Δεν θα αλλάξει τίποτα όπως δεν άλλαξε και στα πανεπιστήμια μετά τη μεταρρύθμιση της Διαμαντοπούλου και τη διαθεσιμότητα των διοικητικών υπαλλήλων. Στην πραγματικότητα και πέρα από συνθήματα ή δηλώσεις, στην Ελλάδα «όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν» - γιατί η κοινωνία δεν θέλει ν’ αλλάξει, επειδή ήταν βολεμένη με δανεικά κι επιδοτήσεις. Για την ακρίβεια, τα 2/3 της ελληνικής κοινωνίας πριν ήταν βολεμένα ξεσπάσει η κρίση και περνούσαν καλά, αδιαφορώντας για το μέλλον. Από τότε λοιπόν που ξέσπασε η κρίση, έως σήμερα, αυτά τα 2/3 της ελληνικής κοινωνίας πιστεύουν και ψηφίζουν όποιον τους υπόσχεται επιστροφή στο παρελθόν. Αυτά τα 2/3 της ελληνικής κοινωνίας πιστεύουν δηλαδή ακόμα και σήμερα ότι η κρίση θα περάσει γρήγορα και σύντομα θα επιστρέψουμε στις μέρες της δανειακής ευημερίας και στα χρόνια των επιδοτήσεων.
Ουσιαστικά η ελληνική κοινωνία αρνείται να παραδεχτεί ότι τελείωσε ο… 20ός αιώνας και ότι πρέπει να προσαρμόσει την παραγωγική της διαδικασία στα νέα τεχνολογικά δεδομένα, προκειμένου να διατηρήσει τη θέση της στη διεθνή εισοδηματική κλίμακα. Η ελληνική κοινωνία πιστεύει ακράδαντα ότι δεν χρειάζεται να γίνει καμία αλλαγή στην παραγωγική της βάση, και ότι Αμερικάνοι, Ευρωπαίοι, Κινέζοι και Ρώσοι θα συνεχίσουν να μας δανείζουν για να μην καταρρεύσει η παγκόσμια οικονομία. Για αυτόν το μύθο βέβαια, όπως και για τις υπόλοιπες ψευδαισθήσεις της κοινής γνώμης, ευθύνονται κυρίως οι πολιτικοί και τα κόμματα που εξακολουθούν να λένε ψέματα στους πολίτες: Οι περισσότεροι πολιτικοί αποκρύπτουν την αλήθεια από το λαό και υπόσχονται καλύτερες μέρες χωρίς θυσίες, ενώ ξέρουν πολύ καλά ότι έρχονται χειρότερες μέρες, εάν δεν γίνουν οδυνηρές αλλαγές στην παραγωγική βάση της οικονομίας.
Καλύτερες μέρες χωρίς θυσίες υποσχέθηκε ο Γιώργος Παπανδρέου, πείθοντας το λαό ότι «υπάρχουν χρήματα». Καλύτερες μέρες χωρίς μνημόνια υποσχέθηκε στο Ζάππειο και ο Αντώνης Σαμαράς, αλλά υπέγραψε ένα νέο μνημόνιο εξίσου οδυνηρό με το προηγούμενο. Καλύτερες μέρες υπόσχεται τώρα κι ο Αλέξης Τσίπρας, και το ίδιο προφανώς θα υποσχεθεί και όποιος τον διαδεχθεί στη θέση του προέδρου της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Εντελώς… συμπτωματικά, όλοι οι πολιτικοί που υπόσχονται καλύτερες μέρες κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να μην αλλάξει τίποτα στην παραγωγική βάση της ελληνικής οικονομίας. Ακόμα κι όταν ψηφίζουν αλλαγές, το κάνουν για να εξασφαλίσουν την επόμενη δόση ενός δανείου και όχι γιατί πιστεύουν ότι είναι αναγκαίες οι μεταρρυθμίσεις. Γι’ αυτό και η κοινή γνώμη πιστεύει πως οι μεταρρυθμίσεις είναι απλοί… ελιγμοί για την επόμενη δόση, ενώ δεν εξυπηρετούν καμία αναγκαιότητα.
Σε κάθε περίπτωση και ανεξάρτητα από τις επιθυμίες πολιτικών και πολιτών, η ελληνική οικονομία χρειάζεται ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις για να σταθεί στα πόδια της. Πρώτα απ’ όλα χρειάζεται να γκρεμιστεί το καθεστώς της αναξιοκρατίας που εξέθρεψαν τα κόμματα και οι κρατικοδίαιτες επιχειρήσεις προκειμένου να διατηρηθούν στην εξουσία και στην αγορά αντίστοιχα. Μόνο έτσι θα προσληφθούν ικανά και άξια στελέχη στον δημόσιο τομέα και μόνο έτσι θα προσλάβουν τους καλύτερους οι ιδιωτικές επιχειρήσεις. Γιατί μέχρι σήμερα στο Δημόσιο διορίζονται οι καλύτεροι… αφισοκολλητές, και στις κρατικοδίαιτες επιχειρήσεις οι ψηφοφόροι του βουλευτή που εξασφάλισε θαλασσοδάνεια και επιχορηγήσεις στον πελάτη-επιχειρηματία. Από εκεί και πέρα -και εφόσον διασφαλιστεί προηγουμένως η αξιοκρατία- θα πρέπει να ξεκινήσει ένας μεγάλος κύκλος ευρύτερων μεταρρυθμίσεων, με στόχο την αξιοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού στους κλάδους όπου έχει συγκριτικό πλεονέκτημα η ελληνική οικονομία.
Οι μεταρρυθμίσεις αυτές κάθε άλλο παρά ανώδυνες θα είναι, και όποιος υποστηρίζει το αντίθετο είναι είτε μεγάλος ψεύτης είτε ηλίθιος. Σε κάθε περίπτωση εκτιμάται ότι θα χρειαστεί να αλλάξουν επάγγελμα ή να αναζητήσουν θέσεις εργασίας σε άλλο κλάδο τουλάχιστον 1.000.000 άνθρωποι. Αν προτιμάτε μια πιο «αισιόδοξη» διατύπωση της παραπάνω πρότασης: Θα πρέπει να δημιουργηθούν τουλάχιστον 1.000.000 νέες παραγωγικές θέσεις εργασίας για τους ήδη 1.500.000 ανέργους. Για να δημιουργηθούν όμως 1.000.000 παραγωγικές θέσεις εργασίας θα πρέπει το κράτος να σταματήσει τη χρηματοδότηση της αντιπαραγωγικής απασχόλησης, τόσο στο Δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα. Τότε θα χαθούν τουλάχιστον 250.000 αντιπαραγωγικές θέσεις απασχόλησης στον δημόσιο τομέα και θα κλείσουν άλλες τόσες μικρομεσαίες επιχειρήσεις που μέχρι σήμερα επιβιώνουν μη αποδίδοντας ΦΠΑ και ασφαλιστικές εισφορές. Παράλληλα, 250.000 ελεύθεροι επαγγελματίες θα πρέπει να αναζητήσουν άλλη εργασία επειδή θα στερέψουν οι πηγές χρηματοδότησης του κράτους και της αυτοδιοίκησης.
Με απλά λόγια: Την επόμενη δεκαετία, ή θα αλλάξουν δουλειά περίπου 1.000.000 Ελληνες ή θα συνεχιστεί η μείωση των εισοδημάτων μέχρι τελικής πτώσεως. Αυτή είναι η τρομακτική αλήθεια που αποφεύγουν να παραδεχτούν τόσο οι πολιτικοί όσο και οι πολίτες. Αυτή την τρομακτική αλήθεια καλείται να αντιμετωπίσει η ελληνική κοινωνία. Δυστυχώς όμως, αντί να αναζητάμε όλοι μαζί τρόπους για να αμβλυνθούν οι επιπτώσεις της εργασιακής κινητικότητας, οι πολιτικοί υπόσχονται καλύτερες μέρες χωρίς θυσίες… και οι πολίτες ζητούν να μην αλλάξει τίποτα.
Πολύ φοβάμαι λοιπόν ότι τελικώς δεν θα αλλάξει τίποτε άλλο εκτός από το… εισόδημά μας. Με ακριβέστερη διατύπωση: Το εισόδημα των Ελλήνων θα συνεχίσει να συρρικνώνεται, μέχρι να συνειδητοποιήσουμε όλοι ότι οι αλλαγές στην παραγωγική βάση της οικονομίας είναι απολύτως αναγκαίες και δεν μας «επιβάλλονται» ούτε από την τρόικα ούτε από άλλα κέντρα… συνωμοσίας.
lathanasis@yahoo.gr
Θανάσης Λαγός
