Εξάλλου, παρότι έχουν περάσει ορισμένα χρόνια, νωπές είναι ακόμα οι μνήμες από τις εξαγγελίες της προηγούμενης περιφερειακής αρχής Πελοποννήσου για αεροδρόμιο στην Τρίπολη - την ώρα που λίγες δεκάδες χιλιόμετρα κι από τις δύο αυτές πόλεις βρίσκεται το διεθνές αεροδρόμιο “Καπετάν Βασίλης Κωνσταντακόπουλος” της Καλαμάτας.
Ολη αυτή η κατάσταση, πέρα από τη λογική τού να έχει ο καθένας στο… χωριό του τα πάντα, αναδεικνύει και την έλλειψη της αίσθησης αλληλοσυμπλήρωσης ανάμεσα σε γειτονικές πόλεις.
Αυτό φυσικά θα προϋπέθετε έναν ανοιχτό δίαυλο επικοινωνίας ανάμεσα στις δημοτικές αρχές γειτονικών μεγάλων πόλεων, με σκοπό τη δημιουργία ενός πλαισίου συνεργασίας, ώστε οι οικονομίες τους και οι κάτοικοί τους να έρθουν πιο κοντά.
Αλήθεια, πότε συναντήθηκαν -όχι απλώς τυχαία ή εθιμοτυπικά- οι δήμαρχοι Καλαμάτας, Τρίπολης και Σπάρτης; Κι αν πράγματι έχει γίνει κάτι τέτοιο και δεν το γνωρίζουμε, μήπως θα είχε πολύ ενδιαφέρον να μάθουμε τους βασικούς άξονες της κουβέντας τους;
Βεβαίως για να μην παρεξηγούμαστε, αυτό δεν αφορά μόνο τις σημερινές δημοτικές αρχές, αλλά είναι ένα διαχρονικό φαινόμενο.
Οταν όμως ο νέος αυτοκινητόδρομος έχει φέρει αυτές τις πόλεις πολύ πιο κοντά από ό,τι έτσι κι αλλιώς ήταν, η ανάγκη για σχεδιασμό κοινών δράσεων για να έρθουν πιο κοντά οι τοπικές κοινωνίες, αλλά και για να αναδειχθούν προς τα έξω τα όποια συγκριτικά πλεονεκτήματα της Νότιας Πελοποννήσου έναντι άλλων περιοχών, είναι ακόμα πιο έντονη.
Οι μεγάλες πόλεις μπορούν εκ των πραγμάτων να βοηθήσουν και τις υπόλοιπες περιοχές κάθε νομού να πάνε μπροστά. Οχι τόσο γιατί έχουν περισσότερα να προσφέρουν (άλλωστε από φυσική ομορφιά και υπηρεσίες, συχνά στην πράξη το αντίθετο συμβαίνει), αλλά γιατί εκ των πραγμάτων έχουν στα χέρια τους περισσότερα εργαλεία.
Σίγουρα όμως, το να ανοίξουν ανά 80-100 χιλιόμετρα και νέα αεροδρόμια, την ώρα που εδώ και χρόνια επιχειρείται η αναβάθμιση των υπαρχόντων, μόνο ως πλαίσιο συνεργασίας δεν μπορεί να λειτουργήσει.