Εξ ίσου σαφώς γνωρίζουμε όλοι επίσης ότι και η τηλεόραση -τηλοψία αν θέλετε- είναι κι αυτή ένα κουτί, με μια οθόνη να προσδιορίζει την μπροστά πλευρά του.

Τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, αλλά και αλλού το δεύτερο κουτί αποδεικνύεται κατά πολύ ισχυρότερο από το πρώτο, μέσα από το οποίο υποτίθεται ότι εκφράζει ο λαός τη βούλησή του ανά τακτά ή και έκτακτα χρονικά διαστήματα.

Το λάθος δείχνει να ξεκινά από το πρώτο κουτί, μιας και η βούληση που εκφράζεται μέσω αυτού δεν μοιάζει ικανή να αντιπαλέψει την ασυδοσία του δεύτερου. Ετσι, η ασυδοσία του δεύτερου κουτιού έχει φθάσει να διαμορφώνει τη “λαϊκή βούληση” που φέρεται να εκπορεύεται από το πρώτο. Φαύλος κύκλος...

Οσο και αν απαιτείται αρκετός καιρός μέχρι την ημέρα των εκλογών -που έχουν προσδιοριστεί, ως γνωστόν, τον επόμενο χρόνο- και την προσφυγή μας στο πρώτο κουτί, εμείς εξακολουθούμε να είμαστε κολλημένοι στα “θέσφατα” του δεύτερου, εδώ και πολύ καιρό πλέον. Αδιαφορώντας για όσα επί της ουσίας πρέπει να επιλέξουμε, ώστε το πρώτο κουτί να εκφράσει γνήσια τη βούληση τη δική μας κι όχι ό,τι επιβάλλει το δεύτερο κουτί με τα όποια διαφημιστικά του μηνύματα και τις κραυγές αγωνίας.

Δεν αναμένω τίποτα διαφορετικό από τις εκλογές του 2019, το δεύτερο κουτί συνεχίζει να κάνει πολύ καλά τη δουλειά του -το πρώτο απλώς θα επιβεβαιώσει τις επιταγές του δεύτερου.

Είτε σε τοπικό, είτε σε εθνικό, είτε και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, όλα έχουν αρχίσει να κινούνται, πολύ νωρίς ενδεχομένως, στον ρυθμό των εκλογών που θα γίνουν του χρόνου -κάθε έκφανση μοιάζει “ποτισμένη” από... προεκλογικό άρωμα.

Στα αποκαΐδια μιας χώρας που δεν λέει να συνέλθει θα στηθούν πολλά κουτιά -πλαστικά και διάφανα. Τα ξύλινα κουτιά, από δέντρα, μας τελείωσαν -όπως και τα δέντρα, που τα κάψαμε...

Βασίλης Γ. Μπακόπουλος