Η απάντηση στο ερώτημα αυτό από τους κεντρώους ψηφοφόρους του κινήματος «Μένουμε Ευρώπη» θα κρίνει σε μεγάλο βαθμό το εκλογικό αποτέλεσμα της 9ης Ιουνίου. Αν οι κεντρώοι πρώην ψηφοφόροι του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ, του Ποταμιού και της ∆ημοκρατικής Αριστεράς κρίνουν ότι ο πρωθυπουργός χρειάζεται βοήθεια για να απαλλαγεί από την ακροδεξιά μέγκενη, θα ψηφίσουν τους μετριοπαθείς υποψήφιους του ευρωψηφοδελτίου δίνοντας στη Νέα ∆ημοκρατία ένα ποσοστό πάνω από 30%, που θα της δώσει τη δυνατότητα να εξαντλήσει εκτός απροόπτου την τετραετή θητεία της. Αν οι ίδιοι ψηφοφόροι εκτιμήσουν ότι ο πρωθυπουργός διέβη τον Ρουβίκωνα για να συγκυβερνήσει με την αντιμνημονιακή Ακροδεξιά, προφανώς θα αναζητήσουν νέα πολιτική στέγη θέτοντας σε δοκιμασία την εκλογική ηγεμονία της Νέας ∆ημοκρατίας.Σε κάθε περίπτωση, η δεξιά στροφή του πρωθυπουργού δύσκολα θα προσελκύσει ψήφους από τα στρατόπεδα της Ελληνικής Λύσης, της Νίκης και των Σπαρτιατών. Προφανέστατα ο πρωθυπουργός έχει στόχο να ανακόψει το ρεύμα προς τα δεξιά της Νέας ∆ημοκρατίας, αλλά πιο πιθανό είναι να ανοίξει διάπλατα την πόρτα στον τραμπισμό παρά να σταματήσει τους επίδοξους «Ελληνες Τραμπ» βάζοντας στα ψηφοδέλτια της Νέας ∆ημοκρατίας νέους… επίδοξους Τραμπ.
Για να κατανοήσουμε όμως καλύτερα τα υπόγεια ρεύματα του τραμπισμού στην Ελλάδα, θα πρέπει να μελετήσουμε λεπτομερώς το έξης απόσπασμα της ανάλυσης του δημοσκόπου Στράτου Φαναρά που λέει: «Το ενδιαφέρον στοιχείο που αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι η σταδιακή βελτίωση των επιδόσεών του δεν είναι τόσο αποτέλεσμα μιας επανασυσπείρωσης των παραδοσιακών δυνάμεών του όσο αποτέλεσμα προσέλκυσης νέων κοινών υποστήριξης, που σταδιακά τον μετατοπίζουν προς την Κεντροαριστερά ή καλύτερα τον απομακρύνουν από την ισχυρή θέση που κατείχε επί προεδρίας Τσίπρα στον χώρο της Αριστεράς. Όμως, το βασικό χαρακτηριστικό του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι η θέση του στον άξονα Αριστεράς - ∆εξιάς, αλλά ότι προηγείται στην εκτίμηση ψήφου με 22% μεταξύ όσων νιώθουν να βρίσκονται «εκτός των τειχών», οι οποίοι στο σύνολό τους ανέρχονται στο τρέχον ερευνητικό κύμα στο 47%, δηλαδή αποτελούν σχεδόν το μισό εκλογικό σώμα».
Όταν το 47% του εκλογικού σώματος αισθάνεται «εκτός των τειχών» είναι τουλάχιστον αφελής κάθε προσπάθεια ερμηνείας των πολιτικών τάσεων μέσα από το στενό οπτικό πεδίο των βολεμένων στο σύστημα διαχείρισης των κρατικών και ευρωπαϊκών πόρων. Αν σε αυτό το 47% προσθέσουμε και ένα διψήφιο ποσοστό ψηφοφόρων που ενώ φαντάζεται ότι είναι «εντός των τειχών» στην πραγματικότητα τρέφεται μόνο με πολιτικές υποσχέσεις, διαπιστώνουμε ότι τα 2/3 των πολιτών αναζητούν ουσιαστικά λύσεις για το μέλλον τους «εκτός των τειχών». Είναι βιώσιμη μια κοινωνία στην οποία ευημερεί μόνο το 1/3 των πολιτών; Η απάντηση είναι αυτονόητη και όποιος πιστεύει ότι μπορεί να την κρύψει, είναι εξίσου γελασμένος με τους υπερήλικες τηλεθεατές, που περιμένουν σωτηρία από τους σταρ των πρωινάδικων.
Θανάσης Λαγός
