Σύμφωνα μάλιστα με τη νεοδεξιά αφήγηση, όλα τα οικονομικά δεινά ξεκίνησαν τη μεταπολίτευση, ενώ προηγουμένως η οικονομία ανθούσε. Η αφελής αυτή αφήγηση δεν εξηγεί όμως ούτε πώς δημιουργήθηκε το τεράστιο κράτος της μεταπολίτευσης ούτε γιατί απέκτησε η Αριστερά ηγεμονικό ρόλο.
Στην πραγματικότητα, τόσο το κράτος - πατερούλης της Δεξιάς, που το διαχειρίζεται όμως καλύτερα η Αριστερά, όσο και η μεταπολιτευτική ηγεμονία της Αριστεράς, έχουν τις ρίζες τους στις οδύνες της απελευθέρωσης της Ελλάδας από τα ναζιστικά στρατεύματα και στον αιματηρό εμφύλιο που ακολούθησε. Για λόγους που είναι αδύνατον να αναλυθούν σε ένα άρθρο, η κυριαρχία του αριστερού ΕΑΜ - ΕΛΑΣ στον αντιστασιακό αγώνα κατά των ναζιστών κατακτητών σταμάτησε βίαια με τον εμφύλιο - ο οποίος λειτούργησε ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ για αρκετούς πρώην συνεργάτες των κατακτητών που δεν είχαν κανένα πρόβλημα να συνεργαστούν στη συνέχεια με τους Βρετανούς και τους Αμερικανούς. Ουσιαστικά η Ελλάδα πέρασε από τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο στον Ψυχρό Πόλεμο (που στη χώρα μας κάθε άλλο παρά ψυχρός ήταν) χωρίς να σταματήσει τις μάχες.
Για να ηττηθεί λοιπόν η Αριστερά των αγώνων της Εθνικής Αντίστασης, χρειάστηκε η Δύση όχι μόνο να συμμαχήσει με ντόπιους συνεργάτες των κατακτητών, αλλά και να δημιουργήσει ένα υπερκράτος που ενίσχυε και προστάτευε όσους αποκήρυσσαν τον κουμουνισμό. Με απλά λόγια: Η Δύση, πιστή στο δόγμα «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», χρησιμοποίησε όλα τα μέσα που είχε στη διάθεσή της για να πετύχει την πρώτη της μεγάλη νίκη στον κατά τα άλλα Ψυχρό Πόλεμο. Βεβαίως υπάρχουν και οι αφελείς που πιστεύουν ότι οι σημερινές ανοιχτές κοινωνίες της Δύσης είναι το φυσικό αποτέλεσμα της εξέλιξης του καπιταλισμού, καθώς και ότι τα ελληνικά παράδοξα οφείλονται μόνο στις πολιτισμικές ιδιαιτερότητες των Νεοελλήνων. Για να φτάσουμε όμως στις σημερινές ανοιχτές κοινωνίες, χρειάστηκε μεταξύ άλλων στην Ελλάδα να ηττηθούν όσοι αντιστάθηκαν στους κατακτητές, και να πολεμήσουν στο πλευρό των νικητών Δυτικών και οι συνεργάτες των ναζί. Χρειάστηκε επίσης, στα πρώτα χρόνια του μετεμφυλιακού κράτους, να χαρακτηριστούν ως προδότες οι κουμουνιστές και ως πατριώτες οι “εθνικόφρονες” πρώην συνεργάτες των ναζί. Σε οικονομικό επίπεδο, χρειάστηκε να προστατευτεί η επιχειρηματική ελίτ που εμπόδιζε τον ανταγωνισμό από τον οποίο θα μπορούσε να δημιουργηθεί μια υγιής αστική τάξη.
Το θνησιγενές πολιτικοικονομικό σύστημα του μετεμφυλιακού κράτους έφτασε στο απόγειό του -αλλά και στα όριά του- κατά τη διάρκεια της χούντας, όταν οι ημιμαθείς συνταγματάρχες αποκάλυψαν στους πολίτες της Δύσης ότι στη χώρα όπου γεννήθηκε η Δημοκρατία δεν υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα για τους αντιφρονούντες. Η χούντα έπεσε μετά το εγκληματικό πραξικόπημα κατά του Μακαρίου στην Κύπρο, και οι τύψεις των Δυτικών ηγετών για την επταετία των συνταγματαρχών οδήγησαν την Ελλάδα στο κλαμπ της ισχυρής ΕΟΚ που μετεξελίχτηκε σε Ευρωπαϊκή Ενωση. Δυστυχώς όμως, οι θεσμοί παρέμειναν στη μετεμφυλιακή εποχή, γιατί οι ελίτ απλώς διαχειρίζονταν με το αζημίωτο το κράτος-πατερούλη που δημιούργησαν οι δυτικοί σύμμαχοι για να πολεμήσουν τον κομμουνισμό.
Δεξιοί, κεντρώοι και αριστεροί πολιτικοί απλώς διαγκωνίζονταν για να αποκτήσουν περισσότερες μετοχές στο πολιτικό κεφάλαιο της εξουσίας, ενώ την ίδια ώρα η επιχειρηματική ελίτ ξεκοκάλιζε επιδοτήσεις και θαλασσοδάνεια. Την ίδια ώρα η πνευματική ελίτ ισχυροποιούσε τη δική της θέση στο σύστημα, σιωπώντας για τα εγκλήματα των πολιτικών και των επιχειρηματιών.
Ετσι, ενώ η Ελλάδα ανήκε στο κλαμπ των ισχυρών ανοικτών δυτικών οικονομιών, στο εσωτερικό της και με την ανοχή των εταίρων της κυριαρχούσαν η κλεπτοκρατία, οι πελατειακές σχέσεις, η αναξιοκρατία και η διαφθορά. Ολα αυτά μάλιστα, κάτω από την ιδεολογική ομπρέλα του υπερπατριωτισμού - σύμφωνα με τον οποίο για όλα τα δεινά της Ελλάδας φταίνε οι ξένοι και οι εθελόδουλοι ντόπιοι συνεργοί τους...
Η πλήρης κατάρρευση του θνησιγενούς αυτού συστήματος που αρνείται πεισματικά να μεταρρυθμιστεί, είναι θέμα χρόνου, και το μοναδικό ερώτημα που δεν έχει απαντηθεί είναι πώς θα κλείσει ο κύκλος που άνοιξε με τον εμφύλιο μετά την απελευθέρωση από τους ναζί. Αλλοι εκτιμούν ότι θα τον κλείσει η αριστερή οπισθοφυλακή του συστήματος, ενώ άλλοι (μάλλον πιο αισιόδοξοι) πιστεύουν πως θα τον κλείσει μια μεταρρυθμιστική κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Κανένας όμως δεν τολμάει να μιλήσει για τον ορατό κίνδυνο ο κύκλος να κλείσει όπως άνοιξε: με μια νίκη των εθνικόφρονων δυνάμεων που θα εκμεταλλευτούν το διαγκωνισμό υπερπατριωτισμού μεταξύ των αστικών κομμάτων και της Αριστεράς. Σε κάθε περίπτωση η αντιμνημονιακή ανοησία που χρησιμοποίησαν δεξιοί κι αριστεροί για να κατακτήσουν την εξουσία, άνοιξε τον ασκό του Αιόλου και απελευθέρωσε τον υπερπατριωτικό άνεμο που απειλεί να κλείσει τον μετεμφυλιακό κύκλο με μια εθνική τραγωδία μεγαλύτερη όλων των προηγούμενων. Ετσι κι αλλιώς οι νέοι εθνικόφρονες είναι εξίσου ανόητοι με τους παλιούς και δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι χωρίς ισχυρούς συμμάχους, όπως στα Δεκεμβριανά, ο υπερπατριωτισμός οδηγεί σε εθνικές τραγωδίες, όπως στην Κύπρο. Και φυσικά... εθνικιστές δεν είναι μόνο οι χρυσαυγίτες: Είναι όλοι όσοι έχουν ανέβει στο άρμα του υπερπατριωτισμού για να κατακτήσουν την εξουσία.
Θανάσης Λαγός
e-mail: lathanasis@yahoo.gr
