Αλλωστε, η "δωρεάν παιδεία" ήταν και παραμένει ένα από τα πιο σύντομα ανέκδοτα σε αυτή τη χώρα. Τις παλιές καλές εποχές, ένα μεγάλο ποσοστό δαπανών για την εκπαίδευση το κάλυπταν οι οικογενειακοί προϋπολογισμοί. Ομως οι αυξανόμενες ανάγκες για την επιμόρφωση των παιδιών σε όλο και μικρότερη ηλικία από τη μια και η μείωση των εισοδημάτων των οικογενειών από την άλλη, έχουν και τις παράπλευρες συνέπειες, όπως είναι οι κοινωνικές ανισότητες στην εκπαίδευση.
Για τους μη έχοντες η πρόσβαση στα εκπαιδευτικά αγαθά γίνεται μια δύσκολη υπόθεση. Ηδη η πανάκριβη "δωρεάν παιδεία" παραμένει απρόσιτη για παιδιά που οι γονείς τους δυσκολεύονται να τα φέρουν βόλτα με τις καθημερινές ανάγκες της οικογένειας. Ως συνέπεια, φοιτητές εγκαταλείπουν τις σπουδές τους και μαθητές σταματούν τα φροντιστήρια ξένων γλωσσών ή τα φροντιστηριακά μαθήματα μέσης εκπαίδευσης, σε κάποιες περιπτώσεις ακόμα και την προετοιμασία για τις πανελλαδικές εξετάσεις, στοχεύοντας συνειδητά σε μικρότερου κύρους σχολές.
Η κατάσταση αυτή γεννά φόβους ότι χιλιάδες νέοι μεγαλώνοντας θα αποκλειστούν από την εργασία γιατί δεν θα έχουν τη σωστή εκπαίδευση ή επιμόρφωση.
Πολλοί σύλλογοι, φορείς και δήμοι θέλοντας τα τελευταία χρόνια να συμβάλουν στην άμβλυνση των ανισοτήτων στην εκπαίδευση, προχώρησαν στην ίδρυση κοινωνικών φροντιστηρίων, με σκοπό τη μαθησιακή υποστήριξη μαθητών που αντιμετωπίζουν κοινωνικοοικονομικά προβλήματα. Το ερώτημα ωστόσο που τίθεται είναι πώς οι συλλογικότητες αυτές θα συνεχίσουν να στηρίζουν τέτοια προγράμματα, εφόσον κάθε χρόνο γίνεται και πιο δύσκολο να βρεθούν εθελοντές - εκπαιδευτικοί.
Η Πολιτεία θα πρέπει να αντιληφθεί επιτέλους πως περικόπτοντας πόρους από την παιδεία αλλά και την αυτοδιοίκηση για σκοπούς, όπως είναι η λειτουργία κοινωνικών φροντιστηρίων, καταστρέφει σημαντικούς πυλώνες κοινωνικής πολιτικής και ανάπτυξης.