Είναι ένα ηχηρό καμπανάκι για το μέλλον του νομού και για την ίδια τη βιωσιμότητα των τοπικών μας κοινωνιών. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής, οι γεννήσεις έπεσαν κάτω από τις 1.000 -μόλις 945- όταν το 1980 ήταν 1.921. Μέσα σε 20 χρόνια ο φυσικός πληθυσμός της Μεσσηνίας έχει μειωθεί κατά 15.753 κατοίκους. Η εικόνα αυτή αποκαλύπτει μια κοινωνία που σταδιακά χάνει τον ζωτικό της ιστό.
Η γήρανση του πληθυσμού, οι αυξημένοι θάνατοι και η μετανάστευση των νέων προς πιο εύπορες Περιφέρειες αποτελούν έναν φαύλο κύκλο που αποδυναμώνει την τοπική οικονομία και διαβρώνει την κοινωνική συνοχή. Οι πιο παραγωγικές ηλικίες, το δημιουργικότερο κομμάτι του ανθρώπινου κεφαλαίου μας, φεύγουν -κι αυτό έχει ήδη αρχίσει να φαίνεται: λιγότερα παιδιά στα σχολεία, δυσκολία στην κάλυψη θέσεων εργασίας, εγκατάλειψη χωριών και επαγγελμάτων. Οι κοινωνίες μικραίνουν, οι δομές αδυνατίζουν, η ελπίδα φθίνει. Στην τελευταία εικοσαετία,
ο πληθυσμός της Περιφέρειας Πελοποννήσου συνολικά μειώθηκε κατά 51.860 κατοίκους. Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά οι γεννήσεις είναι κάτω από 3.500. Το πρόβλημα έχει πάρει εθνικές διαστάσεις, αλλά για εμάς στη Μεσσηνία το ζήτημα είναι υπαρξιακό: Αφορά την ίδια την επιβίωση της κοινωνίας μας. Η διατήρηση του ανθρώπινου παραγωγικού κεφαλαίου δεν είναι πολυτέλεια. Είναι προϋπόθεση για κάθε αναπτυξιακή στρατηγική και γι’ αυτό η αντιμετώπιση του δημογραφικού δεν μπορεί να περιοριστεί στα επιδόματα.
Απαιτείται ένα σχέδιο που θα δίνει στους νέους τη δυνατότητα να δημιουργήσουν οικογένεια με αξιοπρέπεια στον τόπο τους: πολιτικές στέγασης, ποιοτικές και δωρεάν δομές παιδικής φροντίδας, σταθερές και καλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας. Η Μεσσηνία μπορεί ακόμη να χαράξει το μέλλον της. Όμως, αν δεν δράσει τώρα, κινδυνεύει να γίνει ένας όμορφος, αλλά άδειος τόπος. Ένα μουσείο χωρίς ανθρώπους.
