"Wake me up when September ends". Αυτό το τραγούδι μας έρχεται στο μυαλό κάθε Σεπτέμβρη, κάθε που "δε γεμίζουν όλα φως", όπως αντίστοιχα τραγουδάει ο Φοίβος Δεληβοριάς.
Γιατί ο Σεπτέμβρης είναι ακόμη ένας "ύπουλος" μήνας, από τον οποίο περιμένουμε απλά τα χειρότερα. Από ανακοινώσεις νέων περικοπών και φόρων, μέχρι ταραχώδεις ανακατατάξεις στην εκπαίδευση και την εργασία. Από πονεμένους επαναπροσδιορισμούς στα προσωπικά και σπαραξικάρδιους χωρισμούς μέχρι σκληρές εξηγήσεις που θα στοιχειώσουν ενδεχομένως τον χειμώνα που θα 'ρθει κι αυτός, όσο κι αν εμείς δε θέλουμε.
Ο ύπνος θα ήταν μια καλή λύση για όλα τα παραπάνω. Κοιμάμαι άρα δε σκέφτομαι. Κοιμάμαι άρα δεν ανησυχώ, δε νιώθω άγχος για τίποτα. Κάνω πως κοιμάμαι και έτσι οι πολιτικές ηγεσίες τούτου του μάταιου κόσμου κάνουν ανενόχλητες κι αυτές ό,τι θέλουν πάνω μου, εκτελούν τα σχέδιά τους με ζηλευτή προσήλωση. Κι όλα αυτά... ενώ όλοι κοιμούνται. Σε έναν ύπνο πνευματικό και ψυχικό κυρίως, που όμως από κάτω το υποσυνείδητο βράζει.
Ο Σεπτέμβρης λοιπόν είναι ο μήνας της αφύπνισης. Θέλοντας και μη. Δεν ξεχνιούνται τα βιώματα της έναρξης της σχολικής χρονιάς, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Με τι κίνητρο θα αφυπνιστούμε τώρα, σε πολιτικό, κοινωνικό και προσωπικό επίπεδο, κανείς δεν ξέρει. Γιατί και από δαύτα δεν έχουμε να πεις απλόχερα να διαλέξουμε. Μετρημένα στα δάχτυλα και πολλές φορές - δυστυχώς - απογοητευτικά και ανατρέψιμα τα κίνητρά μας.
Τα υποκατάστατα λοιπόν ίσως κληθούν να κάνουν την πιο εύκολη δουλειά. Να μας ξυπνήσουν. Να μας θυμίσουν παλιές αγαπημένες καταστάσεις και φίλους. Να μας δώσουν λίγη παροδική ενέργεια, σαν τα ισοτονικά. Και μετά να μας βοηθήσουν να αποκοιμηθούμε και πάλι γλυκά στη σκέψη τους...