Η παραπάνω ατάκα ακουγόταν πριν από 25 περίπου χρόνια ως απόσπασμα παραμυθιού ηχογραφημένου στις κίτρινες κασέτες του "Αμπρα κατάμπρα". Αυτό φώναζε ένας γυρολόγος για την αμφίβολης ποιότητας πραμάτεια του και ως παιδιά νομίζαμε ότι στη φτήνια έβγαιναν μόνο τα αντικείμενα, τα είδη που πουλάει ένας μπακάλης.
Δε χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια, για να διαπιστώσουν τα παιδιά που έγιναν έφηβοι και μετά ενήλικες, πως η φτήνια δεν πρωταγωνιστεί μόνο στα παραμύθια και πως δεν την διώχνεις από πάνω σου, από γύρω σου, μόνο με ένα παιδικό μαγικό ξόρκι όπως το "Αμπρα κατάμπρα".
Κόλλησε στο πετσί των ανθρώπων η φτήνια και αυτή την τόσο επιτυχημένη συνένωση δεν την ξεκολλάει ούτε το πιο ισχυρό διαλυτικό.
Χεράκι-χεράκι με τη φτήνια πάει και το "λίγο". Το "δεν μπορώ", το "δε θέλω", το "δεν έχω τίποτα να πω", η άρνηση, η βαριεστημάρα, η επανάπαυση. Πώς οι νέοι άνθρωποι κάποτε επαναστατούσαν, ταυτίζονταν με ιδεολογίες, αγαπούσαν τους ποιητές, διψούσαν για ζωή, στερούνταν για να παλέψουν για ένα καλύτερο αύριο, διαδήλωναν;
Ε, αυτές οι γραμμές μιλούν για το ακριβώς αντίθετο. Την εικόνα ενός βδελυρού, ψεύτη και αντιπαθούς γυρολόγου, του "κακού" του παραμυθιού, που έμελλε να γίνει ο συνήθης τύπος ανθρώπου που τα τότε παιδιά θα συναναστρέφονταν σύντομα μόλις μεγάλωναν. Γιατί εκτός των άλλων, βιάζονταν κι αυτά να μεγαλώσουν.
"Πάρε κόσμε ψέμα", "πάρε εικόνα και γκλίτερ", "πάρε υποκατάστατα για να ζήσεις", θα φώναζε σήμερα ο τρομακτικός άλλοτε ήρωάς μας.
Και σιγανά και κρυφά, με ένα σαρδόνιο χαμόγελο θα ψιθύριζε... "Μόνο καθρέφτη μην πάρεις και δεις τα μούτρα σου μέσα, γιατί θα τρομάξεις και για αυτό τον τρόμο δεν μπορείς να πάρεις κανένα χάπι"...