Η ουσία είναι ότι το τοπίο γίνεται όλο και πιο θολό, όλο και πιο δύσοσμο, αφού κάθε λίγο αποκαλύπτεται ότι γίνεται ανεξέλεγκτη διάθεση των απορριμμάτων σε διάφορες περιοχές.

Είναι αδύνατον, τόσα χρόνια που πέρασαν, να μην έχει παρουσιαστεί ούτε μία ουσιαστική και τεκμηριωμένη πρόταση διαχείρισης, που οι αρμόδιοι -η Πολιτεία, στην ουσία- να είχαν την τόλμη να εφαρμόσουν.

Το μόνιμο πρόβλημα -μεγαλύτερο κι από αυτό των σκουπιδιών, όπως αποδεικνύεται τελικά- ήταν το ελάχιστο πολιτικό κόστος. Γι’ αυτό και οι όποιες -λίγες- επιλογές, ιδίως όσον αφορά στις χωροθετήσεις, προέκριναν περιοχές με μικρό πληθυσμό, άρα «ακίνδυνες» εκλογικά, τουλάχιστον σε επίπεδο εθνικών εκλογών.

Γιατί βεβαίως, όταν το πράγμα έρχεται στα στενά πλαίσια ενός νομού και στα ακόμα στενότερα ενός δήμου, τότε η κατάσταση γίνεται δύσκολη και το θέμα παραπέμπεται στο… μέλλον -όπου «έχει ο Θεός».

Κι αν ο Θεός έχει, η Περιφέρεια Πελοποννήσου δεν έχει κανέναν νόμιμο χώρο διάθεσης απορριμμάτων μέχρι να ολοκληρωθεί ο διαγωνισμός οριστικής διαχείρισης που έχει προκηρυχθεί και βρίσκεται σε εξέλιξη.

Ως τότε, τα σκουπίδια απαγορεύεται να βγουν από την Περιφέρεια, απαγορεύεται να διατίθενται σε ΧΑΔΑ που οι δήμοι υποχρεώθηκαν να κλείσουν, απαγορεύεται να διαχειρίζονται με κάποιον άλλον τρόπο.

«Παγωμένη» παραμένει και η πρόταση της Περιφερειακής Ενωσης Δήμων, για τη διαχείριση των σκουπιδιών -στο ενδιάμεσο διάστημα, ώς την οριστική λύση- μέσω κομποστοποιητών, διαλογής των ανακυκλώσιμων και δεματοποίησης των αδρανών υπολειμμάτων.

Τι θα γίνει; Πολύ φοβάμαι ότι και αυτή τη φορά, απλώς γράφουμε ιστορία για την επόμενη φορά που τα πράγματα με τα σκουπίδια φτάσουν και πάλι στο απροχώρητο…