Δεν περιποιεί ουδεμία τιμή και σε κανέναν το πιο πάνω γεγονός, γιατί πολύ φυσικά δεν συνιστά εύσημο όταν τόσος κόσμος εγκαταλείπει τα χωριά που ολοένα φθίνουν.

Το… ωραίο είναι ότι ο δήμος υποτίθεται ότι ανά διαστήματα προσπαθεί να κρατήσει τους νέους με κίνητρα διάφορα προγράμματα. Προφανώς κάπου, τόσα χρόνια τώρα, υπάρχει κάποιο λάθος -και είναι απορίας άξιον πώς δεν το έχουν ανακαλύψει, μήπως και το διορθώσουν.

Η ουσία είναι, όμως, ότι τώρα, πέρα από τους ελάχιστους νέους, που κι αυτοί δεν βρίσκουν πια κανένα λόγο να μείνουν στα χωριά τους, είναι και ηλικιωμένοι που ξεριζώνουν τις αναμνήσεις τους, μαζί με τα μικρά τους μποστάνια, τις αφημένες στην τύχη τους καστανιές, ελιές και κερασιές.

Χρόνια ακούν οι εναπομένοντες στον Ταΰγετο ότι θα υπάρξουν έργα ανάπτυξης -ανέκδοτο έχει καταντήσει πια- ώστε τα χωριά του Ταϋγέτου να αποτελέσουν κι αυτά κάτι αντίστοιχο των ανθηρών χωριών στο Πήλιο και το Ζαγόρι. Ας κάνουν, σε τελευταία ανάλυση, οι «ιθύνοντες» μια βόλτα στα μέρη αυτά για να δουν πώς πραγματικά δόθηκαν λύσεις και πώς τα χωριά στη Μαγνησία και την Πίνδο αποτελούν προβεβλημένους προορισμούς -και όχι μόνο για τους Ελληνες.

Φιλότιμο, τελικά, υπάρχει; Γιατί όταν δηλώνουμε ότι δήμος -μεταξύ άλλων- σημαίνει σχεδιασμός και αξιοποίηση προγραμμάτων θα πρέπει να το αποδεικνύουμε με έργα, αναζητώντας τα προγράμματα αυτά κι όχι… αποφεύγοντάς τα...

Βασίλης Μπακόπουλος