«Μικρό Παρίσι», άρα, η Καλαμάτα. Επειδή άναψαν τα λαμπιόνια του «δέντρου» στην πλατεία, η οποία ακόμα είναι γιαπί, χωρίς δικό της φωτισμό.

Είναι αλήθεια ότι τις νυχτερινές ώρες, όπου έχει φώτα και μαγαζιά με κόσμο -δηλαδή στην πλατεία- αναδεικνύεται μια όμορφη, μαγευτική θα ’λεγε κανείς εικόνα. Μια εικόνα ό,τι πρέπει για φωτογραφία.

Μπορεί ακόμα να κάνει κάποιος μια βόλτα προς την Αρτέμιδος, όπου κοντά στο περίλαμπρο, άρτι κατασκευασμένο πολυκατάστημα στέκει κατασκότεινο το Μέγαρο Χορού. Αγνωστο αν έχει συνδεθεί καν με το ηλεκτρικό δίκτυο, άγνωστο πότε και αν θα ανοίξει - αφού στη συγκυρία που ζούμε «είναι πολλά τα λεφτά Αρη» για να ανοίξουν οι πόρτες του και να μείνουν ανοιχτές.

Μπορεί κάποιος να κάνει μια βόλτα και στην έρημη Παραλία και τα εκεί καταστήματα, που δύσκολα μαζεύουν κόσμο μετά τη δύση του ήλιου.

Μπορεί ακόμα να κάνει μια βόλτα έξω από το κέντρο της Καλαμάτας, ανεξαρτήτως ώρας, για να διαπιστώσει το απέραντο χάος που δημιουργεί η έλλειψη ελεύθερων χώρων - πράσινου, παιδικών χαρών, ίσως ίσως και χώρων στάθμευσης για τα αυτοκίνητα που πλήθυναν απότομα, τις εποχές των «παχιών αγελάδων».

Ισως να πρέπει κάποιος να κάνει μια βόλτα -μετά από μια βροχή ακόμα καλύτερα- και στην περιοχή νότια της οδού Κρήτης, αλλά και στη Νέα Είσοδο, στο Φραγκοπήγαδο, στην Αθηνών και στις γύρω συνοικίες, για να θαυμάσει τις… νερολακκούβες και τα… ρέματα που δημιουργούνται.

Σίγουρα κάθε πόλη στον κόσμο -ναι, και το Παρίσι!- έχει προβλήματα κι αδυναμίες. Γι’ αυτό ακριβώς όμως, καλό θα είναι οι εκάστοτε άρχοντές τους να ασχολούνται και με τα… περιμετρικά, όχι μόνο με το κέντρο, που κι αυτό βεβαίως δεν πρέπει να παραμεληθεί.

Υπό την προϋπόθεση αυτή, φαίνεται ότι έχουμε ακόμα πολύ δρόμο για να… ισοσκελίσουμε τη γαλλική πρωτεύουσα!