Δυστυχώς, όσον αφορά τα διάφορα “μικρομεσαία” έργα στην Ελλάδα, δεν αποτελεί κάτι νέο η διαπίστωση ότι προηγούνται η προσωπική επιθυμία και η διατήρηση των όποιων ισορροπιών και ακολουθούν -αν ακολουθούν- οι όποιες μελέτες. Κι αυτές, όμως, με αντικειμενικό σκοπό να οριοθετήσουν την επιθυμία μέσα σε μια επίφαση προγραμματισμού.

Παραδείγματα υπάρχουν πολλά κι έργα ακόμα περισσότερα, τα οποία στην πλειονότητά τους όμως εξυπηρετούν μόνο τη ματαιοδοξία αυτού που τα θέλησε και όχι έναν γενικότερο προγραμματισμό, με όραμα και προοπτική, που θα αποδώσει στο μέλλον καρπούς. Το ζήτημα είναι ακριβώς αυτό, “στο μέλλον”... Μετά από κάποιον καιρό δηλαδή κι όχι άμεσα, έτσι ώστε να αποδώσει σε... κουκιά στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση, όποια κι αν είναι αυτή.

Υπάρχουν περιπτώσεις δε, που το έργο κατασκευάζεται αλλά αδυνατεί να ανταποκριθεί στον σκοπό για τον οποίον υποτίθεται ότι έγινε, αφού λείπουν άλλες στοιχειώδεις για τη λειτουργία του υποδομές.

Δεν αποτελεί ξάφνιασμα, επομένως, όταν ένας αιρετός βαφτίζει “ανάγκη για τον τόπο” μια προσωπική του ιδέα και μετά... “γαία πυρί μιχθήτω”. Οποια μελέτη κι αν εκπονηθεί θα πρέπει να αναδεικνύει την “αναγκαιότητα” του εν λόγω έργου, ακόμα κι αν αυτή υφίσταται μόνο στο μυαλό του εμπνευστή του.

Τυχόν συνέπειες από τη δημιουργία του έργου παρασιωπώνται ή κι αν αποκαλυφθούν, είτε θα λοιδωρούνται, είτε θα υποβαθμίζονται σε υπερβολικό βαθμό -“μπροστά στο κοινό καλό” βέβαια...

Το ζήτημα είναι ο κοσμάκης που ακούει και βλέπει, αντιλαμβάνεται ότι στις περισσότερες περιπτώσεις αυτό που καλείται να επικροτήσει -και να χειροκροτήσει ενίοτε- δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά η απέλπιδα προσπάθεια ορισμένων για τα “κουκιά” στις επόμενες εκλογές;

Οσο για την... υστεροφημία, δεν τρέχει και τίποτα. Η... δόξα, άλλωστε, είναι εξαιρετικά εφήμερο πράγμα -όπως εύστοχα έχουν, αιώνες τώρα, παρατηρήσει οι Λατίνοι με τη μελαγχολική τους ρήση “sic transit gloria mundi” (έτσι παρέρχεται η δόξα του κόσμου)...

Βασίλης Γ. Μπακόπουλος