Γιούλα Σαρδέλη

Πλουσιότατες ήταν αυτές οι δύο εβδομάδες από πλευράς εκπαιδευτικού ρεπορτάζ. Οι γονείς πρωτοστάτησαν στις κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών (καθηγητών και δασκάλων) για τις υποβαθμίσεις, συγχωνεύσεις και καταργήσεις των σχολικών μονάδων.
Είναι πραγματικά συγκινητικό, το πώς οι μαμάδες και οι μπαμπάδες άφησαν πολλά πρωινά τα μεροκάματα και τις δουλειές τους και πήγαν όλη τη μέρα στα σχολεία των παιδιών, έτρεξαν στις συνελεύσεις, προσπάθησαν να μάθουν και τελικά έφτασαν αρκετές φορές και μέχρι τα γραφεία της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Μεσσηνίας.
Αρχικά ο διάλογος με τη Διεύθυνση ήταν κάπως δύσκολος, προφανώς λόγω της έντονης συναισθηματικής φόρτισης και του άγχους για το μέλλον των σχολείων. Ομως υπήρξαν και αρκετές περιπτώσεις, όπου δεν υπήρξε κανένας θυμός ούτε αλληλοκατηγορίες.
Εξάλλου, οι τελικές προτάσεις του διευθυντή Νίκου Κλάδη ήταν κατά πολύ λιγότερες από τις αρχικές, ενώ ακόμα και αυτές που προωθήθηκαν μέχρι το υπουργείο Παιδείας, δεν ξέρουμε αν θα υλοποιηθούν.
Στο σημείο αυτό και αφού τα πράγματα έδειξαν πως καταλαγιάζουν, να σημειώσουμε πως οι καταλήψεις και οι πορείες στις οποίες πρωτοστάτησαν παιδιά, μας ξένισαν. Οχι γιατί τα παιδιά δεν είναι πανέξυπνα ή διορατικά, ούτε γιατί δεν έχουμε εμπιστοσύνη στην κρίση τους. Ομως όπως και να το κάνουμε, ήταν πρωτόγνωρο το να βλέπουμε παιδιά δημοτικού να γεμίζουν με θυμό και στεναχώρια, για πράγματα τα οποία ίσως ακόμα να μην μπορούν να κατανοήσουν. Εξάλλου οι λέξεις οργανικότητα, συγχώνευση κ.λπ. είναι έννοιες που δεν μπορούν ακόμη να κατανοήσουν, άρα ίσως θα ήταν καλύτερο να μείνουν μακριά από τις κινητοποιήσεις, τουλάχιστον για το πρώτο διάστημα. 
Στο πλαίσιο αυτό, να υπογραμμίσουμε και το πόσο ανθυγιεινή ήταν η ατμόσφαιρα που... μυρίσαμε στο δρόμο πίσω από το 7ο και το 26ο Δημοτικό, η οποία ήταν γεμάτη από τα σπρέι που είχαν χρησιμοποιηθεί για να γραφτούν τα πανό, ώρες πριν... Αλλο ένα στοιχείο που μας ξένισε, σε καμία περίπτωση όμως δεν μειώνει τον αξιοσέβαστο και δραστήριο αγώνα των γονιών της Μεσσηνίας.