Σ' αυτό το απέραντο φρενοκομείο λοιπόν, όποιος αντικειμενικός παρατηρητής καταγράψει την κίνηση στο κέντρο της Καλαμάτας, πολύ δύσκολα θα συμπεράνει ότι οι πελάτες των τραπεζών περιμένουν στις ουρές των ΑΤΜ επειδή κινδυνεύουν τα λεφτά τους. Οι περισσότεροι Μεσσήνιοι, αν και αντιμετωπίζουν μεγάλες οικονομικές δυσκολίες, ούτε πεινούν ούτε θα στερήσουν από τα παιδιά τους τα παιχνίδια. Κανένας φυσικά δεν αρνείται ότι υπάρχουν περισσότεροι άνεργοι από άλλες εποχές. Ούτε ότι επικρατεί μεγάλος προβληματισμός για το μέλλον. Ούτε ότι τα εισοδήματα έχουν μειωθεί δραματικά.
Παρά τα προβλήματα όμως, η πόλη παραμένει ζωντανή και προσπαθεί να ανασάνει μες στις αναθυμιάσεις που αναδίδονται από τους τηλεοπτικούς δέκτες. Δεν νομίζω πάντως ότι θα τη βγάλει καθαρή, αφού η πολιτική σήψη είναι τόσο γενικευμένη και προχωρημένη που δεν παίρνει γιατρειά.
Αλήθεια, ποιος μπορεί να ακούει διεφθαρμένους να καταγγέλλουν τη διαφθορά, και παιδιά του συστήματος να παριστάνουν τους αντισυστημικούς, χωρίς να φοβάται το μέλλον; Προσωπικά φοβάμαι περισσότερο αυτούς που θέλουν να σώσουν την Ελλάδα, παρά αυτούς που την απειλούν. Πολύ περισσότερο όμως φοβάμαι το λαό που συνεχίζει να εμπιστεύεται τους έμπορους της μιζέριας και να τους επιβραβεύει με μεγάλα ποσοστά τηλεθέασης.
Σε κάθε περίπτωση θεωρώ ότι όχι μόνο οι Μεσσήνιοι, αλλά και όλοι οι Ελληνες, θα ήταν περισσότερο αισιόδοξοι αν έστω και για λίγο τα δελτία ειδήσεων σταματούσαν να αναπαράγουν την πολιτική φρίκη και μιζέρια. Δυστυχώς όμως ο πολίτης, μετά από μια δύσκολη μέρα στη δουλειά ή στην αναζήτησή της, θα πρέπει ν' αντέξει και τις καθημερινές δυσάρεστες ειδήσεις που μονοπωλούν την "ενημέρωσή" του. Θα πρέπει ν' αντέξει τους εμπόρους της μιζέριας που πουλούν κινδύνους για να διατηρήσουν τη θέση τους. Θα πρέπει ν' αντέξει αυτούς που δεν πήραν χαμπάρι την είδηση της χρεοκοπίας... και τώρα τον προειδοποιούν για τους κινδύνους που μόνο αυτοί βλέπουν.
Ετσι κι αλλιώς όλοι αυτοί, ακόμα και τις μέρες των παχιών αγελάδων, όλα μαύρα τα χρωμάτιζαν κι αναπολούσαν πάντα τις... παλιές καλές εποχές. Τότε που ήθελες μισθούς 10 χρόνων για να αγοράσεις ένα αυτοκίνητο που ο Ευρωπαίος το αγόραζε με τους μισθούς ενός έτους. Τότε που στο Λονδίνο και στις ΗΠΑ πήγαιναν πολύ λίγοι και γυρνούσαν πίσω στενοχωρημένοι επειδή έπρεπε να κυβερνήσουν τους αγράμματους Ελληνες. Είναι οι ίδιοι που σήμερα στενοχωριούνται επειδή και ο μέσος Μεσσήνιος μπορεί να ταξιδέψει όπου αυτοί - γι' αυτό κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να γυρίσουμε στη δραχμή, και να κόψει το πόπολο τις βόλτες στην Αριστομένους και τα ταξίδια στην Πράγα.
Θανάσης Λαγός
e-mail: lathanasis@yahoo.gr
