήσουν τα οδυνηρά θέματα, όπως αρνούνταν να παραδεχτούν την οικονομική πραγματικότητα πριν τη χρεοκοπία του 2010. Και η άρνηση αυτή οδηγεί το πολιτικό εκκρεμές από την άκρη της σύγκρουσης στην άκρη του συμβιβασμού, επειδή ο μέσος Έλληνας είναι συντηρητικός και δεν θέλει να παραδεχτεί ότι αλλάζει ο κόσμος.
Το 2010 λοιπόν ο μέσος ψηφοφόρος ξεσηκώθηκε ζητώντας επιστροφή στις επιδοτήσεις και τις ενισχύσεις του περασμένου αιώνα. Το 2020 ο μέσος ψηφοφόρος ηρέμησε γιατί λόγω της Covid - 19 πήρε επιδοτήσεις και ενισχύσεις όπως τον… παλιό καλό καιρό. Μετά το μεγάλο συμβιβασμό του εκλογικού σώματος με την κατεστημένη τάξη πραγμάτων, οι αυτοδιοικητικοί υποψήφιοι αναγκάστηκαν να αποφύγουν για συγκρούσεις που θα τους οδηγούσαν με μαθηματική ακρίβεια στο περιθώριο. Ακολούθησαν την πεπατημένη των παράλληλων μονολόγων και… όπου βγει.
Θανάσης Λαγός
