Υπάρχουν χρονιές που ξεκινούν με καλές προοπτικές, αλλά στην πορεία τα πράγματα στραβώνουν και οι προσδοκίες διαψεύδονται. Γι’ αυτό και οι παραγωγοί, που όλο το χειμώνα δίνουν μάχη για να σώσουν την παραγωγή από τον πάγο, είναι μαθημένοι και αρνούνται να κάνουν εκτιμήσεις, να ανεβάσουν ψηλά τον πήχη και στο τέλος να φάνε τα μούτρα τους και να απογοητευτούν. Είναι της άποψης ότι “στο τέλος ξυρίζουν τον γαμπρό”, γιατί έτσι τους έχει διδάξει η σκληρή πραγματικότητα της αγοράς και του εμπορίου.

Παρά τις μεγάλες εισαγωγές αιγυπτιακής πατάτας -εσκεμμένα ίσως- για να ελεγχθεί η τιμή και να σιγουρευτεί το κέρδος για κάποιες κατηγορίες εμπλεκομένων με το προϊόν, υπάρχει λύση. Με συνεννόηση και συνεργασία, με υπευθυνότητα και σοβαρότητα, με γνώμονα το κοινό συμφέρον, η παραγωγή της πρώιμης πατάτας μπορεί να είναι αξιοπρεπής και συμφέρουσα και για τους εμπόρους και για τους παραγωγούς, για όλους.

Γιατί συνήθως, οι παραγωγοί είναι που “πληρώνουν τη νύφη”, είναι αυτοί που χάνουν. Με σύνεση και ψυχραιμία, και λαμβάνοντας υπόψη την αγορά που ρυθμίζει τα πράγματα, μπορεί να διαμορφωθεί μια τιμή ικανοποιητική για όλους, από τον παραγωγό μέχρι τον καταναλωτή.

Δεν είναι μεγάλες οι ποσότητες της ντόπιας παραγωγής και αυτό δεν είναι εκ προοιμίου αρνητικό. Με 50 λεπτά στον παραγωγό, στην αρχή της συγκομιδής που οι αποδόσεις δεν είναι στο φόρτε τους, οι έμποροι και οι τυποποιητές μπορούν να εξασφαλίσουν λογικό κέρδος και οι καταναλωτές να αγοράσουν φρέσκες πατάτες χωρίς να επιβαρυνθούν, παρά τη δοκιμασία του κορονοϊού και τα χτυπήματα των προηγούμενων χρόνων από τα μνημόνια.

Η παραγωγή της πρώιμης πατάτας μπορεί να έχει μέλλον και να αποκτήσει ξανά τη δυναμική του παρελθόντος. Αρκεί κάποιοι παράγοντες της αγοράς να μη λειτουργούν με γνώμονα αποκλειστικά το συμφέρουν και το κέρδος τους. Γιατί αν χαθεί η παραγωγή από την περιοχή, θα χάσουν και αυτοί και θα χάσει ευρύτερα η τοπική οικονομία.