Μαρία Τομαρά

Ολο και πληθαίνουν, μου φαίνεται, οι αλλοδαποί που καθαρίζουν τα παρμπρίζ στα φανάρια, που επαιτούν στις γωνίες ή που προσπαθούν να μας πουλήσουν διάφορα άχρηστα και περιττά μπιχλιμπίδια, προσπαθώντας να βγάλουν κάνα ψιλό. Το γιατί πληθαίνουν βέβαια, ειδικά όταν στις μέρες μας δεν βγαίνουν εύκολα από την τσέπη των περισσοτέρων ούτε τα ψιλά, είναι άλλο θέμα. Το σίγουρο είναι ότι δεν αποτελεί δική τους απόφαση, αλλά εκείνων που τους διακινούν - κάτι που είναι πια παγκοίνως γνωστό κι ας κάνουν κάποιοι ότι δεν το ξέρουν.
Πρόσφατα στα φανάρια της Διασποράς, σε ένα παρκαρισμένο παλιό Nissan με ελληνικές πινακίδες, μελαψός αλλοδαπός παρέδιδε την είσπραξη στον οδηγό του αυτοκινήτου. Αλλη μέρα στο ίδιο σημείο, το ίδιο αυτοκίνητο αποβίβαζε τον έναν και παραλάμβανε τον άλλον αλλοδαπό, προφανώς αλλάζοντας τις... βάρδιες εκείνη την ώρα. Επιχείρηση κανονική δηλαδή, και μάλιστα λίγα μέτρα πριν από την Αστυνομική Διεύθυνση.
Και σκέφτεται αλήθεια κάποιος, "δε βαριέσαι, τους εκμεταλλεύονται κάποιοι, αλλά τουλάχιστον τους ταΐζουν ένα κομμάτι ψωμί". Εχετε σκεφτεί ποτέ, ότι μπορεί να μην τους δίνουν ούτε αυτό το κομμάτι ψωμί; Αν βάλουμε τη λύπησή μας στην άκρη και σταματήσουμε να τους δίνουμε έστω κι αυτό το 20λεπτο του ευρώ (που δε μένει σ' αυτούς έτσι κι αλλιώς) μήπως θα κάναμε τα αφεντικά τους να "μαζευτούν" λιγάκι;
Κι επειδή οι άνθρωποι αυτοί των φαναριών είναι μονίμως πεινασμένοι και διψασμένοι και ταλαιπωρημένοι- τόσες ώρες που στέκουν μέσα στον ήλιο ή στο κρύο ανάλογα με την εποχή- μήπως θα ήταν καλύτερο να έχουμε στο αυτοκίνητό μας κάτι φαγώσιμο ή ένα μπουκάλι νερό, ένα αναψυκτικό να τους δίνουμε; Τουλάχιστον να μένει σ' αυτούς, κι όχι στους εκμεταλλευτές του κόπου τους και των ελπίδων τους για μια ζωή καλύτερη από εκείνη που άφησαν πίσω τους στις μακρινές τους πατρίδες.