Την αφορμή για αυτό τον τίτλο δε μας τον έδωσε η Παγκόσμια Ημέρα για την Ανθρώπινη Αλληλεγγύη, η οποία ήταν χθες. Την αφορμή μάς τη δίνουν καθημερινά οι εικόνες που βλέπουμε γύρω μας. Οι τσακισμένοι από τη φτώχια και την ανεργία άνθρωποι που περιμένουν στα συσσίτια, στις κοινωνικές δομές, στις εκκλησίες, στους δήμους και οπουδήποτε αλλού, για λίγη βοήθεια.
Τα πράγματα δείχνουν να είναι ελπιδοφόρα, όσον αφορά την ευαισθησία του κόσμου. Η κινητοποίηση για τρόφιμα, για φάρμακα, για πρώτες ύλες για τα συσσίτια, για παιχνίδια, είναι πραγματικά αξιοσημείωτη. Δεν έχουμε να προσάψουμε τίποτα κακό στους απλούς ανθρώπους, όλοι δίνουν, έστω από λίγο.
Εδώ όμως χρειάζεται προσοχή. Προσοχή από τις ανθρωπιστικές οργανώσεις, από τις επιτροπές, τους συλλόγους, τους φορείς του νομού μας. Απαιτείται έλεγχος αυστηρός για τα περιστατικά που λαμβάνουν βοήθεια, έτσι ώστε ο πολίτης να νιώθει πως ο οβολός του θα φτάσει και θα καλύψει πραγματικές ανάγκες.
Επίσης, τώρα που βλέπουμε να κινητοποιούνται διάφοροι κλάδοι επαγγελματιών (κοινωνικοί λειτουργοί, γιατροί, φαρμακοποιοί) σε δικούς τους συλλόγους και ανθρωπιστικές δομές, χρειάζεται οπωσδήποτε διασύνδεση, επικοινωνία και συνεργασία.
Ολες οι παλιότερες δομές, χρόνια τώρα προσέφεραν βοήθεια στο κοινωνικό σύνολο. Η εμπειρία τους άρα είναι πολύτιμη. Με τη συνεργασία και το διάλογο, οι φορείς μπορούν να κάνουν θαύματα, να "χωρίσουν" τα περιστατικά, να μοιράσουν το πρόβλημα και τον πόνο και... να κάνουν θαύματα!
Ας μη φτάσουμε να δούμε τους συλλόγους να απομονώνονται, ή στη χειρότερη περίπτωση να αναπτύσσουν αντιπαλότητες (δεν είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας, το έχουμε δει παλιότερα σε συλλόγους σχετικούς με τα άτομα με αναπηρία). Εξάλλου, όλοι ζούμε στην ίδια πόλη, γνωρίζουμε τα προβλήματα του νομού και μόνο ενωμένοι μπορούμε να τα καταφέρουμε, πάνω από όλα με επιστημονική προσέγγιση και σοβαρότητα. Και πάντα με αντικείμενο ενδιαφέροντος τον αδύναμο άνθρωπο και κανέναν άλλο.