Μαρία Τομαρά


Εχετε ακούσει για τους πολύ πλούσιους που όμως δεν είναι ευτυχισμένοι, αντίθετα αυτοί που είναι "κανονικοί" άνθρωποι απολαμβάνουν τελικά την ουσία της ζωής; Κάποια χρόνια πριν, σας το ομολογώ, σκεφτόμουν ότι αυτά τα λέμε όσοι δεν έχουμε πολύ χρήμα. Οσο περνούσαν τα χρόνια τόσο συνειδητοποιούσα ότι πράγματι, η ζωή είναι αλλού κι όχι στις καταθέσεις. Μετά από αυτό που έζησα την περασμένη εβδομάδα στο κέντρο της Αθήνας, είμαι σίγουρη πια.
Σας περιγράφω το σκηνικό: Κάθομαι με την παρέα μου για φαγητό σε ένα μαγαζί, το πρώτο που βρήκαμε μπροστά μας, χωρίς να ξέρουμε αν συγκαταλέγεται στα ακριβά. (Γαμώτο, συγκαταλεγόταν...). Στο δίπλα τραπέζι, ζευγάρι με δύο παιδιά 10-12 ετών. Τα ρούχα όλων πανάκριβα, ο μπαμπάς καπνίζει πούρα, τα πιτσιρίκια έχουν από ένα ipad το καθένα. Δεν τους αρέσει το (ακριβό) φαγητό τους, το γλυκό μήτε να το μυρίσουν, ενώ η μητέρα μιλάει συνεχώς στο iphone χωρίς να ακούγεται. Ο πατέρας ακούγεται, γιατί διαπραγματεύεται τηλεφωνικά την αγορά ενός καραβιού και ανησυχεί λέγοντας στο συνομιλητή του "nobody called me from Iran, Nicolas".
Ερχεται ο λογαριασμός τους, ο μπαμπάς αφήνει επιδεικτικά πάνω στο τραπέζι το πορτοφόλι του, μάλλον για να μας κόψει τα γέλια που τόσην ώρα προφανώς τον είχαν ενοχλήσει. Αδύνατον να μην πέσει το μάτι σου στο πράσινο περιεχόμενο. Ναι... πάκο τα εκατόευρα. Εγώ τόσα μαζεμένα δεν είχα ξαναδεί (και το πιθανότερο να μην ξαναδώ). Και εκεί που μας έχει ψαρώσει (δεν σας το κρύβω) ακούμε τον γιο να ρωτάει: "Μπαμπά τι είναι αυτό;". "Περιστέρι", απαντάει ο πατέρας. "Και γιατί κουτσαίνει;" συνεχίζει να απορεί ο μικρός. "Γιατί ένα πρωί που πήγαινε στο γραφείο του μπορεί να το πάτησε αυτοκίνητο".
Τι του λέτε καλέ του παιδιού; Μου ’ρθε να του φωνάξω. Δεν το ’κανα, απλά σκέφτηκα: "Καημένο πιτσιρίκι! Ξέρω πολλά παιδιά που δεν έχουν να φάνε αλλά που παίζουν ξέγνοιαστα στις πλατείες παρέα με τα περιστέρια".