Ολα λάθος λοιπόν, η θεώρηση των πραγμάτων, η αντίληψη του κόσμου, η άποψη για το σύγχρονο «γίγνεσθαι»...
Είναι η εποχή όπου επιβεβαιώνεται το πλήθος, η μάζα, η αμοιβάδα που μας αρέσει να λέμε κοινωνία.
Η κοινωνία μιας εποχής που ως number one είδηση -στα κρατικά μέσα ενημέρωσης, παρακαλώ- αξιολογεί την πρωτιά σ’ ένα ριάλιτι κι όχι την ανακάλυψη μιας θεραπείας...
Η κοινωνία μιας εποχής που η διαφωνία δεν παράγει πρόοδο, αλλά στειρώνει τις προοπτικές και προετοιμάζει το σκοτάδι -με κάποιες λάμψεις από το νέον των διαφημίσεων ίσως...
Η κοινωνία μιας εποχής που η παραγωγική αντιπαράθεση λογίζεται στείρα αντιπολίτευση, τη στιγμή που η στείρα αντιπολίτευση «δίνει ρέστα» σε οθόνες, μεγάφωνα και έντυπα...
Η κοινωνία μιας εποχής που κάποιοι θεωρούν ως heute culture μόνο τα Μέγαρα Μουσικής και τα Φεστιβάλ Χορού. Η κοινωνία μιας εποχής που τα ένθετα «προτείνουν» στον αναγνώστη ιδέες διακόσμησης και διαρρύθμισης με εικόνες από κατοικίες «ματσωμένων» -λες κι όλοι έχουν τη δυνατότητα μιας βίλας στις Κυκλάδες...
Η κοινωνία μιας εποχής που φρίττει από την αδικία και τη φτώχεια στον κόσμο, αρνούμενη ταυτόχρονα να κοιτάξει έξω από το παράθυρό της -στις πόλεις που ζει- τη δυστυχία που σε κάθε φωτεινό σηματοδότη ζητά δεκάρες και πεντάρες για να συμπληρώσει αυτά που λείπουν για τη δόση...
Μένει τι λοιπόν; Η αυτογνωσία και η αυτοκριτική, δυστυχώς όμως ακόμα κι όσοι τα ισχυρίζονται αποδεικνύονται -στη μεγάλη τους πλειονότητα- υποκριτές και αρκούνται στο να ξύνουν τις πληγές, στο να παριστάνουν τη συνείδηση του πλήθους...