Ηταν από τις πιο παθιασμένες και ταυτόχρονα από τις πιο κόσμιες, διαχρονικά, η χθεσινή διαμαρτυρία του Σωματείου Εργαζομένων στο Νοσοκομείο Καλαμάτας προς τους δύο βουλευτές της Μεσσηνίας που προσήλθαν στο ίδρυμα για την εκδήλωση της δωρεάς οργάνων.
Ο διάδρομος προς το αμφιθέατρο ήταν γεμάτος κόσμο -νοσηλευτικό, παραϊατρικό και λοιπό προσωπικό- που όμως δεν κατέφυγε, αν και υπήρχαν... κάμερες, σε εξεζητημένα συνθήματα ή στους συνήθεις τον τελευταίο καιρό προπηλακισμούς εναντίον των κοινοβουλευτικών εκπροσώπων μας.
Με τη στάση τους αυτή οι εργαζόμενοι, αν και γεμάτοι ανασφάλεια κι αγωνία για ένα μέλλον που άλλοι καθορίζουν γι’ αυτούς -και όλους μας- έδειξαν σίγουροι για το δίκιο τους δίχως να «ξεφύγουν»... χωρίς αυτό να σημαίνει ότι όσα είπαν δεν ήταν αιχμηρά και δεν έτσουξαν.
Με τη στάση τους αυτή οι εργαζόμενοι ακύρωσαν την έμπνευση κάποιων -αγνοώ ποίων- που θεώρησαν ότι επιβαλλόταν στο νοσοκομείο η παρουσία ανδρών της Ασφάλειας Καλαμάτας με πολιτικά, ποιος ξέρει γιατί.
Με τη στάση τους αυτή και τον τεκμηριωμένο λόγο τους, οι εργαζόμενοι υποχρέωσαν τους βουλευτές να ακούσουν και να απαντήσουν -όπου μπόρεσαν- επί της ουσίας, χωρίς τη δυνατότητα της εύκολης διαφυγής που παρέχουν οι ακρότητες.
Αυτές οι συμπεριφορές, όπως η χθεσινή των μελών του σωματείου και του προσωπικού του Νοσοκομείου Καλαμάτας, είναι που κάνουν τον απέναντι να ντρέπεται - αν θεωρεί βεβαίως ότι κάπου έχει κάνει λάθος ή έχει παραλείψει κάτι ουσιαστικό.
Μ' αυτή την κόσμια οργή -που σχεδόν την ψηλαφίζεις στον αέρα- η διαμαρτυρία αποδείχτηκε ουσιαστική και πλήρης. Χωρίς παραχωρήσεις, αλλά γεμάτη υποσχέσεις για αγώνα...