Υπόθεση, που φυσικά όχι άδικα βρέθηκε (και θα συνεχίσει να βρίσκεται) στην πρώτη γραμμή της πολιτικής και όχι μόνο συζήτησης στη χώρα.

Πιάνοντας το θέμα από την αρχή, εύκολα μπορεί να καταλάβει κάποιος ότι όλη αυτή η καθυστέρηση στη δημοσιοποίηση των στοιχείων δημιούργησε αρκετά προβλήματα στην εικόνα των μέσων ενημέρωσης, καθώς ξεσηκώθηκε ολόκληρη συζήτηση που έβαζε συλλήβδην στο ίδιο καλάθι όλα τα ΜΜΕ με κεντρική ιδέα το... λιβάνισμα ως αποτέλεσμα του... ταΐσματος.

Διαβάζοντας πάντως κάποιος τη μακροσκελή λίστα μπορεί εύκολα να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα. Αυτό που σίγουρα συζητείται αλλά δεν πρόκειται να απαντηθεί, είναι η μεθοδολογία που ακολουθήθηκε για την επιλογή των μέσων, αλλά και την κατανομή των ποσών για την προβολή και διάδοση ενός μηνύματος υψηλού δημοσίου συμφέροντος. 

Και ακριβώς επειδή επρόκειτο για μήνυμα τέτοιου περιεχομένου, η κυβέρνηση θα μπορούσε άνετα να ζητήσει από τα μέσα ενημέρωσης να φιλοξενήσουν αφιλοκερδώς ανάλογα με τις δυνατότητές τους όλη αυτή την καμπάνια και έτσι να φανούν “σύμμαχοι” στον αγώνα για την προστασία από τον κορονοϊό, στο πλαίσιο του κοινωφελούς τους ρόλου ή ακόμα και της εταιρικής κοινωνικής τους ευθύνης.

Ο Τύπος φυσικά έχει ανάγκη από στήριξη, ως ένας εκ των πυλώνων της δημοκρατίας, ωστόσο αυτή η στήριξη δεν πρέπει να περνάει μέσα από καμπάνιες τέτοιου είδους, αλλά μέσα από ένα καλά μελετημένο πλάνο.

Αλλιώς επί της ουσίας αυτό που επιτυγχάνεται είναι ένα ακόμα πλήγμα στην ήδη... τραυματισμένη αξιοπιστία των ελληνικών μέσων ενημέρωσης και παράλληλα περαιτέρω νόθευση του ήδη θολού τοπίου στα ΜΜΕ.