Μαρία Τομαρά

Για το πνεύμα ανθρωπιάς και αλληλεγγύης που μας πιάνει τώρα στις γιορτές είχα σκοπό να γράψω σήμερα, αλλά λίγο πριν ξεκινήσω, ήρθε στο κινητό μου ένα μήνυμα και μου ανέτρεψε τη σκέψη και τη -γενικά καλή- διάθεση.
Το μήνυμα σας το μεταφέρω επακριβώς: «Βάλανε φόλες και σκοτώσανε τέσσερα σκυλιά. Γέμισε η γειτονιά στην περιοχή του Μπουρνιά νεκρά σκυλιά. Δύο απ' αυτά ήταν από τα αδέσποτα που φιλοξενώ στο κτήμα μου. Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει. Πριν από κάνα μήνα ένας γείτονας σκότωσε με όπλο ένα ακόμα σκυλί. Αν τα δεις, είναι κάτι κουκλιά τα καημένα. Τι τους φταίξανε; Ο δε Φιλοζωικός, ανύπαρκτος, αν και τους έχω παρακαλέσει πολλές φορές».
Η ανάγνωση του μηνύματος μου έφερε στο μυαλό εικόνες. Ενιωσα λύπη, θυμό, αηδία και όποιο αρνητικό συναίσθημα θα μπορούσε να δημιουργήσει σε έναν άνθρωπο μια πολλαπλή δολοφονία. Γιατί η αφαίρεση της ζωής από έναν ζωντανό οργανισμό είναι δολοφονία, και η μόνη διαφορά τελικά είναι ότι κατά περίπτωση το θύμα έχει δύο ή τέσσερα πόδια.
Και ο δολοφόνος (μπορεί και να μην είναι μόνο ένας), αναρωτιέμαι, τι κίνητρο είχε; Αναρωτιέμαι επίσης αν θα έχει ήσυχο ύπνο, αν θα κάθεται στο οικογενειακό τραπέζι κοιτώντας τα παιδιά του στα μάτια, αν κάθεται δίπλα στο τζάκι να λέει παραμύθια στα εγγόνια του. Αλήθεια, τώρα τις γιορτές θα ηρεμεί χαζεύοντας το στολισμένο δέντρο του σπιτιού του, θα τον αγγίξει το πνεύμα των Χριστουγέννων, θα πάει στην εκκλησία, θα κάνει το σταυρό του, θα δώσει ελεημοσύνη στον ζητιάνο που τουρτουρίζει πεινασμένος;
Αναρωτιέμαι αλήθεια, θα νιώσει την "ανωτερότητα" του ανθρώπινου είδους;
Είμαι σίγουρη πως ναι. Εύχομαι ωστόσο να του ταράζουν τον ύπνο τα αλυχτίσματα των σκύλων που γλύτωσαν απ' την παράνοιά του.
Κι ο στίχος "είμαι ένα σκυλί που γαβγίζει στ' αστέρια, μήπως ραγίσει και πέσει η αγάπη..." χάρισμα για παρηγοριά, στον αποστολέα του μηνύματος.