Γιάννης Σινάπης

Το τρένο καταργήθηκε στη Μεσσηνία και την Περιφέρεια Πελοποννήσου, αλλά κατά καιρούς εκφράζεται ενδιαφέρον για τη λειτουργία του. Εμφανίζονται κάποιες προτάσεις, που συνήθως όμως δε φαίνονται ρεαλιστικές και βιώσιμες. Γιατί όταν κάποιος ζητεί επιδότηση κάποιων εκατομμυρίων ευρώ το χρόνο, δεν μπορεί να ληφθεί σοβαρά υπ' όψιν, με δεδομένη την κρίσιμη κατάσταση που βιώνει ο τόπος μας και η κοινωνία. Περισσότερο ως πυροτεχνήματα μοιάζουν τέτοιες προτάσεις.
Πρόσφατα είχαμε πάντως την αναφορά - πρό(σ)κληση του περιφερειάρχη Πέτρου Τατούλη στο Περιφερειακό Συμβούλιο για την επαναλειτουργία του ενδομεσσηνιακού σιδηροδρομικού δικτύου, με αφορμή τη συζήτηση της επέκτασης του προαστιακού στο Λουτράκι. Η... πρό(σ)κληση αυτή απευθυνόταν περισσότερο προς την αυτοδιοίκηση του νομού, παρά προς την ΤΡΑΙΝΟΣΕ. Και σε θεωρητικό επίπεδο είχε βάση. Γιατί με το ενδιαφέρον από τους δήμους και την τοπική κοινωνία μπορεί να ξαναστηθεί και να λειτουργήσει το τρένο στη Μεσσηνία. Μόνο με το ενδιαφέρον και τη στήριξη απ’ αυτούς - και φυσικά σε εντελώς καινούργια βάση, με το μικρότερο δυνατό κόστος λειτουργίας και με το απολύτως αναγκαίο προσωπικό, που θα εργάζεται με νέα φιλοσοφία και νοοτροπία.
Αν οι δήμοι και η τοπική κοινωνία αγκαλιάσουν το τρένο, μπορεί να δημιουργηθεί δίκτυο προαστιακού στο νομό. Η Ηλεία και η Αχαΐα δείχνουν το δρόμο. Οποιος ενδιαφέρεται πραγματικά, μπορεί να δει τι γίνεται στις δύο αυτές προαστιακές γραμμές της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας.
Η εφαρμογή του παραδείγματος εδώ δε θα είναι εύκολη. Αλλά θα συνειδητοποιήσουμε πως με στήριξη δεν είναι αδύνατο το εγχείρημα. Οταν λέμε πως θα φτιαχτεί ο παράδρομος στο Ασπρόχωμα - Μεσσήνη και θα μείνουν 2-3 διαβάσεις, θα πρέπει και να το κάνουμε. Γιατί με τα λόγια και την αθέτηση των υποσχέσεων δε νοείται στήριξη.
Αν τον στηρίξουν πραγματικά, μπορεί να λειτουργήσει και να σταθεί ο προαστιακός στη Μεσσηνία.