Μια απελπισμένη αναζήτηση, ένας αγώνας που μοιάζει δίχως αύριο, ο εχθρός πλησιάζει, η πρώτη κρούση είναι και αποφασιστική...
Δεν είναι ο... Πόλεμος των Κόσμων ούτε κανένας... συνηθισμένος γήινος πόλεμος, «απελευθερωτικός» ας πούμε, όπως στο Ιράκ ή το Αφγανιστάν - άλλο αν εκεί ήταν «απελευθέρωση» με το... ζόρι!
Ο λόγος γίνεται για τον καθημερινό χαμό στην Καλαμάτα, η οποία έχει μετατραπεί σε Στάλινγκραντ, όπου… πεζικάριοι υπερασπίζονται με σθένος τις προκεχωρημένες θέσεις στάθμευσης από την επέλαση των... μηχανοκίνητων.
Η κατάσταση αυτή δεν είναι το τελευταίο στάδιο, όσο κι αν φαίνεται ότι «δε γίνεται πιο κάτω από 'δώ», που λέει κι ένα τραγούδι. Το επόμενο που θα δούμε (μεταξύ μας, απορώ γιατί έχει καθυστερήσει) θα είναι «ενοικιαζόμενοι» άνθρωποι που θα βγάζουν μεροκάματο στέκοντας δίπλα στο πεζοδρόμιο για να «κρατήσουν» μια θέση στάθμευσης. Είτε γι’ αυτόν που τους... προσέλαβε να το κάνουν είτε γι’ αυτόν που θα τους δώσει περισσότερα!
Κάπου εκεί θα αρχίσει και το πανηγύρι βέβαια, γιατί το... μεσογειακό ταμπεραμέντο είναι τέτοιο που δεν σηκώνει και πολλές ευγένειες. Θα βγει ο άλλος από το αυτοκίνητο και «γαία πυρί μιχθήτω»!
Τα τραγελαφικά αυτά σενάρια -όσο ευφάνταστα, απίθανα και κωμικοτραγικά κι αν μοιάζουν- ας αποτελέσουν αφορμή για να αρχίσουν να προβληματίζονται λίγο οι ταγοί μας, που επί δεκαετίες έβλεπαν το πρόβλημα να έρχεται χωρίς να κάνουν τίποτα.
Κι ας μην επιχαίρουν οι σημερινοί ότι μας... έσωσαν με τα πάρκινγκ, τις πεζοδρομήσεις και τον ποδηλατόδρομο που έφτιαξαν, αφού εξ αντικειμένου το βάρος αυτόματα έχει πέσει στις πέριξ του κέντρου συνοικίες - εκεί που όλοι θα ψάχνουν για... τζάμπα θέσεις.
Εκτοπίζοντας βέβαια τους κατοίκους των συνοικιών αυτών και υποχρεώνοντάς τους να αναζητούν κι αυτοί θέσεις σε... διπλανές γειτονιές, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται.
Ε, όχι και μετανάστης για... μια θέση στάθμευσης!

Βασίλης Μπακόπουλος