Γιούλα Σαρδέλη

"Αδερφή, δουλειά... έχεις δουλειά;" με ρώτησε πριν από λίγες μέρες ο συμπαθητικός νεαρός που ξεροσταλιάζει με τις ώρες στα φανάρια για να πλένει τα τζάμια των περαστικών.
Λίγα δευτερόλεπτα πριν, κάποιοι οδηγοί τού είχαν δώσει ένα σλίπινγκ-μπαγκ... ξεχασμένο στις ντουλάπες τους, κλειδωμένο με τις νεανικές αναμνήσεις του ελεύθερου κάμπινγκ, τότε που ο έρωτας δεν ήθελε ξενοδοχείο 5 αστέρων με σπα για να ανθίσει. Δίπλα απ' τα σκουπίδια, όπου περιμένει ο 15χρονος από το Μπαγκλαντές, μερικές σακούλες από σούπερ μάρκετ. Δεν τον ξεχνούν οι περαστικοί, του δίνουν κανένα φρούτο που περίσσεψε, κανένα μπισκότο, λίγο από το φαγητό της προηγούμενης μέρας. Λέει "ευχαριστώ", και όταν του δίνεις κέρματα τα "σταυρώνει" στο μέτωπό του, όπως έχω δει να κάνουν οι τσιγγάνοι.
Μα προχτές, όλα αυτά δεν του ήταν αρκετά. Ηθελε μια δουλειά κι αυτός, όπως τόσα άλλα νέα παιδιά στην ηλικία του, από τούτη τη χώρα κι από τόσες άλλες του κόσμου.
Μόνος νιώθει κι εκείνος, πλάι σε ένα άχαρο φανάρι που αναβοσβήνει αυτιστικά, στερεότυπα. Οταν νυχτώνει χαζεύει τα παιδιά που παίζουν μπάσκετ στο προαύλιο του διπλανού σχολείου. Τι να σκέφτεται, έτσι μόνος, μακριά από πατρίδα και οικογένεια; Μόνος και νηστικός, όπως και τόσοι άλλοι γύρω μας. Η πείνα και η μοναξιά δεν έχουν χρώμα, δεν έχουν φύλο, δεν έχουν εθνικότητα.
Ενας κολασμένος της γης κι αυτός, όπως τα αλάνια των Εξαρχείων, που μοναδικά τα ύμνησε μέσα στη δυστυχία της η Κατερίνα Γώγου. Ενας μετανάστης που διαβατήριό του ήταν ο πόνος, από ήπειρο σε ήπειρο, από συρματόπλεγμα σε συρματόπλεγμα.
Δεν είναι τυχαίο που με φωνάζει "αδερφή", κι ας είναι αυτός τόσο σκουρόχρωμος κι εγώ ανησυχητικά λευκή. Δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε, δε μιλάμε καμία κοινή γλώσσα. Ενα χαμόγελο όμως μπορούμε να το ανταλλάξουμε, όπως κι ένα βλέμμα με θλίψη στα μάτια.
"Και δεν ξημερώνει, να' ρθει η χαραυγή", ούτε για σένα ούτε για μένα αδερφέ μου...