Αν διαιρέσουμε τις ταξιδιωτικές εισπράξεις των δύο Περιφερειών με τον πληθυσμό τους, θα διαπιστώσουμε ότι ανά κάτοικο η Κρήτη είχε ταξιδιωτικά έσοδα 7.584 ευρώ, ενώ η Πελοπόννησος 602 ευρώ. Αυτή είναι η αμείλικτη αλήθεια των αριθμών. Όλα τα υπόλοιπα είναι κουτοπονηριές των Πελοποννήσιων αιρετών, που προσπαθούν να κρύψουν τη φτώχεια της Περιφέρειας πίσω από τις εξαγωγές πετρελαίου της Motor Oil. Υπενθυμίζουμε ότι στο «εμιράτο του Μοριά» το 83,4% της αξίας των εξαγωγών προέρχεται από τα πετρελαιοειδή της Motor Oil.
Από εκεί και πέρα δεν χρειάζεται να έχεις διδακτορικό στις Οικονομικές Επιστήμες για να αντιληφθείς ότι η Κρήτη ευημερεί γιατί τα ταξιδιωτικά έσοδα διαχέονται σε μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού της, ενώ η Πελοπόννησος δυσπραγεί, επειδή τα έσοδα από την εξαγωγή των πετρελαιοειδών της Motor Oil διανέμονται στους μετόχους της εταιρείας που διαμένουν στην Αττική. Βεβαίως μια κανονική ευρωπαϊκή Περιφέρεια θα διεκδικούσε αντισταθμιστικά οφέλη για την οχλούσα βιομηχανία των διυλιστηρίων της Motor Oil στην επικράτειά της, αλλά οι Πελοποννήσιοι τοπικοί άρχοντες δεν έχουν σκεφτεί να διεκδικήσουν τα αυτονόητα, επειδή προφανώς έχουν άλλες προτεραιότητες.
Ουσιαστικά οι αιρετοί της Πελοποννήσου εξασφαλίζουν την εκλογή, την επανεκλογή και την εκλογή των παιδιών τους με διορισμούς ψηφοφόρων τους στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Οι διορισμοί αυτοί, που πλέον είναι… αναγκαίοι για τη διασφάλιση της κοινωνικής ειρήνης στο πάμφτωχο «εμιράτο του Μοριά», προβάλλονται από τους πολιτικούς ως αναπτυξιακή διέξοδος, ενώ στην πραγματικότητα αποτελούν τροχοπέδη της οικονομίας, επειδή στερούν ανθρώπινους πόρους από τις πραγματικές παραγωγικές δραστηριότητες. Εννοείται ότι για τις πελατειακές σχέσεις, όπως και στην υπόλοιπη Ελλάδα, δεν ευθύνονται μόνο οι πολιτικοί. Ευθύνονται σε σημαντικό ποσοστό και οι πολίτες, που αρνούνται πεισματικά να σπάσουν τον φαύλο κύκλο της αναξιοκρατίας, ζητώντας ρουσφέτια από τους αιρετούς ακόμα και για ψύλλου πήδημα. Σε αντίθεση όμως με την υπόλοιπη Ελλάδα, όπου πολλοί ψηφοφόροι ζητούν προνομιακή πρόσβαση σε επιχειρηματικά δάνεια, οι περισσότεροι Πελοποννήσιοι εξακολουθούν να ζητούν διορισμό στο Δημόσιο, με ιδιαίτερη προτίμηση στα Σώματα Ασφαλείας και τις Ένοπλες Δυνάμεις.
Οι δημοσιοϋπαλληλικές θέσεις εργασίας ήταν και παραμένουν περιζήτητες εξαιτίας της έλλειψης καλοπληρωμένων και αξιοκρατικών θέσεων εργασίας στον ιδιωτικό τομέα. Όμως μετά τη χρεοκοπία του 2010 οι περικοπές στους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων μετέτρεψαν το «πελοποννησιακό όνειρο» σε εφιάλτη. Έτσι κι αλλιώς έχουν περάσει ανεπιστρεπτί οι παλιές καλές ημέρες που το νοικοκυριό των Πελοποννήσιων δημοσίων υπαλλήλων κατανάλωνε τα προϊόντα που παρήγαγαν οι γονείς στο χωριό. Οι περισσότεροι γονείς στο χωριό απεβίωσαν και μαζί τους χάθηκε η χρυσή εποχή της αποταμίευσης, που εδραζόταν στην αυτοκατανάλωση τοπικών προϊόντων. Πλέον οι περισσότεροι Πελοποννήσιοι πρέπει να αγοράσουν φέτα και αυγά από το σούπερ μάρκετ, με τον πενιχρό μισθό τους. Και νιώθουν ότι ο κόμπος έφτασε στο χτένι, καθώς δεν διαθέτουν πια τα όπλα με τα οποία είχε αντιμετωπιστεί το διψήφιο ποσοστό πληθωρισμού μετά την πετρελαϊκή κρίση του 1973.
Ο κόμπος έφτασε πράγματι στο χτένι της Πελοποννήσου, και όχι μόνο γιατί έχει συρρικνωθεί δραματικά το πραγματικό εισόδημα εξαιτίας της χρεοκοπίας και της ύφεσης. Ο κόμπος έφτασε στο χτένι γιατί σώθηκαν και οι αποταμιεύσεις που είχαν δημιουργηθεί χάρη στην… τροφοδοσία από το χωριό. Όλα τα υπόλοιπα είναι κουτοπονηριές των Πελοποννήσιων αιρετών, που προσπαθούν να κρύψουν τη φτώχεια της Περιφέρειας πίσω από τις εξαγωγές πετρελαίου της Motor Oil.
Θανάσης Λαγός
