Στις εποχές των πελατειακών σχέσεων και των ρουσφετιών, οι συμβασιούχοι αρχικά ήταν "όμηροι" της πολιτικής εξουσίας του τόπου και στη συνέχεια δικαιώνονταν, με προκλητικό τρόπο. Γιατί έμεναν εκτός εργασίας και δικαίωσης εκείνοι που δεν είχαν μέσο, προσβάσεις σε πολιτικά και βουλευτικά γραφεία και ας είχαν περισσότερα προσόντα ή μεγαλύτερες ανάγκες.

Τα χρόνια της κρίσης όπου οι προσλήψεις μόνιμων υπαλλήλων ελαχιστοποιήθηκαν ή εξαφανίστηκαν, λόγω δανειστών και μνημονίων, μπήκαν κανόνες. Και οι συμβασιούχοι, που είναι ο κανόνας, προσλαμβάνονται πλέον με κριτήρια του ΑΣΕΠ.

Κάποια στιγμή οι συμβάσεις ανανεώθηκαν και καλλιεργήθηκαν ελπίδες για μονιμοποίηση. Κάτι σα να είμαστε έτοιμοι να επιστρέψουμε στις αμαρτίες και τις παθογένειες του παρελθόντος. 

Είναι ξεκάθαρο ότι οι συμβασιούχοι προσλαμβάνονται για ορισμένο χρονικό διάστημα, που όταν λήγει, τελειώνει και η εργασία τους. Αυτή είναι η συμφωνία μεταξύ συμβασιούχου και εργοδότη και πρέπει να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. 

Κάθε άλλη προσπάθεια ή διεκδίκηση είναι εκ του πονηρού, πέρα από τη νομιμότητα. Γιατί υπάρχουν και άλλοι άνεργοι, πολλοί σε κάθε τοπική κοινωνία που περιμένουν τη σειρά τους, για να εργαστούν ως συμβασιούχοι.

Για να πάμε ένα βήμα παρακάτω, με νομιμότητα και χωρίς αδικίες και διακρίσεις. Αν αποφασίσουμε να προσλάβουμε μόνιμους, αυτό θα πρέπει να γίνει με νόμιμο και δίκαιο τρόπο. Με προκήρυξη και με κριτήρια ΑΣΕΠ, με ξεκάθαρους από την αρχή όρους και με μόρια για τους συμβασιούχους.

Η εργασία είναι δικαίωμα κατοχυρωμένο από το Σύνταγμα. Ομως, εξίσου κατοχυρωμένοι είναι οι ίδιοι κανόνες, η αξιοκρατία και οι ίσες ευκαιρίες για όλους. Η κανονικότητα στον τόπο μας δεν έχει καμία σχέση με ρουσφέτια και βολέματα των δικών μας. Και για να μην κοροϊδευόμαστε: Οι προσλήψεις να γίνουν με επίγνωση της δημοσιονομικής κατάστασης της χώρας, ώστε να υπάρχει ελπίδα για ανάκαμψη και καλύτερο αύριο.