Αυτό που πρέπει όμως να γίνει αντιληπτό είναι πώς η Καλαμάτα έχει την τύχη να διαθέτει έναν μεγάλο παραλιακό δρόμο που θα τον ζήλευαν πολλές πόλεις. Και θα πρέπει η πόλη να αποφασίσει τι χαρακτήρα θέλει να έχει αυτό το μέτωπο: Θα το διατηρήσει και τα επόμενα χρόνια στο ίδιο στιλ, δηλαδή κάτι ανάμεσα σε ένα οποιοδήποτε άλλο σημείο της πόλης και σε μια περιοχή όπου όλοι σχεδόν θέλουν να βρεθούν, αλλά το ξανασκέφτονται λόγω του κυκλοφοριακού και του δυσεύρετου πάρκινγκ; Ή μετά από συζήτηση θα ληφθούν αποφάσεις για αναδιαμόρφωση και ανάδειξη του παραλιακού μετώπου, πραγματικά ως του πιο δυνατού σημείου της μεσσηνιακής πρωτεύουσας;

Εν τω μεταξύ ο κ. Νίκας είπε ότι “επιλέγεται η Ναυαρίνου για τη βόλτα ενώ υπάρχει η Κρήτης” -εννοώντας προφανώς με το αυτοκίνητο-, κάτι που φυσικά είναι απολύτως σωστό. Μήπως όμως ο ίδιος ο δήμος θα έπρεπε να αρχίσει το συντομότερο τη διαβούλευση (όπως έγινε χθες βράδυ για την 23ης Μαρτίου) για να τεθούν σε σοβαρή βάση οι ιδέες και οι ρεαλιστικά διαθέσιμες επιλογές για το μέλλον της Ναυαρίνου;

Το ερώτημα είναι ρητορικό - με την ελπίδα να μην περνούν από εδώ και πέρα όλα τα καλοκαίρια με διαπιστώσεις αρρυθμιών και αντιμετώπισή τους με... ασπιρίνες!