Αν δεν συμφωνήσουμε σε αυτό θα πρέπει να στηθούν δικαστήρια για εσχάτη προδοσία και άρα είναι ανέφικτη η συνεννόηση όλων των πολιτικών δυνάμεων για την δημιουργία ενός εθνικού σχεδίου. Με άλλα λόγια: Ολα τα σχέδια που εφαρμόζει μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση είναι εθνικά και όποιος ισχυρίζεται το αντίθετο απλώς θέλει να γυρίσει η Ελλάδα στην εποχή των πιστοποιητικών εθνικοφροσύνης. Βεβαίως στη δημοκρατία ο καθένας δικαιούται να υποστηρίζει ό,τι θέλει, ακόμα και αν αυτό δεν έχει καμία λογική βάση. Για παράδειγμα: Ενα κόμμα μπορεί να υποστηρίζει ότι μόνο αυτό εξυπηρετεί τα εθνικά συμφέροντα αφήνοντας να εννοηθεί ότι όλα τα υπόλοιπα κόμματα υπηρετούν αλλότρια συμφέροντα. Εννοείται ότι στην Ελλάδα όχι μόνο ένα αλλά τα περισσότερα κόμματα υποστηρίζουν ότι κατέχουν την αποκλειστικότητα της εξυπηρέτησης του εθνικού συμφέροντος και για αυτό ο… εθνικός διχασμός είναι έννοια ταυτισμένη με το νεοελληνικό έθνος. Δυστυχώς στα σχολεία δεν μάθαμε ότι μπορεί να υπάρξουν πολλές εθνικές προτάσεις και ότι το διαφορετικό δεν διώκεται για εσχάτη προδοσία.
Ετσι κι αλλιώς τόσο στο σχολείο όσο και στο πανεπιστήμιο είχαμε πάντα ένα βιβλίο για να διδαχτούμε την απόλυτη αλήθεια ενός καθηγητή που σήμερα κατά πάσα πιθανότητα ονειρεύεται ένα εθνικό σχέδιο εξόδου από την κρίση. Κάπου εδώ ο καλόπιστος αναγνώστης θα ρωτήσει: “Είναι τόσο κακό να υπάρξει εθνική συνεννόηση για ένα σχέδιο εξόδου από την κρίση;”. Τίποτα δεν είναι απολύτως κακό και σίγουρα τίποτα δεν είναι χειρότερο από ένα νέο εθνικό διχασμό σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς. Από εκεί και πέρα θα πρέπει να εξετάσουμε αν η τομή των πολιτικών προτάσεων είναι περισσότερο αποτελεσματική από την κάθε ξεχωριστή πρόταση και αν οι κυβερνήσεις συνεργασίας είναι πιο αποτελεσματικές από τις μονοκομματικές. Η απάντηση διαφέρει από χώρα σε χώρα και σίγουρα δεν θα πείσεις τους Αμερικάνους για την ανάγκη συγκυβέρνησης ρεπουμπλικάνων - δημοκρατικών, ενώ αντιθέτως οι Γερμανοί θα δεχθούν πιο εύκολα μια κυβερνητική συνεργασία χριστιανοδημοκρατών και σοσιαλδημοκρατών. Στην Ελλάδα πριν λίγα χρόνια τα πράσινα και γαλάζια καφενεία θεωρούσαν αδιανόητη μια κυβερνητική συνεργασία Νέας Δημοκρατίας - ΠΑΣΟΚ αλλά τελικά αποδείχτηκε όχι μόνο ότι είχαν άδικο αλλά και ότι οι διαφορές μεταξύ τους ήταν επικοινωνιακού χαρακτήρα. Σήμερα πάλι τα πολύχρωμα καφενεία θεωρούν ότι είναι αδιανόητη μια συνεργασία των πολιτικών δυνάμεων και ελάχιστοι βλέπουν ότι τα κοινά στοιχεία είναι περισσότερα από τις διαφορές των κομμάτων της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης. Ουσιαστικά και πέρα από συνθήματα όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα θέλουν ένα μεγάλο κράτος - πατερούλη και απλώς διαφωνούν για τους διαχειριστές του. Ολοι θέλουν ένα τεράστιο Δημόσιο για να βολέψουν τα… δικά τους παιδιά που απέτυχαν να εκλεγούν βουλευτές, περιφερειάρχες, δήμαρχοι και αιρετοί σύμβουλοι της τοπικής αυτοδιοίκησης. Υποψιάζομαι λοιπόν ότι όσοι μιλούν για την ανάγκη δημιουργίας ενός εθνικού σχεδίου ουσιαστικά εννοούν να υπάρξει συνεννόηση για την μοιρασιά των έμμισθων θέσεων. Προφανώς θεωρούν ότι αν διοικούν μαζί οι γαλάζιοι, οι πράσινοι, οι κόκκινοι και οι μαύροι ανίκανοι θα είναι περισσότερο αποτελεσματικοί από ένα μονόχρωμο ή δίχρωμο σύνολο ανίκανων που διοικούσε και διοικεί μέχρι σήμερα το Δημόσιο, τον ευρύτερο δημόσιο τομέα και τις ανώνυμες εταιρείες που τυπικά είναι ιδιωτικές αλλά ουσιαστικά είναι κρατικές. Κατά την ταπεινή μου όμως άποψη η ανικανότητα δεν έχει χρώμα και τελικώς ένας ή περισσότεροι ανίκανοι δεν παράγουν έργο ακόμα και αν αναγκαστούν να συγκυβερνήσουν ο Νίκος Ρωμανός με το Νίκο Μιχαλολιάκο.
Αρα ένα εθνικό σχέδιο διανομής της εξουσίας σε ανίκανους είναι καταδικασμένο να αποτύχει όπως είναι καταδικασμένα και τα αντίστοιχα κομματικά σχέδια. Αν πάλι τα κόμματα συμφωνήσουν μεταξύ τους να απαλλαγούν από τους ανίκανους θα… αυτοκαταστραφούν γιατί η πλειοψηφία των στελεχών τους έχει πάρει διαζύγιο από την ικανότητα. Σε αυτή την περίπτωση οι ανίκανοι θα δημιουργήσουν νέα κόμματα και έτσι θα συνεχιστεί ο φαύλος κύκλος της παρακμής.
Σε κάθε περίπτωση δεν υπάρχει μαγικός τρόπος για να αναλάβουν ικανοί και άξιοι τόσο το τιμόνι των κομματικών οργανώσεων όσο και τη διοίκηση του δημόσιου και ευρύτερου δημόσιου τομέα. Η διαδικασία ένταξης των ικανών και άξιων στο σύστημα διοίκησης της ελληνικής οικονομίας θα είναι όχι μακροχρόνια και σίγουρα δεν θα γίνει από τη μια μέρα στην άλλη κατόπιν συμφωνίας όλων των πολιτικών δυνάμεων. Μακροχρόνια και επώδυνη θα είναι και η ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας όσο η ελίτ της χώρας ονειρεύεται εθνικά σχέδια και δεν λέει την αλήθεια στους πολίτες. Δυστυχώς για όλους μας το εθνικό σχέδιο διατήρησης του κράτους - πατερούλη έπαψε να είναι βιώσιμο και πρέπει να συζητήσουμε για την επόμενη μέρα. Ολα τα κοινοβουλευτικά κόμματα αρνούνται να παραδεχτούν αυτή την αλήθεια και κάνουν σχέδια για την ανασυγκρότηση του κράτους - πατερούλη και την περαιτέρω γιγάντωσή του.
Το νέο εθνικό σχέδιο μόνο ένα πρόβλημα έχει. Δεν έχει… χρηματοδότες.
