Μπορείς να πεις ότι η αναφορά αυτή γίνεται εν όψει των επικείμενων εκλογών της ερχόμενης Κυριακής, ωστόσο δεν θα πρέπει να περιορίζεις μόνο σε αυτές το δικαίωμα και -πάνω απ’ όλα- τη θέλησή σου ν’ αποφασίζεις, να επιλέγεις στην ουσία. Ο λόγος γίνεται για τις όποιες αποφάσεις υποχρεώνεσαι να πάρεις, έχοντας την ψευδαίσθηση της ελεύθερης επιλογής, η οποία όμως αν το καλοσκεφτείς, έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός μονόδρομου, ασχέτως του πού σε οδηγεί.

Ωστόσο, από την άλλη, μη βαυκαλίζεσαι θωρώντας -ή θεωρώντας- τον εαυτό σου ως κέντρο από το οποίο ξεκινούν όλοι οι μονόδρομοι. Καλώς ή κακώς, είναι οι μονόδρομοι που οδηγούν προς εσένα -είναι η μυστήρια βαρυτική δύναμη η πιο αδύναμη από τις τέσσερις βασικές δυνάμεις της Φυσικής, η οποία όμως δρα σε μεγάλες αποστάσεις “και είναι πάντοτε ελκτική”, κατά πώς λένε τα εγχειρίδια.

Βλέπεις; Είναι αναπόδραστο το συμπέρασμα· όσο προσπαθείς να απέχεις και να μένεις μακριά, τόσο περισσότερο έλκεις προς το μέρος σου τους μονόδρομους... Κι όσο περνούν τα χρόνια και θεωρείς ότι έχεις εκπληρώσει τις υποχρεώσεις σου -στην οικογένεια, στην κοινωνία, στην πατρίδα σου, στον κόσμο ολόκληρο- νιώθεις ακόμα μεγαλύτερο το κενό. Ενα κενό από το οποίο κανένα δίχτυ δεν μπορεί να σε σώσει όταν αρχίσεις να πέφτεις μέσα του.

Κι αυτό δεν είναι άλλο από τη συνειδητοποίηση ότι η ανθρώπινη επαφή έχει περάσει πια στο χώρο των θρύλων και η παγκοσμιοποίηση κλείνει πονηρά το μάτι στη “σούπα” που κάποτε υπήρξε κοινωνία ανθρώπων, που μπορούσαν να κοιτούν το συνάνθρωπο δίπλα και τολμούσαν να ατενίζουν τα αστέρια ψηλά, γυρεύοντας να τα φτάσουν...

Βασίλης Γ. Μπακόπουλος