Θετικός ήταν φέτος ο "απολογισμός" της πρώτης ημέρας των σχολείων από τους διευθυντές της εκπαίδευσης, όσον αφορά τους εκπαιδευτικούς που θα πρέπει να στελεχώνουν τα σχολεία. Χαρακτηριστικά ακούσαμε πως τα δεδομένα των πρώτων ημερών ήταν "καλύτερα από κάθε άλλη χρονιά".
Ολα καλά λοιπόν (όσον αφορά τους εκπαιδευτικούς, δεν αναφερόμαστε στο θέμα των βιβλίων), όχι όμως και για τα "άλλα" παιδιά, τους "άλλους" μαθητές, αυτούς των Σχολικών Μονάδων Ειδικής Εκπαίδευσης. Γιατί είδαμε για ακόμη μία χρονιά, το σκηνικό που δυστυχώς βλέπουμε να διαδραματίζεται όλα τα τελευταία χρόνια. Τα σχολεία -που με βάση το νόμο- πρέπει να καλύπτονται πρώτα και να στελεχώνονται με εκπαιδευτικούς και βοηθητικό προσωπικό, να μένουν... τελευταία.
"Το υπουργείο θα δώσει σε εμάς ό,τι περισσέψει" μας είπε στέλεχος ειδικού σχολείου και αυτό πραγματικά ακούστηκε τόσο άσχημο.
Ετσι, παιδιά με νοητική υστέρηση, με κινητικές δυσκολίες, με αυτισμό, θα "στριμωχτούν" στις τάξεις των λίγων δασκάλων, οι οποίοι θα προσπαθήσουν να κάνουν κάτι μεταξύ απλής φύλαξης και μαθήματος, γιατί δεν μπορούν να κάνουν κάτι παραπάνω, λόγω αντικειμενικών δυσκολιών.
Για να μη μιλήσουμε για τα Ειδικά της Τριφυλίας τα οποία δεν άνοιξαν καθόλου.
Και αν έρθουν οι εκπαιδευτικοί σε μία εβδομάδα, όπως ακούσαμε από τους διευθυντές των σχολείων; Θα πρέπει να πούμε "μπράβο"; Οι γονείς θα πρέπει να πούνε και "ευχαριστώ"; 'Η "πάλι καλά"; Για το αυτονόητο; Για αυτό που πρέπει να κάνει κάθε ευνομούμενη σύγχρονη κοινωνία απέναντι στους αδύναμους πολίτες της;
Μόνο ντροπή για το "κοινωνικό κράτος" μου προκαλεί όλη αυτή η κατάσταση, όσο κι αν τις αρνητικές αυτές σκέψεις των πρώτων ημερών τις κάλυπταν γλυκά οι χαρούμενες φωνές και οι αυθόρμητες αγκαλιές των παιδιών του ΕΕΕΕΚ και του Ειδικού... Εσάς;