Αξίζει να σημειωθεί ότι η έκταση που εγκαταλείφθηκε στην Περιφέρεια Πελοποννήσου είναι μεγαλύτερη από την έκταση που καλλιεργήθηκε το 2023 στη Μεσσηνία (866.058 στρέμματα). Ουσιαστικά, στην Περιφέρεια Πελοποννήσου, μεταξύ των ετών 2014 και 2023, σταμάτησε να καλλιεργείται 1 στα 4 στρέμματα και στη Μεσσηνία περίπου 1 στα 10 στρέμματα. Η μείωση είναι δραματική στις κηπευτικές εκτάσεις (68% στη Μεσσηνία και 54,8% στην Πελοπόννησο), μεγάλη στις αροτραίες καλλιέργειες (47,7% στη Μεσσηνία και 35,5% στην Πελοπόννησο) και στα αμπέλια (54,3% στη Μεσσηνία και 29,8% στην Πελοπόννησο), ενώ οριακή είναι η μείωση των δενδρωδών καλλιεργειών (1,6% στη Μεσσηνία και 6,5% στην Πελοπόννησο).
Τα παραπάνω στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής, που δημοσιεύτηκαν χθες στην «Ε», σε μια κανονική χώρα θα προκαλούσαν έντονο πολιτικό διάλογο, καθώς επιβεβαιώνουν επισήμως τη σταδιακή κατάρρευση της αγροτικής οικονομίας στη Μεσσηνία και στην Περιφέρεια Πελοποννήσου. Εκτιμώ ότι συναγερμός θα σήμαινε και στην Ελλάδα, αν οι πολιτικοί είχαν επαφή με την πραγματικότητα και την κοινωνία. Σήμερα όμως, που οι πολιτικοί έχουν απομονωθεί στα κοινωνικά δίκτυα, η είδηση της κατάρρευσης του πρωτογενούς τομέα περνάει ασχολίαστη, όπως ασχολίαστες είχαν περάσει πριν από τη χρεοκοπία του 2010 και οι προειδοποιήσεις για την ελληνική οικονομία.
Είναι ανόητοι οι πολιτικοί και δεν αντιλαμβάνονται τον κίνδυνο; Προφανώς και δεν είναι ανόητοι, αλλά όπως έγραψε ο διευθυντής της «Καθημερινής» Αλέξης Παπαχελάς, λόγω της γεωπολιτικής θέσης της Ελλάδας έχει δημιουργηθεί «η πεποίθηση πως ό,τι βλακεία και να κάνουμε, όσο και να τζογάρουμε τα πάντα, κάποιος θα μας σώσει». Η διάσωση της Ελλάδας μετά τη χρεοκοπία του 2010, χωρίς να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι της οικονομικής κατάρρευσης, εδραίωσε ακόμη περισσότερο αυτή την πεποίθηση. Και πλέον σχεδόν κανένας δεν θυμάται ότι το 1974 κανένας δεν έσωσε την Κύπρο, αν και η χούντα είχε ακλόνητες πεποιθήσεις για το αντίθετο.
